Από το Μαρικάκι«Τα εργασιακά δικαιώματα είναι ιερά. Αλλά για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα πρέπει να υπάρχει εργασία! Αν βρεθεί κάποιος στην ανεργία, καταργούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο όλα τα εργασιακά του δικαιώματα».
«Keep that thought, Antonis», που θα΄ λεγαν και οι αγγλοσάξονες. Καλά το πάει ο πρωθυπουργός και δεν χρειάζεται κανέναν Τσίπρα για να αποδομήσει την πολιτική του.
Μετά από δυο χρόνια μνημόνιο, μπορεί η εκάστοτε κυβερνητική κορυφή να μην έχει την «πολυτέλεια» να παραδεχτεί την πραγματικότητα ωστόσο αυτή ξεπηδάει από παντού.
Όσο και να θες να διαστρεβλώσεις την κατάσταση, δεν μπορείς να υποστηρίξεις στα σοβαρά ότι για την πρωτοφανή ανεργία φταίει το ΠΑΜΕ και όχι η ύφεση η οποία επήλθε μετά τη διετία εφαρμογής συγκεκριμένου πολιτικού και οικονομικού προγράμματος. Αν για την κατάσταση φταίει το ΠΑ<Ε ή φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ε, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε εντοπίσει τους «Τσακ Νόρις» της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Κάνουν πράγματα ασύλληπτα.
Την ίδια ώρα, που οι ίδιοι και οι ίδιοι βάζουν το χέρι στην τσέπη και το κεφάλι τους στον ντορβά προκειμένου να πληρωθεί ένα χρέος που δεν έχει πάτο, άρα δεν αποπληρώνεται.
Ο Σαμαράς έρχεται να μας πει ότι «η χώρα σέβεται τους στόχους [του μνημονίου], που είναι και δικοί μας στόχοι» και ως εκ τούτου η νέα προσέγγιση της κυβέρνησης θα είναι «επιθετική»:
« Όπου μπορούμε θα κάνουμε και παραπάνω από τους στόχους που έχουμε δεσμευτεί».
Αν η μισοεπίτευξη των στόχων έχει οδηγήσει σε ύφεση που κατά δήλωση του Σαμαρά μπορεί να ξεπεράσει το 7% (με την ανεργία να ξεπερνά το 23%), αν δηλαδή με τα μέχρι σήμερα μέτρα – ήτοι περικοπές στα εισοδήματα και στις δημόσιες δαπάνες και αγαθά /υπηρεσίες – πού θα φτάσουμε αν οι στόχοι επιτευχθούν πλήρως και ακόμη παραπάνω; H παραπάνω δήλωση, το λιγότερο, προκαλεί ανατριχίλα! Λόγω απότροπιασμού για τους περισσότερους (επειδή καταλαβαίνουν τι θα πάθουν). Για άλλους λόγω ικανοποίησης (γι αυτά που θα πάθουν οι άλλοι).
Όσο για το ιερό «δικαίωμα στην εργασία» το 1.200.000 άνεργοι, οι μισοί εκ των οποίων την αναπολούν όντας μακροχρόνια άνεργοι και, μπορούν να μας πουν πόσο το έχουν σεβαστεί οι τελευταίες κυβερνήσεις και οι εργοδότες.
Για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα πρέπει να υπάρχει εργασία, λέει λοιπόν ανερυθρίαστα ο Σαμαράς.
Για να δούμε λοιπόν υπάρχει εργασία στη χώρα;
Πρόσφατη μελέτη, έδειχνε ότι οι οικονομικά ενεργοί τείνουν να "ισοφαρίσουν" τους ανέργους, με άλλα λόγια είναι όλο και λιγότεροι εκείνοι που συντηρούν όλο και περισσότερους.
Σύμφωνα με το μνημονιακό δίκαιο των τελευταίων 2 χρόνων η Πολιτεία «εγγυάται» διαρκείς περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, εφάπαξ. Στον ιδιωτικό τομέα, η θεσμοθέτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, της απελευθέρωσης των απολύσεων και των συνθηκών ελαστικής εργασίας έχει καταστήσει τον ιδιωτικό τομέα ένα πεδίο απέραντης εργασιακής τρομοκρατίας, όπου οι εργοδότες αλωνίζουν στο όνομα της διάσωσης της εκάστοτε επιχείρησης που «δεν βγαίνει λόγω κρίσης». Πολλοί είναι πια αυτοί που στο όνομα της κρίσης έχουν πεταχτεί στο δρόμο με ή χωρίς αποζημίωση η με αποζημίωση μισή και αυτή σε δόσεις. Πολλοί επίσης είναι αυτοί που εργάζονται κάτω από την απειλή της απόλυσής τους. Πολλοί από αυτούς είναι εγκλωβισμένοι σε θέσεις εργασίας που μοιάζουν να είναι πλήρους απασχόλησης αφού διατηρούν τη μηνιαία μισθοδοσία και τα (υπό αίρεση) εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα, έχουν όμως φορτωθεί διπλή και τριπλή δουλειά προκειμένου να καλυφθούν τα κενά σε προσωπικό. Άλλοι επωμίζονται διπλά και τριπλά σε όγκο καθήκοντα παρόλο που έχουν υποστεί και μειώσεις. Άλλοι αναγκάζονται να συμφωνήσουν σε εκ περιτροπής εργασία και από εκεί που είχαν μια πλήρη θέση εργασίας με πλήρη δικαιώματα αναγκάζονται να ζητιανεύουν ημερομίσθια στην επιχείρηση που στήριζαν με την εργασία τους επί χρόνια.
Ο κατάλογος της εργασιακής ζούγκλας την οποία διαμορφώνει η υψηλή ανεργία η οποία ηθελημένα τροφοδοτείται, είναι μακρύς.
Σε πολύ αδρές γραμμές μπορούν συμπερασματικά να ειπωθούν και τα εξής:
Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας έχουν μετατραπεί σε δύο πόλους όπου ο ένας διαλύει τον άλλο όσον αφορά το εργασιακό καθεστώς.
Στη χώρα μπορεί να γίνονται επικλήσεις στο ιερό «δικαίωμα στην εργασία» αλλά αυτές δεν αφορούν το ίδιο τα εργασιακά δικαιώματα. Αυθαιρετώντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρώτο είναι το ατομικό δικαίωμα ενός εργαζόμενου που έχει μυηθεί στο δρόμο του ατομικισμού και του κοιτάω τη δουλειά που συμπεριφορά που καλλιεργείται βίαια με την τρέχουσα πολιτική. Από την άλλη τα εργασιακά δικαιώματα αναφέρονται σε ένα συλλογικό δικαίωμα θεσμικά κατοχυρωμένο, το οποίο διεκδικήθηκε συλλογικά.
Πλέον τα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα τελούν υπό διωγμό με τη βούλα της κυβέρνησης και των γνώριμων πια τροικανών.
Οπότε ο καθένας μόνος του έχει δικαίωμα στην εργασία, αλλά αν μαζευτούν πολλοί για να διεκδικήσουν το ίδιο δικαίωμα… λυπούμεθα αλλά ατύχησαν….
topontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου