Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο αλλά αν αργήσουμε θα πέσει το σκοτάδι

Το κείμενο βασίζεται στην εισήγηση στην εκδήλωση «Κυβέρνηση της Αριστεράς: η ώρα της πράξης», που οργάνωσαν τα «Ενθέματα» και το RedNotebook, το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου.

Tου Νiκου Γιαννόπουλου

Ανακωχή και καραντίνα, του Ηλία Ιωακείμογλου

Η θέση των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα δεν είναι καθόλου εύκολη. Καταρχάς, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε το πείραμα της προγραμματισμένης και άνωθεν σχεδιασμένης ανασυγκρότησης μιας αναπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας με δημοκρατικούς θεσμούς, έτσι ώστε αυτή να μεταβεί σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης της εργασίας που δεν θα έφερε πλέον στους κόλπους του ούτε τα παλιά εργασιακά δικαιώματα, ούτε καν

Δημοσιογράφοι: Tο πλέον πανικόβλητο κομμάτι των πολιτών! Της Άντας Ψαρρά

Άλλος λίγο άλλος πολύ από την αρχή των συνομιλιών της κυβέρνησης με τους εταίρους άρχισαν τις ασκήσεις φόβου. «Η κυβέρνηση πάει σε διάλογο χωρίς νούμερα και αριθμούς», «η κυβέρνηση λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο», «η Ελλάδα προκαλεί τους δανειστές της» λίγα σχόλια από τις πρώτες συνομιλίες Βαρουφάκη - Τσίπρα στην Ελλάδα. Ο πανικός άρχισε το ανηφορικό του διάγραμμα στις πρώτες συνομιλίες (στις Βρυξέλλες) πριν από το πρώτο Eurogroup στις 11/2 για να εκτροχιαστεί μετά το προχθεσινό τελεσίγραφο Ντάισελμπλουμ -

Τα 751 και η επιτακτική τους σημασία. Του Χρήστου Λάσκου

Ήδη πριν από την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της περασμένης Κυριακής, μια τοποθέτηση του Πάνου Σκουρλέτη, που έκανε λόγο γιασταδιακή επιστροφή του ύψους του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, είχε προκαλέσει μούδιασμα σε ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγμα απολύτως εύλογο, αν σκεφτεί κανείς πως η επαναφορά του κατώτατου μισθού στο προ Μνημονίου επίπεδο βρίσκεται στην καρδιά του

De te fabula narratur!, του Αλέξανδρου Ζαχιώτη

Ο Ιταλός διανοούμενος και ακτιβιστής Sergio Bologna έγραφε παλιότερα με μια μεγάλη δόση ειρωνίας, πως «η Φίατ βγήκε μετά από δέκα χρόνια ταξικών συγκρούσεων (1969-1980) γεμάτη από καινοτόμες ενέργειες. Τώρα, μετά από εικοσιδύο χρόνια κοινωνικής ειρήνης (1980-2002), διαλύεται σε κομμάτια»
Η φράση του Μπολόνια μου έρχεται στο μυαλό τις τελευταίες μέρες. Αυτή, βέβαια, που

Το Κόμμα, η Κυβέρνηση και το Κράτος, του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε Κυβέρνηση. Και από σήμερα καλείται, μεταξύ πολλών άλλων βεβαίως, να αντιμετωπίσει ένα καινούργιο και ίσως πολυπλοκότερο πρόβλημα. Αυτό των σχέσεων του κόμματος με την Κυβέρνηση και το Κράτος.
Υπάρχουν σε γενικές γραμμές δύο τρόποι να απαντηθεί αυτό το πρόβλημα. Ο πρώτος είναι να αποδεχτεί κανείς ότι διαχειρίζεται την υφιστάμενη δομή, με τον ίδιο λίγο έως πολύ (παλαιό) τρόπο και την ίδια (παλαιά) μεθοδολογία. Ο δεύτερος να αποδεχτεί ότι έχει μια πρόκληση μπροστά του, τη διεύθυνση του κράτους (και της κυβέρνησης ειδικότερα) προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, επομένως μια μακρά

Προοπτικές του κινήματος και της νέας κυβέρνησης, Συνέντευξη του Νίκου Γιαννόπουλου

