Τα 751 και η επιτακτική τους σημασία. Του Χρήστου Λάσκου

Ήδη πριν από την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της περασμένης Κυριακής, μια τοποθέτηση του Πάνου Σκουρλέτη, που έκανε λόγο γιασταδιακή επιστροφή του ύψους του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, είχε προκαλέσει μούδιασμα σε ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγμα απολύτως εύλογο, αν σκεφτεί κανείς πως η επαναφορά του κατώτατου μισθού στο προ Μνημονίου επίπεδο βρίσκεται στην καρδιά του

De te fabula narratur!, του Αλέξανδρου Ζαχιώτη

Ο Ιταλός διανοούμενος και ακτιβιστής Sergio Bologna έγραφε παλιότερα με μια μεγάλη δόση ειρωνίας, πως «η Φίατ βγήκε μετά από δέκα χρόνια ταξικών συγκρούσεων (1969-1980) γεμάτη από καινοτόμες ενέργειες. Τώρα, μετά από εικοσιδύο χρόνια κοινωνικής ειρήνης (1980-2002), διαλύεται σε κομμάτια»
Η φράση του Μπολόνια μου έρχεται στο μυαλό τις τελευταίες μέρες. Αυτή, βέβαια, που

Το Κόμμα, η Κυβέρνηση και το Κράτος, του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε Κυβέρνηση. Και από σήμερα καλείται, μεταξύ πολλών άλλων βεβαίως, να αντιμετωπίσει ένα καινούργιο και ίσως πολυπλοκότερο πρόβλημα. Αυτό των σχέσεων του κόμματος με την Κυβέρνηση και το Κράτος.
Υπάρχουν σε γενικές γραμμές δύο τρόποι να απαντηθεί αυτό το πρόβλημα. Ο πρώτος είναι να αποδεχτεί κανείς ότι διαχειρίζεται την υφιστάμενη δομή, με τον ίδιο λίγο έως πολύ (παλαιό) τρόπο και την ίδια (παλαιά) μεθοδολογία. Ο δεύτερος να αποδεχτεί ότι έχει μια πρόκληση μπροστά του, τη διεύθυνση του κράτους (και της κυβέρνησης ειδικότερα) προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, επομένως μια μακρά

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναστατώνει τις δεξιές καρδιές. Της Φιλιώς Τσουκαλά

Η Αριστερά έγινε απαραίτητη γιατί ο λαός βυθίστηκε στη φτώχεια, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε το αποκρουστικό του πρόσωπο, γιατί πέφτει κόσμος από τα μπαλκόνια και πεινάνε τα παιδιά.

«Τέχνη του εφικτού», αλλά και της διεκδίκησης. Του Παντελή Μπουκάλα

«Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Παλιός ο λόγος. Δεν τον χρησιμοποιούν, όμως, όλοι με το ίδιο περιεχόμενο και την ίδια στόχευση. Η σημασία του διαφοροποιείται ανάλογα με το αν θα προκρίνουμε ως σπουδαιότερη λέξη την «τέχνη» ή το «εφικτό». Αν επιμείνουμε στην «τέχνη», τότε η πολιτική αναδεικνύεται ως δυνατότητα· ως πιθανότητα έστω: μπορείς, ανακατεύοντας απ’ την αρχή τα χαρτιά, προτείνοντας νέες ιδέες, γερά θεμελιωμένες, και αναζητώντας καινούργιες συμμαχίες, να ξανανοίξεις ένα παιχνίδι που φαίνεται οριστικά κλειστό και

Το Κομπάνι ελεύθερο!

Tου Γιόρις Λέβερινκ
μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης
Μετά από 134 ημέρες αντίστασης, οι κουρδικές δυνάμεις των YPG/YPJ έδιωξαν το ΙSIS από το Κομπάνι. Ενώ η μάχη κερδήθηκε, ο αγώνας συνεχίζεται. Οι αντιστεκόμενοι Κούρδοι και οι σύντροφοί τους στο Κομπάνι πέτυχαν το αδιανόητο: κατάφεραν να εκδιώξουν τους ένοπλους του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) από την πόλη.

Το κόμμα και τα μάτια μας, των Χρήστου Λάσκου, Αλέξη Μπένου και Νίκου Σαμανίδη

Zούμε μέρες ιστορικές. Ολόκληρος ο ελληνικός λαός κι εμείς, οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ακόμη περισσότερο. Η προοπτική, για την οποία τόσο δουλέψαμε, άνοιξε. Η ανατροπή έχει όλες τις δυνατότητες να ολοκληρωθεί. Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησής μας υλοποιούν βήμα βήμα το πρόγραμμα, για το οποίο τόσο έχουμε μοχθήσει και στο οποίο τόσο έχουμε πιστέψει. Η χαρά, λοιπόν, είναι δίκαιη και οι προγνώσεις για το μέλλον ακόμη καλύτερες.

