της Ελένης Βαρίκα
Στην Αυγή, στις 6 Ιουλίου, διαβάσαμε με μεγάλη ικανοποίηση την είδηση της καταδίκης της ΟΙΚΟΜΕΤ από το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά, που έκρινε την εταιρεία «ένοχη για το δολοφονικό βιτριόλι στην Κωσταντίνα Κούνεβα» και επιδίκασε το ποσό των 250.000 ευρώ, εκ των οποίων τα 80.000 αμέσως καταβλητέα.
Είναι πράγματι ελπιδοφόρο ότι, σε μια ατμόσφαιρα όπου η λέξη «δικαιοσύνη» ηχεί σαν κακόγουστο και απειλητικό αστείο στ’ αυτιά των καθημερινά αυξανόμενων συμπολιτών μας που γνωρίζουν την οργουελική μοίρα των unpersons, με τη συναίνεση ή αδιαφορία ενός μέρους της κοινωνίας, βρέθηκε ένα δικαστήριο που είχε το θάρρος να λάβει αυτή την απόφαση: δέχτηκε το αίτημα της συνδικαλίστριας και γραμματέα της
Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ), μιας καθαρίστριας η οποία πλήρωσε τον αγώνα της για την αυτοοργάνωση και αντίσταση αυτής της περιφρονημένης και αόρατης στρατιάς απόβλητων και παριών στην οποία βρέθηκε να ανήκει, με την πιο βάρβαρη και ακραία σεξιστική απόπειρα κυριολεκτικής εξάλειψης της ίδιας της ανθρώπινης ιδιότητας της.
Κρίνοντας ότι η ΟΙΚΟΜΕΤ (εργολάβος εταιρεία καθαρισμού των σταθμών του ΗΣΑΠ) φέρει ευθύνη για τη δολοφονική επίθεση κατά της Κωσταντίνας Κούνεβα, το Μονομελές Πρωτοδικείο του Πειραιά αποδέχτηκε το αίτημα της αγωγής να αναγνωρίσει την επίθεση ως εργατικό ατύχημα. Η επίθεση (όπως επισημαίνει το δημοσίευμα, παραθέτοντας την επιχειρηματολογία της δικηγόρου της ενάγουσας) «έγινε αμέσως μετά την αποχώρηση της παθούσας από την εργασία της, και ενώ η εταιρεία είχε αρνηθεί την αλλαγή βάρδιας που ζητούσε επίμονα η Κ. Κούνεβα, έχοντας επισημάνει στους προϊσταμένους της τις διαδοχικές απειλές που δεχόταν για τη ζωή της λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης». Πρόκειται πράγματι, όπως υπογραμμίζει το δημοσίευμα της Αυγής, για την «πρώτη (δικαστική) νίκη της Κωνσταντίνας Κούνεβα» και, ας ελπίσουμε, ένα σημαντικό βήμα για την πλήρη δικαίωσή της. Γιατί η Κούνεβα κέρδισε την πρωτοβάθμια δίκη, αλλά δεν δικαιώθηκε.
Πράγματι, παρότι η υπάρχουσα νομοθεσία περί εργατικών ατυχημάτων επιτρέπει, μέσω αυτού του χαρακτηρισμού, να αποδοθούν ευθύνες στην επιχείρηση που καταδυναστεύει τις εργαζόμενες, παρότι πολύ σωστά η αγωγή αξιοποίησε αυτή τη δυνατότητα επαναφέροντας επί τάπητος μια εγκληματική πράξη που τέσσερα χρόνια παραμένει ατιμώρητη, παρότι –το κυριότερο– ο νόμος επιτρέπει να καλυφθούν τα υπέρογκα έξοδα των αλλεπάλληλων και εξαιρετικά επώδυνων θεραπειών, τις οποίες αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει με θαυμαστό ηθικό σθένος η Κωνσταντίνα Κούνεβα, η επίθεση εναντίον της δεν είναι βέβαια ατύχημα, αλλά οργανωμένη εγκληματική πράξη.
Η διάσταση μεταξύ του πραγματισμού που αναγκαστικά χαρακτηρίζει την τακτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων σε έναν συγκεκριμένο κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων (που στην περίπτωσή μας έχει επιτρέψει να περιλαμβάνονται στην έννοια του ατυχήματος «βίαια συμβάντα και οι επιθέσεις κατά εργαζομένων, αρκεί να γίνονται στο πλαίσιο ή με αφορμή την εργασία τους») και της άφατης αδικίας ενός τέτοιου ορισμού (που αποσιωπά το ψεύδος του «τυχαίου», ενώ καθιστά αόρατο τον συστηματικό, δομικό χαρακτήρα της σεξιστικής, ταξικής και ρατσιστικής βίας), αναιρείται συχνά στον περιγραφικό χαρακτήρα της είδησης. Η είδηση, όσο πιστή κι και αν παραμένει στο συμβάν, συχνά είναι ανίσχυρη να θυμίσει, εκτός από την ισχύουσα κατάσταση, και τη βαθύτερη σημασία της: εκείνο το κρυφό, συγκρουσιακό μήνυμα, την παράφωνη νότα που περιέχει, θυμίζοντας ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, ότι αυτή η πραγματικότητα δεν αξίζει να υπάρχει, ότι χρειάζεται να την αλλάξουμε. Αυτό το κάνει το σχόλιο της είδησης, που δεν είναι πάντα ούτε φλυαρία ούτε ιδεολογία.
Αυτό περιμένουμε από μια εφημερίδα σαν την Αυγή. Να μας θυμίζει ό,τι, κάθε φορά, χρειάζεται να βγάλουμε από το αρχείο και να το επαναφέρουμε στην ημερήσια διάταξη, να το «επανορθώσουμε»: την τιμωρία των υπευθύνων μιας δολοφονικής απόπειρας που συντάραξε την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη.
Η Ελένη Βαρίκα διδάσκει Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Paris 8.
http://enthemata.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου