Η φράση του Μπολόνια μου έρχεται στο μυαλό τις τελευταίες μέρες. Αυτή, βέβαια, που απειλείται με διάλυση είναι η Ευρωζώνη, κι αν όχι τότε σίγουρα βιώνει μια μακρά οικονομική στασιμότητα που προδιαγράφει ένα αβέβαιο μέλλον. Παράλληλα, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως τα τελευταία είκοσι χρόνια η Ευρώπη έχει δει στο εσωτερικό της ταξικούς αγώνες εφάμιλους εκείνων των δεκαετιών του ’60 και του ’70 (με εξαιρέσεις πάντα, πρώτη και καλύτερη εκ των οποίων η ελληνική).
Η φράση του Μπολόνια συνηχεί, επίσης, με διάφορα σχόλια που γίνονται κατά καιρούς από διανοούμενους των πάνελ για την «έλλειψη ηγετών» στην Ευρώπη. Αυτοί αντιπαραβάλλουν τη Μέρκελ και τον Ολάντ από τη μία, με τον Χέλμουτ Κολ ή τον Ζακ Σιράκ από την άλλη, λέγοντας πως αν οι δεύτεροι ήταν στη θέση των πρώτων, τότε θα έβρισκαν μια λύση στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό πρόβλημα, λόγω της μεγαλοθυμίας και της διορατικότητάς τους, αλλά και λόγω των εμπειριών τους -«είχανε ζήσει πόλεμο» επαναλαμβάνουν διαρκώς…
Η αλήθεια βέβαια είναι, πως το πρόβλημα με τους σημερινούς ηγέτες δεν είναι το αν έχουνε ζήσει πόλεμο ή όχι. Αυτό που τους λείπει κατά βάση, είναι η ορατότητα –για τα δικά τους μάτια μιλάμε πάντα– των ταξικών συγκρούσεων.
Το ζήτημα είναι απλό: καθότι οι ιδεολογίες δε λειτουργούν ποτέ ως πέπλα που κρύβουν την αλήθεια που κάποιοι γνωρίζουν και κάποιοι άλλοι όχι, οι σημερινοί ηγέτες είναι οι πρώτοι που έχουν πιστέψει βαθιά στο Τέλος της Ιστορίας και στην έλλειψη οποιασδήποτε εναλλακτικής στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Η αλαζονεία τους, ο βαθιά ελιτίστικος κι αντιδημοκρατικός τους λόγος, η κομπλεξική τους συμπεριφορά κι η αδυναμία τους να δουν το πρόβλημα στα ίσια, αποτυπώνουν ανάγλυφα την πορεία των ταξικών συγκρούσεων των τελευταίων πολλών χρόνων: το πρόβλημα τους με τη νέα ελληνική κυβέρνηση δεν είναι άλλο παρά το γεγονός ότι τους υπενθυμίζει πως σε αυτόν τον κόσμο δε θα είναι για πάντα οι ιδεολοικοί και πολιτικοί θριαμβευτές, δε θα παίζουν ες αεί ένα παιχνίδι δίχως αντίπαλο, όπως μέχρι τώρα νόμιζαν.
Σήμερα το πρωί ακούστηκε ένα «χαριτωμένο» ερώτημα από δημοσιογράφο σε μεγάλο κανάλι, απευθυνόμενο προς τον καλεσμένο από το ΣΥΡΙΖΑ: «ωραία, οι Ευρωπαίοι θα μας δώσουν λεφτά, εμείς τι έχουμε να τους δώσουμε;» Παρά το ότι το ερώτημα αναμασά τις πιο αφελείς όψεις της κυρίαρχης αφήγησης για την κρίση, μπορούμε τώρα να το απαντήσουμε ευθέως. Αυτό που εμείς τους δίνουμε σε αντάλλαγμα είναι ότι τους επαναφέρουμε στην Ιστορία λέγοντάς τους αυτό που ο Μαρξ, στην εισαγωγή του Κεφαλαίου, λέει στους Γερμανούς που πιστεύουν πως ποτέ δε θα γίνουν Άγγλοι: De te fabula narratur! (Για σένα μιλάει ο μύθος!)
Ας δούμε λοιπόν αν αυτοί μπορούν να σηκώσουν το γάντι, σαν τον Ανιέλι απέναντι στους εργάτες της Φίατ. Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου