Δηλαδή όσοι θέλανε την απεργία χρεώνουν την αναστολή της στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αρα αν γινόταν θα χρεώναν και την απεργία σ' αυτόν;
Όοοοχι!
Μα τι λες;
Αν γινόταν, θα ήταν "θέλημα του αγωνιστικού ελληνικού λαού και όχι ενός κόμματος που θέλει να καπηλευτεί τους αγώνες του".
Αρα αν γινόταν θα χρεώναν και την απεργία σ' αυτόν;
Όοοοχι!
Μα τι λες;
Αν γινόταν, θα ήταν "θέλημα του αγωνιστικού ελληνικού λαού και όχι ενός κόμματος που θέλει να καπηλευτεί τους αγώνες του".
Μην απορείτε, έτσι θα λεγόταν.
Τότε θα τον κατηγορούσαν ότι καπηλεύεται τους αγώνες.
(αυτό δεν ήταν άλλωστε το συμπέρασμά τους και από τα κινήματα των πλατειών το 2011;
Το ΚΚΕ έφταιγε επειδή δεν ήταν εκεί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε επειδή... ήταν!)
Το ότι, ας πούμε, το μοναδικό κόμμα το οποίο έδωσε πολιτική στήριξη και κάλυψη στους επίδοξους απεργούς καθηγητές ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό ελάχιστη σημασία έχει για όποιον θέλει εκ των προτέρων να τον βρίσει και να τον κατηγορήσει.
Το ότι τα άλλα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης (τη Χ.Α. επιτρέψτε μου να τη χρεώνω στην κυβέρνηση) εξαρχής κράτησαν αρκετές αποστάσεις από το συγκεκριμένο απεργιακό εγχείρημα, αυτό δεν απασχολεί μάλλον όσους απλώς αρέσκονται στο να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για όλα.
Και, πριν μου πει κάποιος οτιδήποτε περίεργο (π.χ. ότι... "περνάω γραμμή ΣΥΡΙΖΑ" και τα τοιαύτα), θα υπενθυμίσω πως πριν προκηρυχθεί η απεργία, στις 9/5 είχα εκφράσει αρκετές επιφυλάξεις για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος, διότι -έγραφα- "αν αποτύχει η απεργία, τότε το πλήγμα θα είναι τεράστιο και για τους εκπαιδευτικούς αλλά και για το θεσμό του συνδικαλισμού εν γένει.
Γι' αυτό -έλεγα πως- θα πρέπει πρώτα να εξασφαλιστεί η επιτυχία της απεργίας και μετά να προκηρυχθεί".
(Για του λόγου το αληθές, διαβάστε την τότε τοποθέτησή μου εδώ.)
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως υιοθέτησε άλλη γραμμή από τη... δική μου και πολλών άλλων που εξέφραζαν επιφυλάξεις. Μεταξύ των οποίων επιφυλάξεις εξέφραζε και το ΚΚΕ, το οποίο όμως σήμερα έρχεται και επιτίθεται στους υπόλοιπους που δεν προχωρούν τελικά στην απεργία, την οποία προηγουμένως το ίδιο... κριτίκαρε! (παράνοια...)
Και παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε και στήριξε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) με σθένος την απεργία. Και με πολιτικό κόστος. Μην το ξεχνάμε αυτό. Εκείνη την ώρα τον έβριζαν οι περισσότεροι γονείς, αλλά αυτός συνέχιζε να στηρίζει τις επιλογές των εκπιαδευτικών.
Δηλαδή εγώ κινήθηκα κάπως φοβικά και συντηρητικά, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε πολύ πιο... ριζοσπαστικά.
Αλλά για τους ριζοσπάστες συμπολίτες μας αυτό μάλλον δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει στο τέλος της ημέρας να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από όλους για οτιδήποτε.
Αν λοιπόν τελικά δεν αναστελλόταν η απεργία και αύριο που ήταν η κρίσιμη μέρα, όλοι ή σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί πήγαιναν κανονικά στη δουλειά τους, λόγω της επιστράτευσης, τότε τί θα γινόταν;
1. Η απεργία θα αποτύγχανε παταγωδώς.
2. Η κυβέρνηση θα επέχαιρε λόγω της αποτυχημένης απεργίας.
3. Θα αναδεικνυόταν μια τεράστια αντίθεση μεταξύ συνδικαλιστικών σωματείων και εργαζομένων.
(το 3ο καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνο είναι για το θεσμό του συνδικαλισμού)
Και στο τέλος ξέρετε και τι αλλο θα γινόταν;
4. Οι θιασώτες της απεργίας και πάλι θα έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν οργάνωσε καλύτερα την απεργία (λες και αυτός είναι κυρίαρχος στην ΟΛΜΕ) και θα έβγαιναν κι από πάνω και θα του έλεγαν "Σε τελικά ανάλυση, αφού έβλεπες ότι δε θα τραβήξει, γιατι δεν την ανέστειλες κι έβαλες σε τέτοιο κίνδυνο τους εργαζομένους και το συνδικαλισμό για να παίξεις εσύ πολιτικά παιχνίδια;"
Προκατάληψη να έχεις και αφορμές για να βρίσεις θα βρεις.
Και φυσικά θα είχαν παραβλέψει αυτό που γνωρίζαμε καλά ήδη από την προηγούμενη μέρα των ψηφοφοριών στις ΕΛΜΕ, ότι δηλαδή προκειμένου να ψήσουν οι συνδικαλιστές τους εκπαιδευτικούς να πάνε να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας, τους είχαν αφήσει το παράθυρο ανοιχτό, λέγοντας
"Καλά, ελάτε να ψηφίσετε σήμερα υπέρ και μη φοβάστε για την απόλυση. Είναι πιθανό να την πάρουμε πίσω την απεργία. Αλά πρέπει τουλάχιστον να δείξουμε ως κλάδος μια πολιτική ενέργεια που θα μας εκφράζει".
Αυτό, ενώ ήταν γνωστό, για προφανείς λόγους της φιλοαπεργιακής προπαγάνδας δεν αναδείχθηκε ιδιαιτέρως από τα μέσα που τη στήριζαν.
Το ότι δεν το... πολυδιαφημίζαμε κιόλας, δε σημαίνει ότι δεν ίσχυε.
Οι καθηγητές στην πλειοψηφία τους, φοβούνται για τη δουλειά τους και πιθανότατα δε θα κατέβαιναν στις ψηφοφορίες των ΕΛΜΕ, αν δεν έπαιρναν διαβεβαιώσεις από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ότι θα γίνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Και πριν κάποιος κατηγορήσει την ΟΛΜΕ, θέλω να ρωτήσω το εξής: αν δεν αναστελλόταν τελικά, πιστεύετε ότι θα απεργούσε κανείς την Παρασκευή;
Η εκτίμησή μου είναι σαφέστατα "όχι".
Δε θα απεργούσε κανείς ή σχεδόν κανείς.
Ποιον θα εξυπηρετούσε λοιπόν η μη αναστολή μιας δεδομένα αποτυχημένης απεργίας;
Η απάντηση δική σας.
Τότε θα τον κατηγορούσαν ότι καπηλεύεται τους αγώνες.
(αυτό δεν ήταν άλλωστε το συμπέρασμά τους και από τα κινήματα των πλατειών το 2011;
Το ΚΚΕ έφταιγε επειδή δεν ήταν εκεί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε επειδή... ήταν!)
Το ότι, ας πούμε, το μοναδικό κόμμα το οποίο έδωσε πολιτική στήριξη και κάλυψη στους επίδοξους απεργούς καθηγητές ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό ελάχιστη σημασία έχει για όποιον θέλει εκ των προτέρων να τον βρίσει και να τον κατηγορήσει.
Το ότι τα άλλα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης (τη Χ.Α. επιτρέψτε μου να τη χρεώνω στην κυβέρνηση) εξαρχής κράτησαν αρκετές αποστάσεις από το συγκεκριμένο απεργιακό εγχείρημα, αυτό δεν απασχολεί μάλλον όσους απλώς αρέσκονται στο να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για όλα.