DP: Στη συνέντευξη που μας έδωσες πέρσι τον Ιούλιο, είχες εντοπίσει τρεις πιθανές προοπτικές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη ήταν «ένα τραγικό τέλος», με την απορρόφησή του στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Η δεύτερη, «ένα αξιοπρεπές τέλος», με ένα πραγματικά φιλολαϊκό πρόγραμμα, που θα καταστήσουν όμως ανεφάρμοστο οι πιέσεις των μεγάλων εθνικών και διεθνών συμφερόντων. Η τρίτη ήταν η δυνατότητα να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μια σταθερή, ανοιχτή επικοινωνία με τα κινήματα και τον λαό, τηρώντας έτσι και το πρόγραμμά του. Στο

H διαπραγμάτευση ξεκίνησε. Του Πέτρου Σταύρου

Πού ήμασταν, πού είμαστε και πού πηγαίνουμε 

Δυο βδομάδες μετά τις εκλογές, και ενώ η προεκλογική καμπάνια της Ν.Δ. έχει, επικοινωνιακά και πολιτικά, καταρρεύσει, μπορούμε να της αναγνωρίσουμε ένα στοιχείο. Ένα στοιχείο, στο οποίο επέμενε, αν και το απολυτοποιούσε και το δαιμονοποιούσε, με τη μορφή αισθητικά και πολιτικά αποκρουστικών σποτ. Κι αυτό είναι ότι στον σύγχρονο καπιταλισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου (όπου το «ατύχημα» δεν είναι προϊόν της τύχης, αλλά τάση εξέλιξης των πολιτικών αποφάσεων που έχουν προηγηθεί και αναπτυχθεί σε ένα περιβάλλον

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναστατώνει τις δεξιές καρδιές. Της Φιλιώς Τσουκαλά

Η Αριστερά έγινε απαραίτητη γιατί ο λαός βυθίστηκε στη φτώχεια, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έδειξε το αποκρουστικό του πρόσωπο, γιατί πέφτει κόσμος από τα μπαλκόνια και πεινάνε τα παιδιά.

«Τέχνη του εφικτού», αλλά και της διεκδίκησης. Του Παντελή Μπουκάλα

«Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Παλιός ο λόγος. Δεν τον χρησιμοποιούν, όμως, όλοι με το ίδιο περιεχόμενο και την ίδια στόχευση. Η σημασία του διαφοροποιείται ανάλογα με το αν θα προκρίνουμε ως σπουδαιότερη λέξη την «τέχνη» ή το «εφικτό». Αν επιμείνουμε στην «τέχνη», τότε η πολιτική αναδεικνύεται ως δυνατότητα· ως πιθανότητα έστω: μπορείς, ανακατεύοντας απ’ την αρχή τα χαρτιά, προτείνοντας νέες ιδέες, γερά θεμελιωμένες, και αναζητώντας καινούργιες συμμαχίες, να ξανανοίξεις ένα παιχνίδι που φαίνεται οριστικά κλειστό και

Ποιος φοβάται την αύξηση του κατώτατου μισθού, του Ηλία Ιωακείμογλου

Η κυβέρνηση θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ με νομοθετική ρύθμιση, ακριβώς όπως η προηγούμενη κυβέρνηση τον μείωσε στα 586 ευρώ. Όταν ο κατώτατος μισθός μεταβάλλεται, ολόκληρη η μισθολογική κλίμακα τείνει να μετατραπεί, ώστε να διατηρούνται λίγο-πολύ σταθερές οι αναλογίες κατά τις οποίες αμείβονται οι διαφορετικές μερίδες μισθωτών όπως αυτές διαμορφώνονται από τις γνώσεις και τις δεξιότητες, τη θέση εργασίας, τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης και του κλάδου

Το κόμμα και τα μάτια μας, των Χρήστου Λάσκου, Αλέξη Μπένου και Νίκου Σαμανίδη

Zούμε μέρες ιστορικές. Ολόκληρος ο ελληνικός λαός κι εμείς, οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ακόμη περισσότερο. Η προοπτική, για την οποία τόσο δουλέψαμε, άνοιξε. Η ανατροπή έχει όλες τις δυνατότητες να ολοκληρωθεί. Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησής μας υλοποιούν βήμα βήμα το πρόγραμμα, για το οποίο τόσο έχουμε μοχθήσει και στο οποίο τόσο έχουμε πιστέψει. Η χαρά, λοιπόν, είναι δίκαιη και οι προγνώσεις για το μέλλον ακόμη καλύτερες.

