Του Πέτρου Κατσάκου
«Όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι» λέει ο θυμόσοφος λαός εδώ και πολλά χρόνια, προτού εμφανισθούν στον τόπο αυτοί που έχουν το πεπόνι στη μασχάλη και το μαχαίρι στην κωλότσεπη. Η διαχωριστική λογική τους απλή, απλούστατη. Για τους δικούς μας το πεπόνι, για τους ξένους το μαχαίρι. Τώρα ποιοι είναι οι δικοί μας και ποιοι οι ξένοι χωράει συζήτηση. Μόνο που τη συζήτηση δεν την κάνεις με αυτόν που κρατάει το μαχαίρι, αλλά με αυτόν που τρώει σήμερα το πεπόνι. Αυτόν που δέχεται να
ανταλλάξει την αξιοπρέπειά του έναντι πινακίου πεπονιού και παραδίδοντας τα προσωπικά του στοιχεία (ταυτότητα και τηλέφωνο) στους συσσιτιάρχες με τα μαχαίρια.
Καλό θα είναι λοιπόν να γνωρίζει ο «δικός» τους πως πολύ σύντομα, πριν καλά καλά πάει κάτω το πεπόνι θα πρέπει να ξεπληρώσει το φρούτο που του σέρβιραν. Σύντομα θα δεχτεί ένα τηλεφώνημα που θα του υπενθυμίσει πως το πεπόνι που κατάπιε αμάσητο δεν ήταν ακριβώς δωρεάν και θα πρέπει να καταβάλει κάποιο αντίτιμο. Ο «λογαριασμός» για το πεπόνι φυσικά θα συνοδεύεται και από μια διακριτική υπενθύμιση πως για τους «άλλους» υπάρχει πάντα και το μαχαίρι.
Γιατί όπως είπαμε αυτός που έχει το πεπόνι έχει και το μαχαίρι έτοιμο κι ακονισμένο στην κωλότσεπη.