Και, πριν μου πει κάποιος οτιδήποτε περίεργο (π.χ. ότι... "περνάω γραμμή ΣΥΡΙΖΑ" και τα τοιαύτα), θα υπενθυμίσω πως πριν προκηρυχθεί η απεργία, στις 9/5 είχα εκφράσει αρκετές επιφυλάξεις για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος, διότι -έγραφα- "αν αποτύχει η απεργία, τότε το πλήγμα θα είναι τεράστιο και για τους εκπαιδευτικούς αλλά και για το θεσμό του συνδικαλισμού εν γένει.
Γι' αυτό -έλεγα πως- θα πρέπει πρώτα να εξασφαλιστεί η επιτυχία της απεργίας και μετά να προκηρυχθεί".
(Για του λόγου το αληθές, διαβάστε την τότε τοποθέτησή μου εδώ.)
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως υιοθέτησε άλλη γραμμή από τη... δική μου και πολλών άλλων που εξέφραζαν επιφυλάξεις. Μεταξύ των οποίων επιφυλάξεις εξέφραζε και το ΚΚΕ, το οποίο όμως σήμερα έρχεται και επιτίθεται στους υπόλοιπους που δεν προχωρούν τελικά στην απεργία, την οποία προηγουμένως το ίδιο... κριτίκαρε! (παράνοια...)
Και παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε και στήριξε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) με σθένος την απεργία. Και με πολιτικό κόστος. Μην το ξεχνάμε αυτό. Εκείνη την ώρα τον έβριζαν οι περισσότεροι γονείς, αλλά αυτός συνέχιζε να στηρίζει τις επιλογές των εκπιαδευτικών.
Δηλαδή εγώ κινήθηκα κάπως φοβικά και συντηρητικά, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε πολύ πιο... ριζοσπαστικά.
Αλλά για τους ριζοσπάστες συμπολίτες μας αυτό μάλλον δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει στο τέλος της ημέρας να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από όλους για οτιδήποτε.
Αν λοιπόν τελικά δεν αναστελλόταν η απεργία και αύριο που ήταν η κρίσιμη μέρα, όλοι ή σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί πήγαιναν κανονικά στη δουλειά τους, λόγω της επιστράτευσης, τότε τί θα γινόταν;
1. Η απεργία θα αποτύγχανε παταγωδώς.
2. Η κυβέρνηση θα επέχαιρε λόγω της αποτυχημένης απεργίας.
3. Θα αναδεικνυόταν μια τεράστια αντίθεση μεταξύ συνδικαλιστικών σωματείων και εργαζομένων.
(το 3ο καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνο είναι για το θεσμό του συνδικαλισμού)
Και στο τέλος ξέρετε και τι αλλο θα γινόταν;
4. Οι θιασώτες της απεργίας και πάλι θα έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν οργάνωσε καλύτερα την απεργία (λες και αυτός είναι κυρίαρχος στην ΟΛΜΕ) και θα έβγαιναν κι από πάνω και θα του έλεγαν "Σε τελικά ανάλυση, αφού έβλεπες ότι δε θα τραβήξει, γιατι δεν την ανέστειλες κι έβαλες σε τέτοιο κίνδυνο τους εργαζομένους και το συνδικαλισμό για να παίξεις εσύ πολιτικά παιχνίδια;"
Προκατάληψη να έχεις και αφορμές για να βρίσεις θα βρεις.
Και φυσικά θα είχαν παραβλέψει αυτό που γνωρίζαμε καλά ήδη από την προηγούμενη μέρα των ψηφοφοριών στις ΕΛΜΕ, ότι δηλαδή προκειμένου να ψήσουν οι συνδικαλιστές τους εκπαιδευτικούς να πάνε να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας, τους είχαν αφήσει το παράθυρο ανοιχτό, λέγοντας
"Καλά, ελάτε να ψηφίσετε σήμερα υπέρ και μη φοβάστε για την απόλυση. Είναι πιθανό να την πάρουμε πίσω την απεργία. Αλά πρέπει τουλάχιστον να δείξουμε ως κλάδος μια πολιτική ενέργεια που θα μας εκφράζει".
Αυτό, ενώ ήταν γνωστό, για προφανείς λόγους της φιλοαπεργιακής προπαγάνδας δεν αναδείχθηκε ιδιαιτέρως από τα μέσα που τη στήριζαν.
Το ότι δεν το... πολυδιαφημίζαμε κιόλας, δε σημαίνει ότι δεν ίσχυε.
Οι καθηγητές στην πλειοψηφία τους, φοβούνται για τη δουλειά τους και πιθανότατα δε θα κατέβαιναν στις ψηφοφορίες των ΕΛΜΕ, αν δεν έπαιρναν διαβεβαιώσεις από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ότι θα γίνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Και πριν κάποιος κατηγορήσει την ΟΛΜΕ, θέλω να ρωτήσω το εξής: αν δεν αναστελλόταν τελικά, πιστεύετε ότι θα απεργούσε κανείς την Παρασκευή;
Η εκτίμησή μου είναι σαφέστατα "όχι".
Δε θα απεργούσε κανείς ή σχεδόν κανείς.
Ποιον θα εξυπηρετούσε λοιπόν η μη αναστολή μιας δεδομένα αποτυχημένης απεργίας;
Η απάντηση δική σας.
Και γιατί θα αποτύγχανε η απεργία;
Διότι οι επίδοξοι απεργοί είναι επιστρατευμένοι!
Το ξεχάσαμε αυτό ή μας φαίνεται παιχνιδάκι;
Ξεχνάμε ότι όποιος απεργούσε αύριο, αυτομάτως θα έχανε και τη δουλειά του άνευ αποζημιώσεως κλπ;
Μετά με τί θα τάιζε τα παιδιά του;
Με... ένδοξους αλλά ηττημένους αγώνες;
Πώς θα μπορούσε ο επιστρατευμένος να απεργήσει;
Θα μπορούσε, αν συνέτρεχαν κάποιες προϋποθέσεις.
1. Αν οι εκπαιδευτικοί, ως κλάδος, έβγαιναν κατά δεκάδες χιλιάδες στα συλλαλητήρια και έδειχναν έμπρακτη αγωνιστική διάθεση, τότε ο ένας θα έπαιρνε κουράγιο απ' τον άλλον και θα έλεγαν "όλοι μαζί μπορούμε να τολμήσουμε".
Δεν υπήρξε κάτι τέτοιο.
2.Αν οι εκπαιδευτικοί ήξεραν ότι η κοινωνία στέκεται στο πλευρό τους.
Τα λέγαμε και προ ημερών: στην Ισπανία στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο υπήρχε στους δρόμυος λαοθάλασσα από εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς κι έτσι αναγκάστηκε ο Ραχόι να πάρει πίσω το νομοσχέδιο.
Εδώ όμως, όχι μόνο λαοθάλασσα δεν υπήρξε, αλλά στις συζητήσεις με τον κόσμο έγινε φανερό στον καθένα ότι οι γονείς ουδεμία στήριξη δε δίνουν στην απεργία.
Ούτε βέβαια τα παιδιά (που άλλοτε κάνουν καταλήψεις ακόμη και για τις... τρίγωνες τυρόπιτες) δείχνουν κάποια αγωνιστική διάθεση στήριξης.
Και αφού η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι τα παιδιά και οι γονείς, τότε οι εκπαιδευτικοί είχαν την κοινωνία είτε εχθρική απέναντί τους είτε -στην καλύτερη περίπτωση- ουδέτερη.
3. Αν οι εκπαιδευτικοί είχαν δίπλα τους την άμεριστη στήριξη των υπολοίπων εγασιακών ομάδων και κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων. Όταν εκδηλώθηκε από την κυβέρνηση η πρόθεση επιστράτευσης, η ΟΛΜΕ ζήτησε από την ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν εκείνη την απεργία, προκειμένου να την καλύψουν με τον θεσμικό τους ρόλο και να αποτραπεί η επιστράτευση, αλλά εις μάτην.
Και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αρνήθηκαν το αίτημα των εκπαιδευτικών. Έτσι έμειναν ακάλυπτοι ακόμη κι από την συνομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων.
Ούτε βέβαια είδαμε, όπως ήταν λογικό κι επόμενο, έμπρακτη αλληλεγγύη από τις υπόλοιπες εργασιακές ομάδες.
Επομένως, αγαπητοί μου, πώς να προχωρήσουν σε απεργία όταν δεν έχουν γενικώς ως κλάδος το περίσσιο πάθος και πληθος που χρειάζεται μια απεργία... επιστρατευμένων; Όταν δεν έχουν στήριξη από την κοινωνία;
Κι όταν μάλιστα μένουν ακάλυπτοι από τις υπόλοιπες εργασιακές ομάδες και κυρίως την ΑΔΕΔΥ;
Όχι, είπαμε, για την αναστολή της απεργίας φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πουλημένος, ο αστός, ο καραμπουζουκλής.
Κι ας ήταν το μεγάφωνο της φωνής των εκπαιδευτικών.
Κι ας τους στήριζε κόντρα στο ρεύμα της κοινωνίας.
Κι ας υπέστη, ενδεχομένως, πολιτικό κόστος γι' αυτήν του την επιλογή.
Α! Και μην ξεχνάμε πως δεν ελέγχει ο ΣΥΡΙΖΑ την ΟΛΜΕ. Διότι οι επίδοξοι απεργοί είναι επιστρατευμένοι!
Το ξεχάσαμε αυτό ή μας φαίνεται παιχνιδάκι;
Ξεχνάμε ότι όποιος απεργούσε αύριο, αυτομάτως θα έχανε και τη δουλειά του άνευ αποζημιώσεως κλπ;
Μετά με τί θα τάιζε τα παιδιά του;
Με... ένδοξους αλλά ηττημένους αγώνες;
Πώς θα μπορούσε ο επιστρατευμένος να απεργήσει;
Θα μπορούσε, αν συνέτρεχαν κάποιες προϋποθέσεις.
1. Αν οι εκπαιδευτικοί, ως κλάδος, έβγαιναν κατά δεκάδες χιλιάδες στα συλλαλητήρια και έδειχναν έμπρακτη αγωνιστική διάθεση, τότε ο ένας θα έπαιρνε κουράγιο απ' τον άλλον και θα έλεγαν "όλοι μαζί μπορούμε να τολμήσουμε".
Δεν υπήρξε κάτι τέτοιο.
2.Αν οι εκπαιδευτικοί ήξεραν ότι η κοινωνία στέκεται στο πλευρό τους.
Τα λέγαμε και προ ημερών: στην Ισπανία στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο υπήρχε στους δρόμυος λαοθάλασσα από εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς κι έτσι αναγκάστηκε ο Ραχόι να πάρει πίσω το νομοσχέδιο.
Εδώ όμως, όχι μόνο λαοθάλασσα δεν υπήρξε, αλλά στις συζητήσεις με τον κόσμο έγινε φανερό στον καθένα ότι οι γονείς ουδεμία στήριξη δε δίνουν στην απεργία.
Ούτε βέβαια τα παιδιά (που άλλοτε κάνουν καταλήψεις ακόμη και για τις... τρίγωνες τυρόπιτες) δείχνουν κάποια αγωνιστική διάθεση στήριξης.
Και αφού η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι τα παιδιά και οι γονείς, τότε οι εκπαιδευτικοί είχαν την κοινωνία είτε εχθρική απέναντί τους είτε -στην καλύτερη περίπτωση- ουδέτερη.
3. Αν οι εκπαιδευτικοί είχαν δίπλα τους την άμεριστη στήριξη των υπολοίπων εγασιακών ομάδων και κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων. Όταν εκδηλώθηκε από την κυβέρνηση η πρόθεση επιστράτευσης, η ΟΛΜΕ ζήτησε από την ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν εκείνη την απεργία, προκειμένου να την καλύψουν με τον θεσμικό τους ρόλο και να αποτραπεί η επιστράτευση, αλλά εις μάτην.
Και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αρνήθηκαν το αίτημα των εκπαιδευτικών. Έτσι έμειναν ακάλυπτοι ακόμη κι από την συνομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων.
Ούτε βέβαια είδαμε, όπως ήταν λογικό κι επόμενο, έμπρακτη αλληλεγγύη από τις υπόλοιπες εργασιακές ομάδες.
Επομένως, αγαπητοί μου, πώς να προχωρήσουν σε απεργία όταν δεν έχουν γενικώς ως κλάδος το περίσσιο πάθος και πληθος που χρειάζεται μια απεργία... επιστρατευμένων; Όταν δεν έχουν στήριξη από την κοινωνία;
Κι όταν μάλιστα μένουν ακάλυπτοι από τις υπόλοιπες εργασιακές ομάδες και κυρίως την ΑΔΕΔΥ;
Όχι, είπαμε, για την αναστολή της απεργίας φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πουλημένος, ο αστός, ο καραμπουζουκλής.
Κι ας ήταν το μεγάφωνο της φωνής των εκπαιδευτικών.
Κι ας τους στήριζε κόντρα στο ρεύμα της κοινωνίας.
Κι ας υπέστη, ενδεχομένως, πολιτικό κόστος γι' αυτήν του την επιλογή.
Η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ είναι οι πρώτες σε δύναμη.
Καλώς ή κακώς, η πλειονότητα των εργαζομένων (οι οποίοι θα... απεργούσαν) έχει αναδείξει πρώτες δυνάμεις αυτές τις δύο και όχι τις δυνάμεις της αριστεράς.
Επομένως ένας πολιτικός χώρος που δεν ελέγχει την συγκεκριμένη ομοσπονδία ώστε να εφαρμόσει τη δική του τακτική, που δεν επιθυμεί να παίξει διασπαστικό ρόλο,βλέποντας την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ να στέκονται αξιοπρεπώς, και που εκτιμώντας τις δυσκολίες της απεργίας, συναινεί στην αναστολή της, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο να θεωρείται υπόλογος και... "προδότης των εργασιακών αγώνων".
Μάλλον προκειμένου να μην παραδεχτούμε τη δική μας αγωνιστική ανεπάρκεια, ως άτομα και ως λαός, είναι βολικό να ρίξουμε τα βέλη εκεί που ρίχνουν όλοι εδώ και ένα χρόνο.
Φοριέται πολύ...
Έχουμε μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε σάκκο του μποξ.
Έχουμε κάτσει απ' τη μια μεριά εμείς κι απ' την άλλη η κυβέρνηση και τον έχουμε βάλει στη μέση.
Όταν η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δε θέλει να μας χτυπήσει ευθέως, χτυπάει τον σάκκο του μποξ, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όταν εμείς δεν μπορούμε να χτυπήσουμε την κυβέρνηση, χτυπάμε επίσης τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αρκετά βολικό σαν άθλημα.
Και γλιτώνουμε και τα μαυρισμένα μάτια και εκτονονώμαστε.
Αμ πως!
ΥΓ.: Το άθλημα "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" έχει ξεκινήσει ως χόμπι του λαού μας εδώ και 6-7 χρόνια, απ' τις κινητοποιήσεις κατά του νόμου της Γιαννάκου, πήρε διαστάσεις την εποχή του Γρηγορόπουλου, αλλά εδώ και ένα χρόνο έχει αναδειχθεί σε... ολυμπιακό άθλημα, στο οποίο επιδίδεται σύσσωμη η κοινή γνώμη, εξ αριστερών και εκ δεξιών.
Θα επανέλθω σύντομα στο θέμα "φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ".
Πηγή: toixo-toixo.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου