H κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου που περιλαμβάνεται στο «μέιλ Χαρδούβελη» είναι το μέτρο που προτάσσουν ως «θετικό για τη χώρα» μια σειρά κορυφαίων στελεχών της ΝΔ, όταν αναγκάζονται να τοποθετηθούν επί του διακυβεύματος των επερχόμενων εκλογών στα τηλεπαράθυρα. Δυσκολευόμενοι να εξηγήσουν προεκλογικά στα λαϊκά στρώματα πόσο «χρήσιμη μεταρρύθμιση» είναι η αύξηση του ΦΠΑ στα φάρμακα, χτυπάνε ευθέως τον εχθρό που μισούν πιο θανάσιμα από όλους: τον –οργανωμένο- κόσμο της εργασίας.Το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας βρέθηκε πλήρως εξουδετερωμένο μπροστά στην κρίσιμη μάχη της μνημονιακής περιόδου. Είχαν φροντίσει γι’ αυτό προ πολλού το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, καταφέρνοντας να το ελέγξουν πλήρως, να το
διαβάλουν στα μάτια της κοινής γνώμης και να το παρουσιάσουν ως μια κλειστή κάστα προνομιούχων του δημοσίου τομέα που απολαμβάνουν σειρά προνομίων, τα οποία στερούνται οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Είχαν επίσης φροντίσει η εικόνα αυτή να μην απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν όντως μοιράσει σειρά προνομίων στα «δικά τους παιδιά» που ηγούνταν των μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων, ενώ δεν ήταν λίγοι όσοι μεταπήδησαν σε υπουργικές θέσεις, «αξιοποιώντας» με πελατειακό τρόπο την πορεία τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στο πλαίσιο αυτό, δεν ήταν δύσκολη η καλλιέργεια του κλισέ «όλοι το ίδιο είναι». Ούτε και η εδραίωση της πεποίθησης, στην πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας –ιδίως μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα, που αντιμετωπίζει άθλιες συνθήκες–, ότι για την κρίση φταίνε οι «συνδικαλιστές». Το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας ήταν αποτελεσματική στρατηγική. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με το χριστιανικής προέλευσης δόγμα ότι η δυστυχία είναι αρετή που επιβραβεύεται στη μετά θάνατον ζωή, το όπλο τελειοποιήθηκε περαιτέρω: ο ορίζοντας της βελτίωσης των συνθηκών ταυτίστηκε με τον σατανά, ενώ η καθολική δυστυχία κατέστη η μόνη δυνατή προοπτική. Η ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα είναι η «πραγματικότητα», κι όσοι εξαιρούνται από αυτήν, συνιστούν «πρόκληση». Με τον τρόπο αυτό χτυπήθηκε ανελέητα κατά τη μνημονιακή περίοδο ο κόσμος της εργασίας στον δημόσιο τομέα.
Έτσι, λοιπόν, ως «κλειστή κάστα» ορίζεται η οργάνωση του κόσμου της εργασίας – αλλά όχι η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, που συμμετέχει… εθελοντικά στην φορολογία και αποτελεί την ηγετική μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2014, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο είδε την αξία του στόλου του να αυξάνεται κατά 32%, έπειτα από σειρά αγορών σε χαμηλές τιμές την περίοδο 2010-2013, που απέφεραν κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, μόνο από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Ως «προνομιούχοι» ορίζονται οι συνδικαλιστές, αλλά όχι ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, οι Τράπεζες και οι λοιποί… αναξιοπαθούντες.
Με άλλα λόγια, το περιεχόμενο του περίφημου «μέιλ Χαρδούβελη» είναι αυτό που αναμενόταν. Το κρίσιμο είναι να το μετατρέψουμε σε σπαμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου