“ Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και
την Εθνική Ανεξαρτησία και να τις ριζώσει μια και για πάντα σε τούτο τον
τόπο. ”
Του Κώστα Καπνίση
Τούτες τις ημέρες παίζεται για άλλη μια φορά το γνωστό θρίλερ της
δόσης, των δόσεων, των δοσατζήδων και της πάσης φύσεως εξάρτησης. Οι
περισσότεροι πια βαρέθηκαν βέβαια αυτή την κακή επανάληψη απειλών και
εκβιασμών κενού ουσιαστικά περιεχομένου. Κοινό μυστικό άλλωστε ότι τα
πάντα (όχι μόνο για την Ελλάδα) μετατίθενται για το φθινόπωρο. Δεν
υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι αποφάσεις για όλους και για όλα έχουν
παρθεί και τίποτε δε φαίνεται πιθανό να ταράξει την «ηρεμία» πριν από
τις γερμανικές εκλογές που τεχνηέντως έχει καλλιεργηθεί στους κόλπους
της αλωμένης Ε.Ε. και Ευρωζώνης από τεχνοκράτες και άλλους ομοίους τους
έμμισθους υπαλλήλους που κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να
διαλύσουν θεσμούς που μεγάλοι Ευρωπαίοι ηγέτες οραματίστηκαν στο
παρελθόν.
Η Ευρώπη άλλωστε ήταν πάντοτε διαφορετική στο πέρασμα των αιώνων από τον υπόλοιπο κόσμο γιατί ήταν η Ευρώπη των γραμμάτων, των τεχνών, του πολιτισμού, του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, της λειτουργίας και εμπέδωσης δημοκρατικών θεσμών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά βέβαια τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι είδη προς εξαφάνιση μετά την ισοπέδωση που επέφερε η ατάκτως επελαύνουσα παγκοσμιοποιημένη και αγγλοσαξονικού τύπου νέο – καπιταλιστική οικονομία των αγορών. Οι θιασώτες αυτής της πέρα ως πέρα καταστροφικής, γελοίας μα και ανιστόρητης θεώρησης των πραγμάτων που ορίζεται από τους ίδιους τους δράστες και ως παγκοσμιοποίηση πανηγυρίζουν τα τελευταία χρόνια. Πιστεύουν ότι η διάλυση της έννοιας έθνους – κράτους, η αποσύνθεση της εθνικής ταυτότητας, γλώσσας, παράδοσης, κουλτούρας και συνάμα ταυτόχρονης αποσύνδεσής τους από τη μνήμη των λαών της Ευρώπης, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να επιβάλλουν τη γνωστή και ως δικτατορία των αγορών.
Ο όρος Κεφάλαιο άλλωστε τείνει να εκλείψει από το λεξιλόγιο αυτών των νεοφιλελεύθερων ομοιόμορφα ενδεδυμένων και ομιλούντων πλασμάτων. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αντικατάσταση της έννοιας Κεφάλαιο με την έννοια αγορές. Η πρώτη λέξη είναι στον ενικό και απόλυτα συγκεκριμένη ενώ η δεύτερη είναι στον πληθυντικό και περιέργως αφηρημένη. Στις αγορές για παράδειγμα μπορεί να προστεθεί και κάποιος που δεν επενδύει στην πραγματική οικονομία αλλά είναι ο μεσάζων που καρπώνεται μεγάλα οφέλη από τη συμμετοχή και διεκπεραίωση στις λεγόμενες «βρώμικες» δουλειές του Κεφαλαίου. Ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να ιδρύσει ένα μεγάλο fund μέσω του οποίου θα ξεπλένει τις μαύρες διαδρομές τεράστιων πηγών εισοδημάτων του, θα διαφημίζεται από άλλους μεγαλύτερους «επιχειρηματικούς» ομίλους. Πιθανότατα να αναλαμβάνει και «δράσεις» υπέρ της οικολογίας, ζωοφιλίας ή ακόμα και φιλανθρωπίας πάντοτε βέβαια με απώτερο σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη αποκόμιση κερδών, αναγνώρισης και προβολής του ιδίου και εισόδου στον κόσμο των απανταχού δυνατών και ισχυρών.
Η δράση αυτών των περίεργων, απίθανων και σκοτεινών τύπων μέχρι τώρα περιοριζόταν στις λεγόμενες χώρες του «τρίτου κόσμου» και γενικότερα σε εξαθλιωμένες ανά τον κόσμο χώρες με αυταρχικά, απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία οι ίδιοι είχαν εγκαθιδρύσει με σκοπό τον πλήρη έλεγχο και εκμετάλλευση της πάσης φύσεως πλουτοπαραγωγικής πηγής που διέθετε η κάθε χώρα – στόχος. Στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών πέτυχαν ότι είχαν βάλει στο μυαλό τους και ακόμα περισσότερα. Συσσώρευσαν τον πλούτο σε φορολογικούς παραδείσους μέσω των πιέσεων σε «πολιτικούς» και με την κατάρτιση και ψήφιση «νόμων» αισθάνονται ανίκητοι, άτρωτοι και εν τέλει νόμιμοι και ηθικοί. Η αλήθεια βέβαια είναι πως τρώγοντας ανοίγει και η όρεξη κι αφού δεν τους έμειναν πια άλλα παιγνίδια – χώρες διαθέσιμες πέρασε από το μυαλό τους το αδιανόητο. Να κάνουν μια βόλτα – βολιδοσκόπηση και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ήταν περισσότερο μια κίνηση έτσι για να περάσει η ώρα μια και η Ευρώπη αν μη τι άλλο ήταν μια πολιτισμένη, πεπαιδευμένη και προηγμένη κατά το κοινώς λεγόμενο ήπειρος.
Όλες βέβαια οι κατακτήσεις, αυτό που αποκαλείται και ως ευρωπαϊκό κεκτημένο, ήταν αποτέλεσμα χιλιάδων εθνικών – πολιτικών συγκρούσεων, αιματοχυσιών, ιδρώτα και πόνου για αρκετούς αιώνες. Σίγουρα αυτοί που αποφάσισαν μέσα από κάποια σκοτεινά γραφεία να επιτεθούν στην Ευρώπη θα περίμεναν μια κάποια αντίσταση τουλάχιστον. Η υπόθεση του έργου βέβαια ήταν ήδη σεναριογραφημένη και το μοίρασμα των ρόλων είχε ήδη δοθεί. Οι λεγόμενες αγορές είχαν ήδη προνοήσει και τοποθέτησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια τις πολιτικές ηγεσίες που ήθελαν και ήξεραν ότι θα τους κάνουν την δουλειά. Με την παράλληλη συνύπαρξη και απόλυτη συμπόρευση τέτοιων «πολιτικών» μαζί με τους δικούς τους τεχνοκράτες πέτυχαν τον τέλειο αιφνιδιασμό μιας Ευρώπης σε βαθιά πολιτική και κοινωνική ύπνωση λόγω της ψευδεπίγραφης ευμάρειας που οφειλόταν στον σκοπίμως ανεξέλεγκτο δανεισμό – υπερχρέωση των ευρωπαϊκών κρατών.
Το σχέδιο από το 2008 και μετά μπήκε σε απόλυτη εφαρμογή. Η Γερμανία ως η μεγαλύτερη και πιο αναπτυσσόμενη χώρα της Ευρώπης δέχτηκε λόγω της ιδιοσυγκρασίας της να μπει στη θέση του οδηγού – αποκλειστικού συνομιλητή – εξυπηρετητή με αντάλλαγμα, των αγορών. Δεν ήταν τυχαίο. Η συγκεκριμένη χώρα έχει δύο φορές αιματοκυλίσει την Ευρώπη προσπαθώντας να παίξει έναν ηγετικό ρόλο που ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι αδυνατεί να το πράξει. Για να μπορέσει κάποιος να αναλάβει αυτόν τον ρόλο θα πρέπει να έχει και μια ισορροπημένη ιστορική διαδρομή πίσω του κάτι το οποίο οι Γερμανοί δε θα μπορούσαν να έχουν ακόμα και λόγω καταγωγής. Βαρβαρικά φύλα - συνονθυλεύματα φυλών υπήρξαν. Οι λαοί της Ευρώπης τους συγχώρησαν όμως και τις δύο φορές. Δεν τους τιμώρησαν, δεν τους εξαφάνισαν, δεν τους έσβησαν από τον χάρτη.
Οι Γερμανοί παρόλα αυτά ξέχασαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι οφείλουν τη συνέχεια της ύπαρξής τους στους λαούς της Ευρώπης. Αν δεν υπήρχε άλλωστε το σωτήριο έτος 1953 για αυτούς, πιθανότατα η Ευρώπη (αν ήταν σαν αυτούς) θα τους «χαρτζιλίκωνε» ή θα τους είχε διαμοιράσει σε ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να εισέλθουν στις γραμμές παραγωγής τους. Στην τεχνητή αυτή καπιταλιστική κρίση των αγορών δεν υπήρχε καλύτερη χώρα ως πειραματόζωο για αυτούς σε ευρωπαϊκό έδαφος από ότι η Ελλάδα. Μια χώρα που τα τελευταία 200 χρόνια παλεύει για εθνική ανεξαρτησία και οι πληγές τις από τους πολέμους, τον εθνικό διχασμό που άλλοι τον καλλιέργησαν αλλά οι Έλληνες «τσίμπησαν» το τυράκι.
Έτσι και τώρα. Μια ελληνική κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση, σε βαθιά πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση. Η όποια ψευδεπίγραφη κοινωνική αλληλεγγύη ή «φιλανθρωπία» ή δίκτυ κοινωνικής προστασίας λειτουργεί μόνο αποπροσανατολιστικά. Οι Έλληνες έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Ξαναδιχάστηκαν. Δεν έβαλαν μυαλό γιατί ξεχνούν κι αυτοί πολύ εύκολα. Για αυτό και ψήφισαν ξανά, παρόλο που είχαν τη γυμνή αλήθεια σερβιρισμένη μπροστά στο πιάτο τους, αυτούς που τους κατέστρεψαν την τελευταία σχεδόν εικοσαετία. Χωρίστηκαν ξανά στη μέση. Σε αυτούς που ευνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και πίστεψαν πως οι «ευεργέτες» τους θα τους σώσουν. Μόνο που ξεχνούν ή παραβλέπουν ότι αυτοί οι «ευεργέτες» τώρα προσπαθούν να σώσουν το τομάρι τους και κανέναν άλλο. Οι άλλοι μισοί πάλι βρίσκονται πραγματικά έρμαια των αποφάσεων των «ευεργετών» και των οπαδών τους. Στέκονται καταμεσής του δρόμου κατακερματισμένοι και πολλοί από αυτούς τσακώνονται κιόλας μεταξύ τους αντί να κοιτάξουν ενωμένοι τον αντίπαλο στα μάτια και αποφασισμένοι να τον αντιμετωπίσουν.
Μέσα σε ένα βαθύτατα νοσηρό, σάπιο, καταρρέον και αγκυλωμένο πολιτικό σύστημα μια μικρή μέχρι πέρσι αριστερή πολιτική οντότητα – σχηματισμός πήρε στην πλάτη της την ελπίδα πολλών από αυτούς τους μισούς για ένα καλύτερο αύριο. Έφτασε στην εκτόξευση των εκλογικών της ποσοστών. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Ο λαός πάντα βλέπει την καθαρότητα και την αγνότητα των καλών προθέσεων σε έναν πολιτικό χώρο. Τούτες τις μέρες και μετά από έναν χρόνο αυτός ο άλλοτε μικρός αριστερός πολιτικός σχηματισμός αισθάνεται το ιστορικό βάρος της ευθύνης και της κρίσιμης συγκυρίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Αφού πια έχει μετατραπεί σε μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση και δύναμη ελπίδας και αλλαγής προχωρά προς το πρώτο του μεγάλο Συνέδριο. Κάνει πρώτα αυτός, όπως οφείλει άλλωστε ένα πολιτικό κόμμα που σέβεται τον λαό και τη χώρα, το μεγάλο βήμα. Αφήνει πίσω τις όποιες παλαιοκομματικές αντιλήψεις και αγκυλώσεις και μετασχηματίζεται στη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς που έρχεται να ενώσει και όχι να διχάσει τους Έλληνες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία και να τις ριζώσει μια και για πάντα σε τούτο τον τόπο. Δε φοβάται πια (και το ξεκαθαρίζει προς όλες τις κατευθύνσεις) να συγκρουστεί με καθεστηκυίες συμπεριφορές και αντιλήψεις που έφεραν ως εδώ τη χώρα από όπου κι αν αυτές προέρχονται. Το καταστροφικό ξερίζωμα αρχών και αξιών και ο κατήφορος κάπου εδώ λαμβάνουν τέλος. Οριστικά και αμετάκλητα. Οι πολίτες της χώρας θα πρέπει να διαλέξουν πια με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν πίσω. Όλα έχουν και ένα όριο άλλωστε και τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών και η ώρα έφτασε.
Οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν αν θα ζήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι ή ως δούλοι. Η Ιστορία ως τώρα έδειξε πως την πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης οι περισσότεροι έπραξαν το καθήκον τους. Η ίδια η Ιστορία επίσης δείχνει ότι πιθανή νίκη των Ελλήνων τούτη τη στιγμή στην Ελλάδα μπορεί να σημάνει και τη σαρωτική νίκη των υγιών, δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων και στην Ευρώπη. Έχει ξανασυμβεί. Οι Έλληνες καλούνται να πράξουν και τώρα το ιερό τους καθήκον αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν οι ίδιοι, τα παιδιά τους και οι μελλοντικές γενιές…
www.periodista.gr
Η Ευρώπη άλλωστε ήταν πάντοτε διαφορετική στο πέρασμα των αιώνων από τον υπόλοιπο κόσμο γιατί ήταν η Ευρώπη των γραμμάτων, των τεχνών, του πολιτισμού, του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, της λειτουργίας και εμπέδωσης δημοκρατικών θεσμών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά βέβαια τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι είδη προς εξαφάνιση μετά την ισοπέδωση που επέφερε η ατάκτως επελαύνουσα παγκοσμιοποιημένη και αγγλοσαξονικού τύπου νέο – καπιταλιστική οικονομία των αγορών. Οι θιασώτες αυτής της πέρα ως πέρα καταστροφικής, γελοίας μα και ανιστόρητης θεώρησης των πραγμάτων που ορίζεται από τους ίδιους τους δράστες και ως παγκοσμιοποίηση πανηγυρίζουν τα τελευταία χρόνια. Πιστεύουν ότι η διάλυση της έννοιας έθνους – κράτους, η αποσύνθεση της εθνικής ταυτότητας, γλώσσας, παράδοσης, κουλτούρας και συνάμα ταυτόχρονης αποσύνδεσής τους από τη μνήμη των λαών της Ευρώπης, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να επιβάλλουν τη γνωστή και ως δικτατορία των αγορών.
Ο όρος Κεφάλαιο άλλωστε τείνει να εκλείψει από το λεξιλόγιο αυτών των νεοφιλελεύθερων ομοιόμορφα ενδεδυμένων και ομιλούντων πλασμάτων. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αντικατάσταση της έννοιας Κεφάλαιο με την έννοια αγορές. Η πρώτη λέξη είναι στον ενικό και απόλυτα συγκεκριμένη ενώ η δεύτερη είναι στον πληθυντικό και περιέργως αφηρημένη. Στις αγορές για παράδειγμα μπορεί να προστεθεί και κάποιος που δεν επενδύει στην πραγματική οικονομία αλλά είναι ο μεσάζων που καρπώνεται μεγάλα οφέλη από τη συμμετοχή και διεκπεραίωση στις λεγόμενες «βρώμικες» δουλειές του Κεφαλαίου. Ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να ιδρύσει ένα μεγάλο fund μέσω του οποίου θα ξεπλένει τις μαύρες διαδρομές τεράστιων πηγών εισοδημάτων του, θα διαφημίζεται από άλλους μεγαλύτερους «επιχειρηματικούς» ομίλους. Πιθανότατα να αναλαμβάνει και «δράσεις» υπέρ της οικολογίας, ζωοφιλίας ή ακόμα και φιλανθρωπίας πάντοτε βέβαια με απώτερο σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη αποκόμιση κερδών, αναγνώρισης και προβολής του ιδίου και εισόδου στον κόσμο των απανταχού δυνατών και ισχυρών.
Η δράση αυτών των περίεργων, απίθανων και σκοτεινών τύπων μέχρι τώρα περιοριζόταν στις λεγόμενες χώρες του «τρίτου κόσμου» και γενικότερα σε εξαθλιωμένες ανά τον κόσμο χώρες με αυταρχικά, απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία οι ίδιοι είχαν εγκαθιδρύσει με σκοπό τον πλήρη έλεγχο και εκμετάλλευση της πάσης φύσεως πλουτοπαραγωγικής πηγής που διέθετε η κάθε χώρα – στόχος. Στο πέρασμα των τελευταίων δεκαετιών πέτυχαν ότι είχαν βάλει στο μυαλό τους και ακόμα περισσότερα. Συσσώρευσαν τον πλούτο σε φορολογικούς παραδείσους μέσω των πιέσεων σε «πολιτικούς» και με την κατάρτιση και ψήφιση «νόμων» αισθάνονται ανίκητοι, άτρωτοι και εν τέλει νόμιμοι και ηθικοί. Η αλήθεια βέβαια είναι πως τρώγοντας ανοίγει και η όρεξη κι αφού δεν τους έμειναν πια άλλα παιγνίδια – χώρες διαθέσιμες πέρασε από το μυαλό τους το αδιανόητο. Να κάνουν μια βόλτα – βολιδοσκόπηση και στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ήταν περισσότερο μια κίνηση έτσι για να περάσει η ώρα μια και η Ευρώπη αν μη τι άλλο ήταν μια πολιτισμένη, πεπαιδευμένη και προηγμένη κατά το κοινώς λεγόμενο ήπειρος.