Τα κάγκελα έπεσαν. Tου Στράτη Μπουρνάζου

«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας».
Ανδρέας Εμπειρίκος από την «Yψικάμινο»

Το δημοκρατικό πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια φράση. Του Γιάννη Γούναρη

Διαβάζοντας κανείς την χτεσινή συνέντευξη του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ στη Figaroεντοπίζει ορισμένα ενδιαφέροντα και άλλα, λιγότερο ενδιαφέροντα, πράγματα. Ο πρόεδρος της Επιτροπής αποκλείει την ονομαστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, επικαλείται την υποχρέωση τήρησης των συμφωνηθέντων, καλεί την Ελλάδα να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της και την «Ευρώπη», γενικά και αόριστα. Λέει, όμως, και κάτι που είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ίσως δεν συνειδητοποίησε και ο ίδιος τι είπε. Αξίζει τον κόπο να το απομονώσουμε:
«Il ne peut y avoir de choix démocratique contre les traités européens»: Δεν μπορεί να υπάρξει

Charlie Hebdo, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Από χτες το μεσημέρι, η Ευρώπη που υπερασπίζεται τη ζωή, τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου, μετρά δώδεκα νεκρούς από μια απεχθή τρομοκρατική ενέργεια τζιχαντιστών: αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί παρά να εξοργίζεται και να πενθεί. Την ίδια στιγμή, η Ευρώπη του μίσους για τον φτωχό και τον ξένο, αυτή που βιαζόταν να χρεώσει ακόμα και τη σφαγή της Ουτόγια σε «ισλαμιστές», από χτες πανηγυρίζει ότι δικαιώνεται. Είναι γι” αυτό που δεν αρκεί απλώς να πενθούμε.

Από την κατάσχεση στην κατάκτηση της δημοκρατίας

Του Μιχάλη Βακαλούλη*

Η επίσπευση της προεδρικής εκλογής πυροδότησε μια συντονισμένη επίθεση κινδυνολογίας. Οι επίδοξοι «σωτήρες» της χώρας εμφανίζονται σαν εγγυητές και θεματοφύλακες της πολιτικής σταθερότητας. Η αναβάπτιση της λαϊκής εντολής και η αλλαγή κυβερνητικής πλεύσης που κυοφορείται, κατ’ αυτούς, θα οδηγήσουν οριστικά τη χώρα στη χρεοκοπία και στην παραδειγματική έξωση από

Το «μέιλ Χαρδούβελη» και το μίσος για τον κόσμο της εργασίας, του Χρήστου Σίμου

H κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου που περιλαμβάνεται στο «μέιλ Χαρδούβελη» είναι το μέτρο που προτάσσουν ως «θετικό για τη χώρα» μια σειρά κορυφαίων στελεχών της ΝΔ, όταν αναγκάζονται να τοποθετηθούν επί του διακυβεύματος των επερχόμενων εκλογών στα τηλεπαράθυρα. Δυσκολευόμενοι να εξηγήσουν προεκλογικά στα λαϊκά στρώματα πόσο «χρήσιμη μεταρρύθμιση» είναι η αύξηση του ΦΠΑ στα φάρμακα, χτυπάνε ευθέως τον εχθρό που μισούν πιο θανάσιμα από όλους: τον –οργανωμένο- κόσμο της εργασίας.
Το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας βρέθηκε πλήρως εξουδετερωμένο μπροστά στην κρίσιμη μάχη της μνημονιακής περιόδου. Είχαν φροντίσει γι’ αυτό προ πολλού το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, καταφέρνοντας να το ελέγξουν πλήρως, να το

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι

Του Χρήστου Λάσκου*

Η συζήτηση περί συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ έχει, ήδη εδώ και δυόμισι χρόνια, προσδιοριστεί από δύο διαφορετικές διαδρομές. Η μία πολύ συχνά γίνεται υπό το κράτος της πίεσης των αντιπάλων, οι οποίοι επιχειρούν να δείξουν πως το κόμμα είναι ανάδελφο και απομονωμένο και εξ αυτού αδύναμο να διαμορφώσει μια πραγματικά νικηφόρα πορεία. Η άλλη πηγάζει από έναν γόνιμο προβληματισμό σχετικά με τους κοινωνικούς όρους έκφρασης της μεγάλης

Τι να κάνουμε;

Διαπλάθοντας την κοινωνία και εμάς

Του Μάκη Κουζέλη

Ένας παλιομοδίτικος τίτλος για το ξεκίνημα μιας χρονιάς που φέρνει, ελπίζουμε, το απολύτως καινούργιο. Της χρονιάς που υπόσχεται να αναχαιτίσει την καταιγίδα της αδιάκοπης επανάληψης, αυτού του σωρού ερειπίων που μας παρουσιάζουν σαν πρόοδο. Της χρονιάς που υποσχεθήκαμε να κινήσουμε, να της δώσουμε περιεχόμενο, να την αποσπάσουμε από τη διαδοχή χαμένων μαχών, εικόνων του παρελθόντος. Το 2015 το παρόν επιστρέφει.

Ένας τίτλος συνδεδεμένος με κοσμογονικές ανατροπές από τις οποίες μας χωρίζει ένας αιώνας. Και μια αναφορά, το «απολύτως καινούργιο», εκτός μέτρου, ανεδαφική. Εκεί ακριβώς, εκτός συμβατικά μετρημένου τόπου και χρόνου, φαίνεται πως μας θέτει η προοπτική που κοροϊδευτικά ή και αυτοειρωνικά ακούμε γύρω

«Ουδεμία επίπτωση στα οικονομικά της Εταιρείας»…Tου Στρατή Μπουρνάζου

«Δεδομένου ότι το πλοίο δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της Εταιρείας και ότι η Εταιρεία στο πλαίσιο της ως άνω ναύλωσης έχει προβεί σε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, εκτιμάται ότι δεν θα επέλθει σημαντική επίπτωση στα οικονομικά αποτελέσματα της Εταιρείας».
Όσο κι αν είναι απίστευτο, όσο κι αν μοιάζει κακόηθες αστείο, το παράθεμα είναι απολύτως ακριβές. Είναι κομμάτι του δελτίου Τύπου της ΑΝΕΚ «προς το επενδυτικό κοινό» για το Norman Atlantic, με ημερομηνία 29.12.2014. Παραπάνω, το ίδιο δελτίο Τύπου μας ενημερώνει ότι «στο ως άνω πλοίο είχαν διενεργηθεί όλες οι

Λαμογιστάν... τέλος!Του Γιώργου Κυρίτση

Ο χρόνος που μεσολαβεί από τη στιγμή που κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ θα αναφέρει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα φορολογήσει τον μεγάλο πλούτο, μέχρι να πέσουν πέντε επάνω του να τον φάνε ουρλιάζοντας “πείτε μας πού τοποθετείτε τον μεγάλο πλούτο”, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας νέος ακριβέστερος ορισμός του dt. Σήμερα που η τεχνολογία έχει αφήσει πίσω της την αναλογική εποχή, η ταχύτητα με την οποία πάλλονται οι φωνητικές χορδές και τεντώνονται οι φλέβες στο λαιμό των αγανακτισμένων από μια τέτοια ανήκουστη θέση

Τις ζωές μας πίσω, του Πάνου Χριστοδούλου

Στις 29 Δεκέμβρη ανατράπηκε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, γεγονός το οποίο σε πολλούς και πολλές προκάλεσε χαρά και συγκίνηση. Όχι μόνο γι” αυτό που έρχεται, αλλά κυρίως γι” αυτό που προηγήθηκε. Τρία χρόνια μέσα στα οποία είδαμε τα όνειρά μας αρχικά και τις ζωές μας στη συνέχεια, να καταστρέφονται.
Είδαμε μια νέα γενιά να μπαίνει στο περιθώριο, να βιώνει την απογοήτευση, να οδηγείται στο εξωτερικό ή στην κατάθλιψη. Τους καφέδες αντικατέστησαν τα φάρμακα και τα όνειρα, οι εφιάλτες. Οι περισσότεροι και οι περισσότερες στην ανεργία. Όσοι και όσες έβρισκαν δουλειά ζούσαν με τον κίνδυνο της απόλυσης. Καμιά ελπίδα

Η ιστορική ευκαιρία του ελληνικού λαού

Του Ανδρέα Καρίτζη

Μετά από δυόμισι χρόνια μιας πολιτικής που δεν σεβάστηκε τη βούληση του ελληνικού λαού, μετά από δυόμισι χρόνια βαρβαρότητας, τώρα τον λόγο έχει ο ίδιος. 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ. TOY ΚΑΡΤΕΣΙΟΥ

Ίσως να χαίρομαι πρώτη φορά στη ζωή μου επειδή έπεσα έξω στις προβλέψεις μου. Οι 180 δε βρέθηκαν κι αν βρέθηκαν, δεν τόλμησαν. Ομολογώ πως είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτοί δεν έπεφταν με τίποτα. Κι όμως έπεσαν και μάλιστα ταπεινωτικά, με δύο πρωθυπουργούς – o Βενιζέλος πάντα έτσι πίστευε – να μη

μπορούν να κάνουν μια εξαγορά ψήφου της προκοπής.
Η αντιπολίτευση έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Έριξε την κυβέρνηση. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Με συνειδησιακούς και ηθικούς εκβιασμούς των ανεξάρτητων; Ίσως! Όμως απέναντι σε ένα τόσο βάρβαρο καθεστώς που απολαμβάνει απίστευτα τον εξευτελισμό των πολιτών δεν έχεις πολλές επιλογές.
Υπάρχει βέβαια μία αμηχανία στην ατμόσφαιρα. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εμείς από τις πλατείες και τους δρόμους, το έκαναν

Το μέλλον ξεκίνησε, το μέλλον διαρκεί πολύ

Σε αντίθεση με τις παραισθήσεις του Σαμαρά, την ιστορικότητα της στιγμής και τον διεθνή αντίκτυπο όσων συμβαίνουν από το μεσημέρι της Δευτέρας στην Ελλάδα, τα «αισθάνονται» όλοι. Περισσότερο ίσως κι από μας, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας σε ολόκληρη την Ευρώπη, που πανηγυρίζουν το άνοιγμα του δρόμου για την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην ήπειρο στα χρόνια της