Η Ισπανία στο δρόμο και η Ελλάδα του… Κωσταλέξη, της Κρυσταλίας Πατούλη

Marisa Paredes, Vicente Cuesta, Juan Diego Botto και Javier Bardem στην χτεσινή διαδήλωση στη Μαδρίτη όπου οι καλλιτέχνες είχαν χωριστό μπλοκ. Κάποια από τα πλακάτ πίσω τους, γράφουν “ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΙΡΗΝΗ…”, “Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ γκιλοτίνα”.
Μια εικόνα που στην Ελλάδα δεν είδαμε ακριβώς, ακόμα... Δεν αναρωτιέμαι. Δεν αναρωτιέται κανείς για τη διαφορά. Πού να είναι οι άνθρωποι της Τέχνης και των γραμμάτων στην Ελλάδα…
Ο καθένας στο σπίτι του, στον καναπέ του ή στο γραφείο του. Δεν μοιράζεται ούτε την προσωπική του κρίση, που είναι απόρροια της κοινωνικοπολιτικής κρίσης στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο.
Στη χώρα μας εδώ και χρόνια επιβραβευόταν όχι μόνο ο ατομισμός, αλλά και το κλειστό… κύκλωμα ζωής, η έμφαση στο προσωπικό συμφέρον, η δαιμονοποίηση της έκφρασης και διαχείρισης συναισθημάτων και της όποιας προσωπικής δυσκολίας. Το μοίρασμα... πήγε περίπατο.

Πώς, τώρα, να διαχειριστεί ο Έλληνας πολίτης τις κοινωνικές δυσκολίες, τα κοινωνικά προβλήματα;
Όταν μάθαινε για χρόνια, ότι τα προσωπικά προβλήματα λύνονται “κεκλεισμένων των θυρών”;
Όταν έμαθε ότι “η κόλασή του είναι οι άλλοι”;
Όταν ξέχασε τους κοινωνικούς αγώνες, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη;
Καθώς κυνηγούσε να ξεκάνει για χρόνια όσους βρέθηκαν και τα τίμησαν όλα αυτά, ή όταν έκαιγε την ιστορία του, τα αρχεία της ιστορίας του;
Όταν έκανε λοβοτομή… Όταν ξόρκιζε το κάθε “κακό”, με το να το κλείνει στο αμπάρι, στο υπόγειο… σαν εκείνη την τραγική φιγούρα του χωριού Κωσταλέξη; Και μ’ αυτόν τον τρόπο, τελικά, να το γιγαντώνει…
Ελάχιστοι μιλάνε. Και ακόμα πιο ελάχιστοι δουλεύουν συλλογικά. Ελάχιστοι κάνουν διάλογο.
Το ότι η ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίζει με ανάλογο τρόπο την τραγική της κρίση, δείχνει, πώς έμαθε και κάθε έλληνας να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται την κάθε προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική του κρίση.
Κλείνοντας τα πατζούρια!
Και αυτό, δεν σημαίνει περηφάνια… Μη βιάζεστε.
Φοβάμαι, σημαίνει, πως τα προβλήματα μάθαμε να μην προσπαθούμε να τα λύσουμε. Αφού πρώτα, μάθαμε να μην τα αναγνωρίζουμε, να μην τα αποδεχόμαστε. Μάθαμε, μάλλον, να τα κουκουλώνουμε. Μάθαμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν, και να περιμένουμε με έναν μαγικό τρόπο να… βαρεθούν και να εξαφανιστούν μόνα τους.
Το βλέπω καθημερινά, χρόνια τώρα. Όταν άνθρωποι κρύβονται με το να εξαφανίζονται από φιλίες, από δουλειές, από σχέσεις. Από τον κόσμο γύρω τους που τους τα θυμίζει. Όταν δεν αγωνίζονται να λύσουν καμία κρίση και απλά το βάζουν στα πόδια… με ένα εύκολο delete.
Όλες οι ανακαλύψεις της επιστήμης στις τηλεπικοινωνίες τελικά πήγαν χαμένες, γιατί όσο πιο εύκολο έγινε να επικοινωνήσεις με έναν άνθρωπο πρακτικά, τόσο πιο δύσκολο συνέβη να επικοινωνείς ουσιαστικά.
Αυτή είναι η κοινωνία μας. Μια κοινωνία... Κωσταλέξη. Κλειδαμπαρωμένη και μοναχική, όσο δήθεν και επιφανειακή. Όσο φυγόπονη και αδαής.
Και με τα προβλήματά της εκεί, στο υπόγειο, να την περιμένουν… μεγαλώνοντας.
Γιατί μια μέρα θα ανοίξει η πόρτα. Φοβάμαι σύντομα. Φοβάμαι ότι μάλλον, έχει ήδη ανοίξει. Και ας κάνει δήθεν σα να μη το αναγνωρίζει… το τέρας που δημιούργησε.
Κι όλα τ’ αφήσαμε για τα νέα παιδιά. Να κόψουν το λαιμό τους για το πώς θα επιβιώσουν, πώς θα βρουν νόημα στη ζωή τους… πώς και από τί, και από ποιούς θα εμπνευστούν…

tvx