Όλες βέβαια οι κατακτήσεις, αυτό που αποκαλείται και ως ευρωπαϊκό κεκτημένο, ήταν αποτέλεσμα χιλιάδων εθνικών – πολιτικών συγκρούσεων, αιματοχυσιών, ιδρώτα και πόνου για αρκετούς αιώνες. Σίγουρα αυτοί που αποφάσισαν μέσα από κάποια σκοτεινά γραφεία να επιτεθούν στην Ευρώπη θα περίμεναν μια κάποια αντίσταση τουλάχιστον. Η υπόθεση του έργου βέβαια ήταν ήδη σεναριογραφημένη και το μοίρασμα των ρόλων είχε ήδη δοθεί. Οι λεγόμενες αγορές είχαν ήδη προνοήσει και τοποθέτησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια τις πολιτικές ηγεσίες που ήθελαν και ήξεραν ότι θα τους κάνουν την δουλειά. Με την παράλληλη συνύπαρξη και απόλυτη συμπόρευση τέτοιων «πολιτικών» μαζί με τους δικούς τους τεχνοκράτες πέτυχαν τον τέλειο αιφνιδιασμό μιας Ευρώπης σε βαθιά πολιτική και κοινωνική ύπνωση λόγω της ψευδεπίγραφης ευμάρειας που οφειλόταν στον σκοπίμως ανεξέλεγκτο δανεισμό – υπερχρέωση των ευρωπαϊκών κρατών.
Το σχέδιο από το 2008 και μετά μπήκε σε απόλυτη εφαρμογή. Η Γερμανία ως η μεγαλύτερη και πιο αναπτυσσόμενη χώρα της Ευρώπης δέχτηκε λόγω της ιδιοσυγκρασίας της να μπει στη θέση του οδηγού – αποκλειστικού συνομιλητή – εξυπηρετητή με αντάλλαγμα, των αγορών. Δεν ήταν τυχαίο. Η συγκεκριμένη χώρα έχει δύο φορές αιματοκυλίσει την Ευρώπη προσπαθώντας να παίξει έναν ηγετικό ρόλο που ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι αδυνατεί να το πράξει. Για να μπορέσει κάποιος να αναλάβει αυτόν τον ρόλο θα πρέπει να έχει και μια ισορροπημένη ιστορική διαδρομή πίσω του κάτι το οποίο οι Γερμανοί δε θα μπορούσαν να έχουν ακόμα και λόγω καταγωγής. Βαρβαρικά φύλα - συνονθυλεύματα φυλών υπήρξαν. Οι λαοί της Ευρώπης τους συγχώρησαν όμως και τις δύο φορές. Δεν τους τιμώρησαν, δεν τους εξαφάνισαν, δεν τους έσβησαν από τον χάρτη.
Οι Γερμανοί παρόλα αυτά ξέχασαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι οφείλουν τη συνέχεια της ύπαρξής τους στους λαούς της Ευρώπης. Αν δεν υπήρχε άλλωστε το σωτήριο έτος 1953 για αυτούς, πιθανότατα η Ευρώπη (αν ήταν σαν αυτούς) θα τους «χαρτζιλίκωνε» ή θα τους είχε διαμοιράσει σε ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να εισέλθουν στις γραμμές παραγωγής τους. Στην τεχνητή αυτή καπιταλιστική κρίση των αγορών δεν υπήρχε καλύτερη χώρα ως πειραματόζωο για αυτούς σε ευρωπαϊκό έδαφος από ότι η Ελλάδα. Μια χώρα που τα τελευταία 200 χρόνια παλεύει για εθνική ανεξαρτησία και οι πληγές τις από τους πολέμους, τον εθνικό διχασμό που άλλοι τον καλλιέργησαν αλλά οι Έλληνες «τσίμπησαν» το τυράκι.
