Θυμάσαι ; δες, σκέψου … Του Δημήτρη Βάσσιου

Θυμάσαι ;
με την ψυχή στους ουρανούς, στον ήλιο του Μάη ξαναμμένη
με την καρδιά να οδηγεί τη σκέψη στο απέραντο της θάλασσας
και τα μυαλά στα κάγκελα πάρτυ να στήνουν με χορούς
ο αγώνας με τη λευτεριά, με την απόφαση το βλέμμα...
Θυμάσαι ;
η επανάσταση η δικιά μας είναι από ερωτισμό γεμάτη
ο δικός μας ο έρωτας σαλπίζοντάς την τραγουδάει
των ασμάτων άσμα που στον άνθωπο μοιάζει
κι είναι γλυκειά, είναι όμορφη, είναι ανθρωπινιά...
Θυμάσαι ;
απ' τον ανάστερο ουρανό κάτω, στην οργωμένη αμμουδιά
κρατώντας τσίλιες για τους μπράβους, μαχαίρια, φαλτσέτες, φόβος
ποτά, ανέκδοτα, χορός , τραγούδι να περάσει η νύχτα και παρά' κει
της παραλίας μας η αγκαλιά να κρύβεται απ΄του φύλακα το μάτι...
Δες !
κυνηγημένοι από γραφειοκράτες βλοσυρούς, ηγέτες κι ηγετίσκους
γραφικοί άλλοτε στα γελαστά των παραγόντων μάτια
αδιάφοροι και άμοιροι για όσους κεντούν τη μοίρα τους
τον κόσμο αγναντεύοντας απ΄το σαλόνι...
Δες !
εμείς είχαμε και έχουμε να πούμε όσα πιστέψαμε
έχουμε έργο τη ζωή, βάλσαμο την ελπίδα
από την πίσω πόρτα φύγαν αυτοί οι αλαζόνες μοχθηροί
και είδηση γίναμε εμείς κι όχι η δική τους καθεμέρα...
Σκέψου !
δεν επιλέξαμε αγνάντι απ΄τη δύση, αντίπερα σταθήκαμε εμείς
η όμορφη ανατολή δικό μας μετερίζι, ερχόμαστε
τον κόσμο τον παλιό αντικρύζοντας να πέφτει
κι είμαστε λιγοστοί ακόμα, λίγοι γι αυτό δεν θα χαθούμε...
... και τώρα ξανασκέψου !
 κι αν λίγοι είμαστε ακόμα, ποτάμι ορμητικό γινόμαστε...