Από νωρίς το πρωί της Παρασκευής στρατιές μνημονιακών δημοσιογράφων επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι υπεύθυνοι για το θάνατο των φοιτητών στη Λάρισα είναι… oi ίδιοι οι φοιτητές. Καθώς γράφονται μάλιστα αυτές οι γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη προσπάθεια να αποδοθεί το τραγικό περιστατικό και σε χρήση μικροποσοτήτων ινδικής κάνναβης.
Την ίδια ώρα στο twitter αρκετοί επιδίδονταν σε αγώνα χυδαιότητας σημειώνοντας ότι οι φοιτητές θα έπρεπε να γνωρίζουν τον κίνδυνο από τη χρήση μαγκαλιών.
Η απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι ενδεικτική της κατάστασης στην οποία έχουν οδηγήσει τη χώρα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και των κατά καιρούς δορυφόρων τους… Γνώριζαν πολύ καλά τους κινδύνους, όπως γνώριζαν πολύ καλά ότι ζουν σε συνθήκες όμοιες με τη μετεμφυλιακή ή ακόμη και την προπολεμική Ελλάδα.
Και το μαγκάλι ήταν το σύμβολο της φτώχειας εκείνης της εποχής, όπως το κατέγραψε μια ολόκληρη γενιά μουσικών.
«Είναι κρύο αυτό το βράδυ πέφτει κι η βροχή και νεκρό χωρίς μαγκάλι θα με βρουν την αυγή» τραγουδούσε ο ρεμπέτης Θανάσης Ευγενικός σε στίχους του Γιώργου Φωτίδα. Και ο Βαγγέλης Περπινιάδης συμπλήρωνε «Πέφτει σκοτάδι στους δρόμους τους στενούς, και τα παιδιά μαζεύτηκαν τριγύρω στο μαγκάλι».
Ακόμη και ο σύζυγος της πολιτικού του ΠΑΣΟΚ Άννας Νταλάρας τραγουδούσε κάποτε τους παρακάτω προφητικούς στίχους: «Κάτω από γέφυρες κοιμούνται οι αλήτες, πάνω σε κάρα και βαγόνια στο σταθμό… Στο φωταέριο ανάψανε μαγκάλι και στο λιμάνι περιμένουνε χρυσό».
Με την ανεργία στα μεταπολεμικά επίπεδα η Ελλάδα επιστρέφει ταυτόχρονα στα ρεμπέτικα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Επιστρέφει στις φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα.
Δεν είναι όμως μόνο η φτώχεια που παραπέμπει στη δεκαετία του ’40 και του ’50.
Είναι και ο φασισμός που είναι και πάλι παρών – αναπόσπαστο εργαλείο του συστήματος στις μεγάλες κρίσεις του 20ου αιώνα.
Είναι το κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς που ξαναχτυπά την πόρτα.
Είναι η γελοιότητα των κυβερνητικών ανακοινώσεων αλλά και των υπόδουλων δημοσιογράφων που τις αναπαράγουν – καταστάσεις που δεν είχαμε ξαναζήσει μετά το τέλος της δικτατορίας.
Είναι η απόλυτη υποταγή των δικαστών και τα βασανιστήρια της αστυνομίας.
Είναι οι χουντικές ιστορίες για το παιδομάζωμα που επανέρχονται από τους κομιστές του σύγχρονου ναζισμού.
Είναι η λέξη «αναρχοκομμουνιστής» που ξαναμπαίνει στα χείλη στελεχών του κυβερνώντος κόμματος.
Είναι οι νέοι Τσιριμώκοι που είναι διατεθειμένοι να ξαναπεράσουν από το παλάτι για μερικά ψίχουλα εξουσίας.
Είναι τα τρίκυκλα της εποχής Καραμανλή που σήμερα έγιναν δίκυκλα για να επιβαίνουν είτε τα μέλη της Χ.Α, χτυπώντας μετανάστες, είτε άνδρες της ομάδας Δίας που χτυπά διαδηλωτές.
Και σαν επικάλυψη σε όλα είναι η χυδαιότητα των νεοφιλελεύθερων που είναι έτοιμοι να δεχθούν την πείνα και τον φασισμό προκειμένου να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Αντί τελικού σχολίου ένα μήνυμα που ψαρέψαμε στο twitter:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου