Δεν είναι λίγοι και εδώ στην Ελλάδα που αναρωτιούνται: Πώς οι
Κύπριοι τόλμησαν τέτοιο σάλτο μορτάλε; Πώς επέλεξαν ένα όχι με τόσο
ρίσκο από την υπακοή, που θα τους κόστιζε μεν ακριβά, αλλά θα τους
κρατούσε στη σιγουριά της ΟΝΕ; Πώς τα έβαλαν με την ισχυρή Γερμανία
χωρίς να υπολογίσουν ότι οι ισχυροί είναι αδίστακτοι και γίνονται πιο
αδίστακτοι μπροστά στην αμφισβήτηση της ισχύος τους; Πώς εν τέλει
αποφάσισαν να ξεβολευτούν αντί να επιλέξουν μια στάση «σκάσε και
κολύμπα», αφού μάλιστα τη μεγάλη ζημιά την είχαν πάθει άμα τη
ανακοινώσει της φονικής απόφασης του Eurogroup;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι -οικονομικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί- πίσω από το τόλμημα. Δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία όμως επίσης για το ότι μαζί με όλα τα
απολύτως λογικά, που έχουν εντοπιστεί και αναλυθεί σε χιλιάδες παραλλαγές και σε μας και σε όλο τον κόσμο, η κυπριακή στάση έχει να κάνει και με κάτι που στους καιρούς του ευρωπαϊκού μας ρεαλισμού θεωρείται παράλογο -αν δεν είναι κιόλας: την οργισμένη αγανάκτηση για την ταπείνωση, την έκρηξη αξιοπρέπειας του μικρού μπροστά στην αλαζονεία του μεγάλου, την εξέγερση του αδικημένου μπροστά στην αδικία. Αυτό γίνεται φανερό αν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη των γεγονότων.
Ποια ήταν η αντίδραση του κυπριακού λαού μόλις το κακό μαντάτο έγινε γνωστό. Πώς οι από κάτω επέβαλαν στους από πάνω το όχι. Πώς ζητούν σχεδόν ομόφωνα να φύγει η τρόικα. Πώς μια τεράστια πλειοψηφία δηλώνει ότι θέλει την αποχώρηση από το ευρώ. Πώς δημιουργήθηκε ένα κλίμα προσφοράς για τη σωτηρία της χώρας. Πώς δηλαδή εν τέλει το παράλογο για τους λογικούς, το μη ρεαλιστικό για τους ρεαλιστές, το απρόβλεπτο για τους γκουρού των δεικτών, έγινε παραγωγός γεγονότων και παράγοντας αντίστασης. Στην Κύπρο δημιουργήθηκε μια αγορά των θυμωμένων, η μόνη που φοβούνται οι γκουρού των αγορών -γιατί ξέρουν καλά πως το όχι είναι μεταδοτικό.
Γι’ αυτό προπαγανδίζουν τα επερχόμενα γερμανικά αντίποινα. Γι’ αυτό επιχαίρουν προκαταβολικά για την επερχόμενη παράδοση άνευ όρων των Κυπρίων. Δεν θέλουν να ονειρευόμαστε ό,τι οι ίδιοι επικηρύσσουν ως μη ρεαλιστικό. Ούτε να μας περνάει από τον νου ότι η αξιοπρέπεια ενός λαού, με όποιο κόστος, είναι προϋπόθεση και για την ευημερία του...
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι -οικονομικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί- πίσω από το τόλμημα. Δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία όμως επίσης για το ότι μαζί με όλα τα
απολύτως λογικά, που έχουν εντοπιστεί και αναλυθεί σε χιλιάδες παραλλαγές και σε μας και σε όλο τον κόσμο, η κυπριακή στάση έχει να κάνει και με κάτι που στους καιρούς του ευρωπαϊκού μας ρεαλισμού θεωρείται παράλογο -αν δεν είναι κιόλας: την οργισμένη αγανάκτηση για την ταπείνωση, την έκρηξη αξιοπρέπειας του μικρού μπροστά στην αλαζονεία του μεγάλου, την εξέγερση του αδικημένου μπροστά στην αδικία. Αυτό γίνεται φανερό αν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη των γεγονότων.
Ποια ήταν η αντίδραση του κυπριακού λαού μόλις το κακό μαντάτο έγινε γνωστό. Πώς οι από κάτω επέβαλαν στους από πάνω το όχι. Πώς ζητούν σχεδόν ομόφωνα να φύγει η τρόικα. Πώς μια τεράστια πλειοψηφία δηλώνει ότι θέλει την αποχώρηση από το ευρώ. Πώς δημιουργήθηκε ένα κλίμα προσφοράς για τη σωτηρία της χώρας. Πώς δηλαδή εν τέλει το παράλογο για τους λογικούς, το μη ρεαλιστικό για τους ρεαλιστές, το απρόβλεπτο για τους γκουρού των δεικτών, έγινε παραγωγός γεγονότων και παράγοντας αντίστασης. Στην Κύπρο δημιουργήθηκε μια αγορά των θυμωμένων, η μόνη που φοβούνται οι γκουρού των αγορών -γιατί ξέρουν καλά πως το όχι είναι μεταδοτικό.
Γι’ αυτό προπαγανδίζουν τα επερχόμενα γερμανικά αντίποινα. Γι’ αυτό επιχαίρουν προκαταβολικά για την επερχόμενη παράδοση άνευ όρων των Κυπρίων. Δεν θέλουν να ονειρευόμαστε ό,τι οι ίδιοι επικηρύσσουν ως μη ρεαλιστικό. Ούτε να μας περνάει από τον νου ότι η αξιοπρέπεια ενός λαού, με όποιο κόστος, είναι προϋπόθεση και για την ευημερία του...
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου