Το κίνημα που θα έβαζε στα χείλη την ελπίδα και θα πείσμωνε τον λαό στην ήττα απουσιάζει.

Η πνευματική ελίτ, έπαψε από καιρό να διαδραματίζει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης. Η παραγωγή  αντιληπτού  στις ψυχές ελληνικού πολιτισμού  -εποικοδόμημα της παράγωγης ιδεών- ανακόπηκε  σταδιακά μετά την πτώση της χούντας. Από ένα σημείο και μετά ο  άνθρωπος του πνεύματος παύει να θεωρεί την δουλειά του παρέμβαση στο γίγνεσθαι και πλέον στρέφεται προς την ιδιωτεία. Για να βιοποριστεί ωφελεί είναι “εμπορικός” και “διασκεδαστής”.

Μοιραία αντιγράφει τους έξω, επαναλαμβάνεται και οπωσδήποτε σταματά να σκάβει και να μοχθεί στην σφαίρα των ιδεών του ελληνικού πολιτισμού, κάτι που βεβαίως δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Το νήμα της συνέχειας σπάει και μαζί του τα υλικά που δομούν τον πολιτισμό μας απογυμνώνονται από τις ιδέες  τους,  για να καταλήξουν να απεικονίζουν την πρωτόγονη  έννοια της εμπορικής αξίας που γινεται πρωταρχική .

Ο  πνευματικός άνθρωπος θα καταλήξει στο τέλος της δεκαετίας του 2010  τόσο  αδύναμος να δει εμπρός, όσο ο μέσος άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Θα μπορεί να εκφράζει  μόνο  κοινότυπα συμπεράσματα ή να λειτουργεί ως παπαγαλάκι της κυρίαρχης ιδεολογίας.  Η αξία του στο σήμερα είναι ότι έχει το βήμα και το μικρόφωνο ώστε να πει κοινοτοπίες και αυτά που ξέρουμε όλοι ή  να παπαγαλίσει αυτό που μας έχουν πει οι “αρμόδιοι”.

Οι  ελάχιστες εξαιρέσεις  ανθρώπων που παράγουν σκέψη δεν συνιστούν συγκροτημένη καθοδηγούσα πνευματική τάξη, είναι αδύναμοι να παρέμβουν ή δρουν εκτός Ελλάδος και σε πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζουν την χώρα  όχι ως διαφορετική αλλά ως  καθυστερημένη.  Είναι γεγονός ότι το σπασμένο νήμα του ελληνικού πολιτισμού δειχνει κοντύτερο από τα ξένα νήματα.

Το γεγονός αυτό- η πνευματική γύμνια-  εξηγεί  την εθνική ενοχικότητα για μια χρεοκοπία  εξαιτίας των τραπεζών. Εξηγεί και τον φοβικό τρόπο διαχείρισης της εξηγεί νομίζω ακόμη περισσότερα.

Το μέλλον παραμένει  σκοτεινό  και δυσοίωνο χωρίς ορατή εναλλακτική. Μέχρι αυτή την στιγμή τίποτα γύρω μας δεν φαίνεται να έχει αποκτήσει την κινηματική διάσταση που έχει ανάγκη ο τόπος για να βγει από την κρίση.   Το κίνημα που θα έβαζε στα χείλη το χαμόγελο, την ελπίδα στην καρδία  και θα πείσμωνε τον λαό στην ήττα απουσιάζει. Αν υπηρχε κάποιο κίνημα θα ήταν άμεσα εμφανές στην τέχνη και θα την χρησιμοποιούσε για να φτάσει σε κάθε ψυχή. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε αλλαγη μας συμβεί θα εκληφθεί ως πισωγύρισμα, αναδίπλωση, και σχεδόν ως εθνική καταστροφή.

Όμως νομίζω ότι το ξέρουμε  αυτό και για αυτό δεν έχουμε ακόμη ξεκινήσει. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε.

Αφορμή για να βγουν σε κείμενο αυτές οι σκέψεις ένα video. Ένα έγχρωμο ντοκουμέντο από το LEFTeria

1970.Ο Μίκης Θεοδωράκης μόλις εχει ελευθερωθεί από τις φυλακές του Ωρωπού και φεύγει για το Παρίσι. Το ίδιο βράδυ της άφιξής του, συναντιέται με τον Ζώρζ Μουστακί  και μεταφράζουν στα Γαλλικά τα τραγούδια που είχε γράψει ο Μίκης μέσα στην φυλακή.

Το υλικό που τραβήχθηκε , έγινε το ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη με τον τίτλο: “Nous sommes deux” («Είμαστε Δυο»)

Στο βίντεο παρακολουθούμε πως ακριβώς γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ, ενώ λόγω της χρονικής συγκυρίας ακούμε μια από τις πρώτες εκτελέσεις (η πρώτη ίσως;;) του Σφαγείου (Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα …) και του Είμαστε Δυο.

 http://papaioannou-giannis.net