Η μνημονιακή συγκυβέρνηση της Ελλάδας τυγχάνει να είναι κυβέρνηση
ενός κράτους- μέλους της ΟΝΕ. Ενός κράτους που η δική του στάση συνιστά
συστημικό κίνδυνο για το ευρώ, πολλώ δε μάλλον επειδή συνοδεύεται από
ακυβερνησία στην Ιταλία και το όχι στην Κύπρο. Η συγκυβέρνηση είναι
τύποις ελληνική. Στην ουσία όμως πρόκειται για συγκυβέρνηση μαριονεττών,
τοπικών φυλάρχων που περιφρουρούν τα συμφέροντα της ευρώ- γερμανικής
αντίδρασης και των κερδοσκοπικών μερίδων του διεθνούς και εγχώριου
κεφαλαίου.
Γι' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συγκυβέρνηση εύχεται να συντριβεί η Κύπρος, αφού πρώτα συναίνεσε σε μία από τις χειρότερες- για το ίδιο το ευρώ εν τέλει- αποφάσεις που ελήφθησαν ποτέ. Είναι έντρομοι μπροστά στο ενδεχόμενο το όχι της Κύπρου να αποτελέσει προηγούμενο για τους λαούς, διότι ξέρουν καλά ότι είναι τα δικά τους κεφάλια που παίζονται. Εξ ου και τα ΜΜΕ σε αγαστή σύμπνοια καταγγέλλουν τον κυπριακό ελληνισμό, με τρόπο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνον που χρησιμοποιούσε η χούντα εναντίον του Μακαρίου.
Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι η Κύπρος διαθέτει μια άμυνα απέναντι στις πιέσεις: την επίδραση ντόμινο. Αντιλαμβάνεται επίσης πολύ καλά ότι η Γερμανία- ορθώς ή λανθασμένα- θεωρεί ότι μπορεί να διαχειριστεί μια κυπριακή κατάρρευση ή και έξοδο από το ευρώ. Ή έστω είναι αποφασισμένη να πάρει το ρίσκο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και στην περίπτωση που και άλλα κράτη θα ακολουθήσουν το δρόμο της Κύπρου. Εδώ είναι που η Ελλάδα καθίσταται καταλύτης. Η κατάσταση θα διαφοροποιηθεί τελείως εάν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να συμπαρασταθεί όντως στην Κύπρο.
Η διακοπή παροχής έκτακτης χρηματοδότησης από την ΕΚΤ στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα για παράδειγμα αποτελεί μια καθαρά εκβιαστική ενέργεια. Απέναντι σε αυτήν κι εφόσον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συμπεριφέρονται γκανκστερικά, μια πατριωτική ελληνική κυβέρνηση θα απαντούσε θέτοντας το δικό της τελεσίγραφο: ότι δεν μπορεί να συνεργάζεται με καμιά τρόικα της οποίας οι εντολείς πνίγουν ένα τμήμα του ελληνισμού.
Ότι θα επανεξατάσει την παραμονή της στο ευρώ εφόσον το κοινό νόμισμα καθίσταται φυλακή εις βάρος ενός τμήματος του ελληνισμού που βρίσκεται σε αδύναμη θέση, χωρίς μάλιστα οι “εταίροι” να συνυπολογίζουν και τους εθνικούς κινδύνους. Πριν μάλιστα από όλα αυτά ότι θα μπλοκάρει όλες τις μελλοντικές αποφάσεις για ευρώ- διασώσεις ή όποιες άλλες κρίσιμες ευρωπαϊκές διεργασίες. Μια πατριωτική ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να καταστήσει συστημικό το νέο κυπριακό ζήτημα.
Δυστυχώς όμως για τον ελληνισμό, η παρούσα συγκυβέρνηση αποδεικνύει ότι το κοινωνικό συνδέεται με το πατριωτικό ζήτημα αλλά από την αντίστροφη. Δεν μπορεί να θυσιάζεις τον λαό σου στο βωμό των συμφερόντων του πλέον χυδαίου, ντόπιου και ξένου παρασιτισμού και να να είσαι πατριώτης, ιδίως σε μια περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που πατριωτικό είναι το κοινωνικά δίκαιο. Ας το θυμόμαστε λοιπόν: η μνημονιακή συγκυβέρνηση στο δίλημμα Μέρκελ ή κυπριακός ελληνισμός επέλεξε Μέρκελ.
http://www.periodista.gr
Γι' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συγκυβέρνηση εύχεται να συντριβεί η Κύπρος, αφού πρώτα συναίνεσε σε μία από τις χειρότερες- για το ίδιο το ευρώ εν τέλει- αποφάσεις που ελήφθησαν ποτέ. Είναι έντρομοι μπροστά στο ενδεχόμενο το όχι της Κύπρου να αποτελέσει προηγούμενο για τους λαούς, διότι ξέρουν καλά ότι είναι τα δικά τους κεφάλια που παίζονται. Εξ ου και τα ΜΜΕ σε αγαστή σύμπνοια καταγγέλλουν τον κυπριακό ελληνισμό, με τρόπο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνον που χρησιμοποιούσε η χούντα εναντίον του Μακαρίου.
Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι η Κύπρος διαθέτει μια άμυνα απέναντι στις πιέσεις: την επίδραση ντόμινο. Αντιλαμβάνεται επίσης πολύ καλά ότι η Γερμανία- ορθώς ή λανθασμένα- θεωρεί ότι μπορεί να διαχειριστεί μια κυπριακή κατάρρευση ή και έξοδο από το ευρώ. Ή έστω είναι αποφασισμένη να πάρει το ρίσκο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και στην περίπτωση που και άλλα κράτη θα ακολουθήσουν το δρόμο της Κύπρου. Εδώ είναι που η Ελλάδα καθίσταται καταλύτης. Η κατάσταση θα διαφοροποιηθεί τελείως εάν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να συμπαρασταθεί όντως στην Κύπρο.
Η διακοπή παροχής έκτακτης χρηματοδότησης από την ΕΚΤ στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα για παράδειγμα αποτελεί μια καθαρά εκβιαστική ενέργεια. Απέναντι σε αυτήν κι εφόσον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συμπεριφέρονται γκανκστερικά, μια πατριωτική ελληνική κυβέρνηση θα απαντούσε θέτοντας το δικό της τελεσίγραφο: ότι δεν μπορεί να συνεργάζεται με καμιά τρόικα της οποίας οι εντολείς πνίγουν ένα τμήμα του ελληνισμού.
Ότι θα επανεξατάσει την παραμονή της στο ευρώ εφόσον το κοινό νόμισμα καθίσταται φυλακή εις βάρος ενός τμήματος του ελληνισμού που βρίσκεται σε αδύναμη θέση, χωρίς μάλιστα οι “εταίροι” να συνυπολογίζουν και τους εθνικούς κινδύνους. Πριν μάλιστα από όλα αυτά ότι θα μπλοκάρει όλες τις μελλοντικές αποφάσεις για ευρώ- διασώσεις ή όποιες άλλες κρίσιμες ευρωπαϊκές διεργασίες. Μια πατριωτική ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να καταστήσει συστημικό το νέο κυπριακό ζήτημα.
Δυστυχώς όμως για τον ελληνισμό, η παρούσα συγκυβέρνηση αποδεικνύει ότι το κοινωνικό συνδέεται με το πατριωτικό ζήτημα αλλά από την αντίστροφη. Δεν μπορεί να θυσιάζεις τον λαό σου στο βωμό των συμφερόντων του πλέον χυδαίου, ντόπιου και ξένου παρασιτισμού και να να είσαι πατριώτης, ιδίως σε μια περίοδο καπιταλιστικής κρίσης που πατριωτικό είναι το κοινωνικά δίκαιο. Ας το θυμόμαστε λοιπόν: η μνημονιακή συγκυβέρνηση στο δίλημμα Μέρκελ ή κυπριακός ελληνισμός επέλεξε Μέρκελ.
http://www.periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου