Την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου το Συμβούλιο της Ευρώπης θα συνεδριάσει για την αντιμετώπιση δύο ζητημάτων: τη στρατιωτικής κρίση στην Ουκρανία και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Πράγματι, μετά την πρόσφατη απόφαση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ να μην δεχθεί τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση νέων χρεών, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής κατάρρευσης.
Ήδη από τις 5 Φεβρουαρίου, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στις πλατείες. Κάποιος έγραψε πως για πρώτη φορά υπήρξαν, τουλάχιστον στην Ελλάδα, λαϊκές διαδηλώσεις υπέρ της κυβέρνησης. Από αυτές τις πλατείες διενεργήθηκε δημοψήφισμα για την διεξαγωγή μιας ευρωπαϊκής κινητοποίησης με αρχικό κάλεσμα στις 16 Φεβρουαρίου, που επισπεύσθηκε για τις 11 του μηνός. Καλέσματα αλληλεγγύης στις πλατείες έγιναν ήδη στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Εδιμβούργο, στις Βρυξέλλες, στη Λισαβόνα, στο Πόρτο και στη Λευκωσία. Και αναμένονται και άλλα τις επόμενες ώρες.
Και στην Ιταλία συστάθηκαν ομάδες συντονισμού, συγκεκριμένα από τα κόμματα που περιστρέφονται γύρω από τον σχηματισμό «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα». Ο λόγος για τον οποίο αυτοί οι πολιτικοί φορείς αποφάσισαν να κινητοποιηθούν είναι αρκετά σαφής και δεν θα υπεισέρθουμε στην ουσία της πρότασής τους στο παρόν άρθρο.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να εξηγήσουμε γιατί, κατά την άποψή μας, πρέπει να είναι τα κινήματα αυτά που θα κατέβουν στις πλατείες εκείνη τη μέρα (άλλωστε, τόσο στη Ρώμη όσο και στην Νάπολη έγιναν αυτοοργανωμένα καλέσματα στις πλατείες). Γιατί οι συλλογικότητες, οι πολιτικές δομές βάσης, οι αντικρουόμενες ανεξάρτητες κινήσεις πρέπει να διαδηλώσουν μια μέρα σαν κι αυτή για να στηρίξουν ουσιαστικά τα αιτήματα μιας κυβέρνησης;
Για εμάς υπάρχουν τρεις λόγοι:
1. Κατεβαίνω στις πλατείες στις 11 Φεβρουαρίου σημαίνει πρωταρχικά διαδηλώνω υπέρ της δημοκρατίας και ενάντια στη δικτατορία της Τρόικας. Ο εκβιασμός ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η πιο πρόσφατη επίθεση που η ΕΚΤ, η ΕΕ και το ΔΝΤ έχουν εξαπολύσει ενάντια στους λαούς της Ευρώπης μέσω των πολιτικών λιτότητας.
Η Ελλάδα ήταν το πρώτο πειραματόζωο αποτελεσματικών μέτρων, που όχι μόνο δεν συνέβαλαν στην επίλυση της κρίσης, αλλά επέτειναν την επισφάλεια, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την πείνα, το θάνατο. Παράλληλα, μεταξύ του 2010 και του 2012, στην Ελλάδα διαδραματίστηκαν εξαιρετικά ριζοσπαστικές και μαζικές κινητοποιήσεις. Η παρεμπόδιση της κυβέρνησης της αριστεράς στην επίτευξη αποτελεσμάτων δεν εξυπηρετεί μονάχα στο να στρέφεται το όπλο στον κρόταφο του Τσίπρα, αλλά και στο κλείσιμο των λογαριασμών με όλους αυτούς που τόσα χρόνια αγωνίστηκαν ενάντια στις πολιτικές των Μνημονίων. Σημαίνει την πρόθεση να δείξουν σε όλους, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ότι το σύνθημα «Δεν υπάρχει εναλλακτική» αποτελεί πλέον κάτι που μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μπορεί να θέσει υπό συζήτηση. Σημαίνει να περάσει το μήνυμα πως οι χρηματαγορές λογοδοτούν μόνο στον εαυτό τους και πως ο νεοφιλελευθερισμός έχει ήδη ακυρώσει την Δημοκρατία, ακόμη και την αντιπροσωπευτική, αυτή που εμείς ως κινήματα δεν θα σταματήσουμε ποτέ να της ασκούμε έντονη κριτική και να την θέτουμε διαρκώς υπό συζήτηση.
2. Ορισμένα πράγματα σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει σε κάθε περίπτωση να ειπωθούν. Στο κίνημα ο καθένας μπορεί να ενεργεί κατά το δοκούν στο θέμα της αντιπροσώπευσης και της διακυβέρνησης, δεν είναι αυτός ο χώρος για να στηρίξουμε τον ανταγωνισμό tout court ή την απελπισμένη αναζήτηση της όσο δυνατόν μεγαλύτερης εξουσίας.
Άλλο είναι το θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική εμπειρία που, τουλάχιστον για την ώρα, δεν έχει καμία σχέση με το φάσμα των ιταλικών κομμάτων. Φυσικά, παραμένει πάντα ένα κόμμα, και επιπλέον τώρα ένα κυβερνών κόμμα. Συνεπώς βρίθει αντιθέσεων, διαφορετικών τάσεων, θα πρέπει να προχωρήσει σε συμβιβασμούς και να εγκρίνει νόμους που δεν θα του αρέσουν. Κανείς δεν υποστηρίζει το αντίθετο. Κανείς δεν πιστεύει πως ο Τσίπρας είναι ο νέος μεσσίας που ήρθε για να φέρει στη γη τον κομμουνισμό και την αναρχία. Οι μοναδικοί που ασύνειδα το κάνουν, είναι ακριβώς εκείνοι που περιμένουν με ανυπομονησία μια επίθεση της αστυνομίας ή μια πιο μετριοπαθή δήλωση για να πουν «Είδες; Στα έλεγα εγώ!» Θα έφτανε να μιλήσει κανείς με τους πολλούς αναρχικούς που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο εργαλειακά και για λόγους τακτικής, χωρίς να έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην ανάθεση και στον ψήφο.
Για ακόμη μια φορά, άλλο είναι το θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική εμπειρία που διαμορφώθηκε πρωτίστως μεταξύ του 2010 και του 2012 από τους αγώνες ενάντια στη λιτότητα. Είναι ένα κόμμα που έχει μια μάχιμη βάση πολύ περιορισμένη αλλά αποτελείται από ανθρώπους που συμμετείχαν αληθινά σε αυτά τα κινήματα, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, και που έχουν υποστεί στο πετσί τους τις συνέπειες των πολιτικών των Μνημονίων, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στις οικογένειές τους, στους χώρους εργασίας τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα, που θέλοντας και μη, με αυτά τα πράγματα πρέπει να λογαριαστεί: για τα κινήματα, για τους αναρχικούς, για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι λοιπόν μια ευκαιρία: όχι για εορτασμούς, αλλά για συνεχή πρόκληση. Εδώ και τώρα.
Και γιατί να μας απασχολεί ποια θα είναι κατάληξη του κόμματος, αν θα γίνει πιο μετριοπαθές ή θα ξεπουληθεί;
Είναι τώρα που τα κινήματα πρέπει να διευρύνουν τα ρήγματα που αντικειμενικά παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Είναι σήμερα που τα κινήματα κατά της λιτότητας πρέπει να ξαναπάρουν πίσω την Ευρώπη, να την αρπάξουν από τα χέρια των τραπεζών. Γιατί αν δεν το κάνουν αυτά, δεν θα υπάρξει κανένα μέλλον για αυτά. Γιατί αν δεν το κάνουν, ίσως το αύριο να ανήκει στη Χρυσή Αυγή, στον Σαλβίνι και στη Λε Πεν.
3. Υπάρχουν φορές που τα κινήματα πρέπει να δείξουν τι εννοούν, να δείξουν την συνοχή των λόγων τους και των πρακτικών τους, να τους εφαρμόσουν στην πράξη και να καταστήσουν δημόσια ότι είναι ασύμβατοι με κάθε μορφή εξουσίας. Υπάρχουν όμως και στιγμές στις οποίες όλα αυτά παραμένουν εξίσου ευπρόσδεκτα, αλλά η ουσιαστική σημασία της κατάστασης ενός λαού γονατισμένου αλλάζει την σειρά των προτεραιοτήτων. Ο ελληνικός λαός που τον ταπείνωσαν, τον έκαναν να πεινάσει, τον έπνιξαν στα χημικά, τον συνέλαβαν, τώρα έχει ανάγκη να αναπνεύσει.
Γι’ αυτούς τους λόγους στις 11 Φεβρουαρίου πρέπει να δείξουμε στην Τρόικα πως απέναντι στους εκβιασμούς τους δεν είναι μόνο η πλατεία Συντάγματος, αλλά όλες οι πλατείες της Ευρώπης. Χρειάζεται να ακουστεί σε όλους τους ανθρώπους που θα διαδηλώσουν στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας πως αγωνιζόμαστε όλοι μαζί για ένα κοινό σκοπό και πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Στη Ρώμη το ραντεβού είναι στις 6 το απόγευμα έξω από την Γερμανική Πρεσβεία, στην οδό San Martino della Battaglia 4.
Μετάφραση: Bαρβάρα Κυριλλίδου
Πηγή: Αtene Calling
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου