Ταξικός πόλεμος.

Του Θανάση-29

 

Στην εποχή της καπιταλιστικής Βαρβαρότητας

H καπιταλιστική κρίση δείχνει τα άγρια δόντια της στο σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας. Η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα αμύνονται όσο μπορούν, στην επίθεση των ντόπιων και ξένων αφεντικών. Πάντοτε όπως και σήμερα συνεχίζεται ο ταξικός πόλεμος και ο κοινωνικός ανταγωνισμός «φανερά» ή «κρυφά» στα εργοστάσια της παραγωγής και της κατανάλωσης. Στη διαδικασία της παραγωγής και στην σφαίρας της κατανάλωσης διεξάγονται οι συγκρούσεις που κινούν την ιστορική πορεία που έχει ανεβοκατεβάσματα για τις κοινωνικές τάξεις.

Πριν την καπιταλιστική κρίση με την κατάρρευση των καταπιεστικών «σοσιαλιστικών» καθεστώτων , την υποχώρηση του εργατικού κινήματος και της ταξικής συνείδησης όλα έδειχναν ότι ο καπιταλισμός είναι ανίκητος. Οι διάσπαρτοι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν είχαν νικηφόρο δρόμο, ελάχιστοί νίκησαν. Η μη εμπιστοσύνη(σωστά βέβαια) στα όργανα των συνδικαλιστικών φορέων (ακόμα και των πρωτοβάθμιων), η μη συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες, η μη διαπαιδαγώγηση με τα κοινά, η διαμεσολάβηση με τους εργατοπατέρες, έφτιαχναν μια εργατική τάξη, ένα λαό μίζερο και υποταγμένο σε κάθε λογής εκμεταλλευτή και καταπιεστή. Η εργάτης/τρια ασχολούνταν περισσότερο (και όχι πάντα) όταν θίγονταν κάτι στα πλαίσια της δουλειάς τους και άφηναν τα προβλήματα τους να τα λύσουν οι «άλλοι» ενώ η εργατική αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια ήταν ξένη στον αγώνα τους.

Τα τελευταία χρόνια με την μεγαλύτερη καπιταλιστική επίθεση στην εργατική δύναμη και στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα νομίζω κάτι αλλάζει στα πλαίσια της ταξικής πάλης. Η καπιταλιστική επίθεση είναι τόσο βάρβαρη που αναγκάζει την εργατική τάξη και ευρύτερες μάζες που θίγονται από αυτή την πολιτική να βγουν στο δρόμο, να γραφούν στο σωματείο, να κουβεντιάσουν πιο εύκολα με το συνάδελφο τους, να διαπραγματευτούν τα προβλήματα τους με τα αφεντικά.

Όπως αναφέραμε, όμως μια εργατική τάξη «διαπαιδαγωγημένη στην υποταγή» δύσκολα μπορεί και να νικήσει. Ο υποταγμένος κυβερνητικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ είναι καταδικασμένος στη συνείδηση της εργατικής τάξης αλλά ο κόσμος στα πανεργατικά απεργιακά καλέσματα, απέργησε μαζικά και μαχητικά. Οι τουφεκιές της ΓΣΕΕ, οι κοινωνικοί διάλογοι με τους εταίρους, η διαπραγμάτευση της εργατικής δύναμης στα όρια της φτώχιας μας δείχνει σε εμάς αλλά και σε όλη την εργατική τάξη ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που είναι ξένη με την εργατική τάξη και τα εργατικά συμφέροντα. Υπηρετούν την κυβέρνηση, τα αφεντικά και τα προνόμια τους. Όσο αναφορά το παραδοσιακό συνδικαλισμό (ΠΑΜΕ) συνεχίζει στα βήματα του ηττημένου εργατικού κινήματος. Παρότι ήταν θετικό να ξεκόψει (με πλαίσια πάλης και ξεχωριστές συγκεντρώσεις) από την ΓΣΕΕ, περιχαρακώνεται σε αγωνιστικό ρεφορμισμό, με μορφές πάλης παλαιωμένες, χωρίς σχέδιο, απεργία για την απεργία οδηγώντας τους αγώνες που ελέγχει σε αδιέξοδο και σε εκφυλισμό. Πέρα από τον παγιωμένο κομματικό κόσμο ελάχιστους εργαζόμενους συσπειρώνει ενώ όπου υπάρχουν άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις στους χώρους δουλειάς δεν συναντιέται για να δημιουργήσει μέτωπα στους αγώνες.

Λίγα λόγια για το παράδειγμα της Χαλυβουργίας.

Ξεκινά μια απεργία (μειονέκτημα που δεν συμμετέχουν οι εργαζόμενοι του Βόλου) με δίκαια αιτήματα στην επίθεση του εργοδότη. Όμως η παραγωγή μεταφέρεται στο Βόλο, οι εργαζόμενοι του Βόλου δεν συμμετέχουν στον αγώνα άρα το απεργιακό μέτωπο πρέπει να διευρυνθεί και στον ίδιο τον κλάδο και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Βέβαια η εργατική αλληλεγγύη και η βοήθεια ήταν ηρωική. Η διεύρυνση του αγώνα δεν είναι στα σχέδια του ΠΑΜΕ. Χωρίς σχέδιο, αφήνει μια απεργία σε αδιέξοδο, η λογική του ηγεμονισμού και της κυριαρχίας στο εργατικό κίνημα και τους αγώνες αποκόβει το εργοστάσιο από άλλα τμήματα της τάξης , η απεργία εκφυλίζεται , στην κρατική καταστολή και την δικαστική δίωξη οι απεργοί μένουν μόνοι τους , τελικά οδηγούμαστε στην «ήττα».

Δίδαγμα: Ο αγωνιστικός ρεφορμισμός παράγει «ήττες», απογοήτευση, ηττοπάθεια ακόμα και σε μεγάλους αγώνες όταν τους χρησιμοποιεί για εσωτερική κατανάλωση και κομματική επικυριαρχία . Η εργατική τάξη θέλει αγώνες νικηφόρους για το δικαίωμα στο ψωμί, στην δουλειά, για την προοπτική της ανατροπής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης.

 Ένα νέο εργατικό κίνημα είναι αναγκαίο να γεννηθεί, οι επαναστατικές δυνάμεις, οι Ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι «αναγκασμένοι» να το δημιουργήσουν. Μαχητικό και νικηφόρο, πέρα και έξω από το γραφειοκρατικό και αγωνιστικό ρεφορμισμό. Με μαχητικά ανατρεπτικά αιτήματα, με πολύμορφες μορφές πάλης, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με εργατική παιδεία και ηθική που θα διαπαιδαγωγεί την τάξη στο ότι είναι ικανή να πάρει την υπόθεση στα χέρια της , χωρίς διαμεσολαβητές και εκπροσώπουςκαι να κατευθύνει την κοινωνική παραγωγή χωρίς διευθυντές και αφεντικά.

Ετσι και αλλιώς η εργατική τάξη ή θα είναι τάξη επαναστατική ή θα είναι τίποτα. Μια φορά η άλλη κοινωνία θα είναι έργο της ίδιας….. 

 

 tsak-giorgis