Έτσι και τώρα. Μια ελληνική κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση, σε βαθιά πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση. Η όποια ψευδεπίγραφη κοινωνική αλληλεγγύη ή «φιλανθρωπία» ή δίκτυ κοινωνικής προστασίας λειτουργεί μόνο αποπροσανατολιστικά. Οι Έλληνες έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Ξαναδιχάστηκαν. Δεν έβαλαν μυαλό γιατί ξεχνούν κι αυτοί πολύ εύκολα. Για αυτό και ψήφισαν ξανά, παρόλο που είχαν τη γυμνή αλήθεια σερβιρισμένη μπροστά στο πιάτο τους, αυτούς που τους κατέστρεψαν την τελευταία σχεδόν εικοσαετία. Χωρίστηκαν ξανά στη μέση. Σε αυτούς που ευνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και πίστεψαν πως οι «ευεργέτες» τους θα τους σώσουν. Μόνο που ξεχνούν ή παραβλέπουν ότι αυτοί οι «ευεργέτες» τώρα προσπαθούν να σώσουν το τομάρι τους και κανέναν άλλο. Οι άλλοι μισοί πάλι βρίσκονται πραγματικά έρμαια των αποφάσεων των «ευεργετών» και των οπαδών τους. Στέκονται καταμεσής του δρόμου κατακερματισμένοι και πολλοί από αυτούς τσακώνονται κιόλας μεταξύ τους αντί να κοιτάξουν ενωμένοι τον αντίπαλο στα μάτια και αποφασισμένοι να τον αντιμετωπίσουν.
Μέσα σε ένα βαθύτατα νοσηρό, σάπιο, καταρρέον και αγκυλωμένο πολιτικό σύστημα μια μικρή μέχρι πέρσι αριστερή πολιτική οντότητα – σχηματισμός πήρε στην πλάτη της την ελπίδα πολλών από αυτούς τους μισούς για ένα καλύτερο αύριο. Έφτασε στην εκτόξευση των εκλογικών της ποσοστών. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Ο λαός πάντα βλέπει την καθαρότητα και την αγνότητα των καλών προθέσεων σε έναν πολιτικό χώρο. Τούτες τις μέρες και μετά από έναν χρόνο αυτός ο άλλοτε μικρός αριστερός πολιτικός σχηματισμός αισθάνεται το ιστορικό βάρος της ευθύνης και της κρίσιμης συγκυρίας απέναντι στον ελληνικό λαό. Αφού πια έχει μετατραπεί σε μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση και δύναμη ελπίδας και αλλαγής προχωρά προς το πρώτο του μεγάλο Συνέδριο. Κάνει πρώτα αυτός, όπως οφείλει άλλωστε ένα πολιτικό κόμμα που σέβεται τον λαό και τη χώρα, το μεγάλο βήμα. Αφήνει πίσω τις όποιες παλαιοκομματικές αντιλήψεις και αγκυλώσεις και μετασχηματίζεται στη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς που έρχεται να ενώσει και όχι να διχάσει τους Έλληνες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία και να τις ριζώσει μια και για πάντα σε τούτο τον τόπο. Δε φοβάται πια (και το ξεκαθαρίζει προς όλες τις κατευθύνσεις) να συγκρουστεί με καθεστηκυίες συμπεριφορές και αντιλήψεις που έφεραν ως εδώ τη χώρα από όπου κι αν αυτές προέρχονται. Το καταστροφικό ξερίζωμα αρχών και αξιών και ο κατήφορος κάπου εδώ λαμβάνουν τέλος. Οριστικά και αμετάκλητα. Οι πολίτες της χώρας θα πρέπει να διαλέξουν πια με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν πίσω. Όλα έχουν και ένα όριο άλλωστε και τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών και η ώρα έφτασε.
Οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν αν θα ζήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι ή ως δούλοι. Η Ιστορία ως τώρα έδειξε πως την πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης οι περισσότεροι έπραξαν το καθήκον τους. Η ίδια η Ιστορία επίσης δείχνει ότι πιθανή νίκη των Ελλήνων τούτη τη στιγμή στην Ελλάδα μπορεί να σημάνει και τη σαρωτική νίκη των υγιών, δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων και στην Ευρώπη. Έχει ξανασυμβεί. Οι Έλληνες καλούνται να πράξουν και τώρα το ιερό τους καθήκον αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν οι ίδιοι, τα παιδιά τους και οι μελλοντικές γενιές…
www.periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου