H παραλία των φτωχών. Του Δημήτρη Βάσσιου

Η Αριστερά που οραματιστήκαμε δεν είναι φορέας διαιρέσεων και περιχαρακώσεων, αλλά συλλογικότητα ενότητας κι αγώνα. Δεν είναι απόρθητο κάστρο ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά σύνολο συντρόφων και συντροφισσών που δίνει μάχες και δεν διστάζει να ανακατευτεί και να αποβάλει τα απόβλητα της καθημερινότητας. Δεν είναι η «καθαρή» μαντάμ που αναπαύεται σε δοξασμένες δάφνες του παρελθόντος περιμένοντας να επιβεβαιωθεί και πυροβολώντας τους κοινωνικούς αγωνιστές στο κάθε στραβοπάτημα.
Η Αριστερά που οραματιζόμαστε είναι αυτή που έχει επίγνωση ότι ο δρόμος που ακολουθούμε είναι μακρύς (ίσως και χωρίς τέλος), είναι άνυδρος και με πολλή σκόνη, αλλά δεν διστάζει να στοιχηματίσει ότι θα υπερβούμε φόβους και δισταγμούς και θα τον διαβούμε μέχρι τέλους.
Στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων (εργασία, εργατικά δικαιώματα, μισθοί, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα κλπ) ο νεοφιλελευθερισμός δίνει τη μάχη της ηγεμονίας με τα ΜΜΕ και τον κοινωνικό αυτοματισμό...
Στο πεδίο της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων ο νεοφιλελευθερισμός δίνει τη μάχη με τα ΜΜΕ και με την απαξίωση του δημόσιου χαρακτήρα των αγαθών... η φράση πως «ό,τι είναι δημόσιο καταρρέει, καταστρέφεται κλπ» είναι γνωστή...


Τον Ιούνιο του 2007 τα κινήματα πόλης από ολόκληρη την Αττική έδωσαν τη μάχη να ανακτηθεί από το Δήμο Ελληνικού και να αποδοθεί ελεύθερη στους πολίτες η παραλία του Αγίου Κοσμά... Ήταν μια μάχη που κερδήθηκε από τα κινήματα, όμως ο πόλεμος συνεχίστηκε μέρες και νύχτες...
Η τρομοκρατία των μπράβων μισθοφόρων της οργανωμένης "επιχειρηματικότητας" έπαψε μόνο όταν με δικαστική απόφαση εγκαταλείφθηκαν τα δύο νυχτερινά κέντρα και μετατράπηκαν σε έναν τεράστιο σκουπιδότοπο... Τα άοκνα παπαγαλάκια βρήκαν τότε την ευκαιρία να κάνουν ρεπορτάζ φωτογραφίζοντας τα απομεινάρια της «ρέστειας επιχειρηματικότητας» προκειμένου να αποδείξουν την ανικανότητα του Δήμου Ελληνικού και των κατοίκων να διαχειριστούν την ελεύθερη παραλία...

Η νέα επίθεση έπεσε στο κενό κι αυτό το οφείλουμε κυρίως στους συντρόφους μας εθελοντές που είχαν να αντιπαλέψουν και με τον όγκο των παραγόμενων από τους χρήστες της παραλίας σκουπιδιών , και με τη λειψή περιβαλλοντική συνείδηση των λουομένων... Αυτός ο πόλεμος κρατάει έξι ολόκληρα χρόνια κι αν δεν συνεχιστεί η παραλία θα χαθεί όχι γενικά και αόριστα, αλλά θα χαθεί για τις χιλιάδες φτωχοοικογένειες που την επισκέπτονται κάθε σαιζόν...
Κι αυτό είναι μια έμπρακτη απάντηση και στα μεγάλα συμφέροντα που εποφθαλμιούν, και στους έντυπους και ηλεκτρονικούς κράχτες του νεοφιλελευθερισμού... Είναι όμως μια απάντηση και στους από την πρώτη μέρα απόντες (οργανωμένο ΚΚΕ), αλλά και σε όσους πίστεψαν ότι η επανάσταση κρατάει μια μέρα και "μην τον είδατε τον Παναή" (εξωκοινοβουλευτική αριστερά)...

Όσο ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης με τις (λειψές είναι αλήθεια, ελέω Καλλικράτη και μνημονίων) υπηρεσίες του και οι εθελοντές σύντροφοί μας δίνουν τον πόλεμο της καθαριότητας και της μετάδοσης περιβαλλοντικής συνείδησης στους χρήστες της παραλίας, τόσο θα αποτρέπεται ο κίνδυνος απαξίωσης του δημόσιου χώρου...
Όσο ο χώρος δεν θα απαξιώνεται, τόσο οι «υπηρεσίες» του ΣΚΑΪ δεν θα βρίσκουν έδαφος για να πιστοποιήσουν την αναγκαιότητά τους... Όσο η «παραλία των φτωχών» θα παραμένει καθαρή χωρίς την αναγκαιότητα των «υπηρεσιών» του ΣΚΑΪ, τόσο θα μειώνεται ο βαθμός δυσκολίας των κινημάτων στον αγώνα ενάντια στα κοράκια του ΤΑΙΠΕΔ που ετοιμάζει την επέλασή του στις αττικές ακτές...
Κι αυτό είναι ένα στοίχημα... ένα διαρκές στοίχημα !