Το δημοκρατικό πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια φράση. Του Γιάννη Γούναρη

Διαβάζοντας κανείς την χτεσινή συνέντευξη του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ στη Figaroεντοπίζει ορισμένα ενδιαφέροντα και άλλα, λιγότερο ενδιαφέροντα, πράγματα. Ο πρόεδρος της Επιτροπής αποκλείει την ονομαστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, επικαλείται την υποχρέωση τήρησης των συμφωνηθέντων, καλεί την Ελλάδα να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της και την «Ευρώπη», γενικά και αόριστα. Λέει, όμως, και κάτι που είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ίσως δεν συνειδητοποίησε και ο ίδιος τι είπε. Αξίζει τον κόπο να το απομονώσουμε:
«Il ne peut y avoir de choix démocratique contre les traités européens»: Δεν μπορεί να υπάρξει

Πώς να μειώσουμε την ανεργία;, του Ηλία Ιωακείμογλου

Γιατί δεν είναι εφικτή η ουσιαστική μείωση της ανεργίας χωρίς πολιτικές που θα μειώνουν δραστικά τα υψηλά περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου

Από την κατάσχεση στην κατάκτηση της δημοκρατίας

Του Μιχάλη Βακαλούλη*

Η επίσπευση της προεδρικής εκλογής πυροδότησε μια συντονισμένη επίθεση κινδυνολογίας. Οι επίδοξοι «σωτήρες» της χώρας εμφανίζονται σαν εγγυητές και θεματοφύλακες της πολιτικής σταθερότητας. Η αναβάπτιση της λαϊκής εντολής και η αλλαγή κυβερνητικής πλεύσης που κυοφορείται, κατ’ αυτούς, θα οδηγήσουν οριστικά τη χώρα στη χρεοκοπία και στην παραδειγματική έξωση από

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι

Του Χρήστου Λάσκου*

Η συζήτηση περί συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ έχει, ήδη εδώ και δυόμισι χρόνια, προσδιοριστεί από δύο διαφορετικές διαδρομές. Η μία πολύ συχνά γίνεται υπό το κράτος της πίεσης των αντιπάλων, οι οποίοι επιχειρούν να δείξουν πως το κόμμα είναι ανάδελφο και απομονωμένο και εξ αυτού αδύναμο να διαμορφώσει μια πραγματικά νικηφόρα πορεία. Η άλλη πηγάζει από έναν γόνιμο προβληματισμό σχετικά με τους κοινωνικούς όρους έκφρασης της μεγάλης

Θράσος ή Αλήθεια;

Η ιστορική ευκαιρία του ελληνικού λαού

Του Ανδρέα Καρίτζη

Μετά από δυόμισι χρόνια μιας πολιτικής που δεν σεβάστηκε τη βούληση του ελληνικού λαού, μετά από δυόμισι χρόνια βαρβαρότητας, τώρα τον λόγο έχει ο ίδιος. 

Το μέλλον ξεκίνησε, το μέλλον διαρκεί πολύ

Σε αντίθεση με τις παραισθήσεις του Σαμαρά, την ιστορικότητα της στιγμής και τον διεθνή αντίκτυπο όσων συμβαίνουν από το μεσημέρι της Δευτέρας στην Ελλάδα, τα «αισθάνονται» όλοι. Περισσότερο ίσως κι από μας, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας σε ολόκληρη την Ευρώπη, που πανηγυρίζουν το άνοιγμα του δρόμου για την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην ήπειρο στα χρόνια της

Μία τραπεζική χώρα. Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

«Λες και το βασικό καθήκον του κράτους είναι να εθνικοποιεί, να μοιράζει σε όλους εμάς τις ζημιές που υφίστανται οι κερδοσκόποι»