Η ομιλία με θέμα «Το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας σε μια κοινωνία χωρίς μνημόνια» πραγματοποιήθηκε στα πλάισια εκδήώσης των νέων ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας
Κατ’ αρχήν θέλω να εκφράσω τη χαρά μου, που βρίσκομαι μπροστά σε ένα νεανικό σπουδαστικό ακροατήριο. Ακροατήριο, τόσο δυναμικό και μαχητικό, όσο και εξαιρετικά απαιτητικό.
Γνωρίζω ότι απευθύνομαι σε μια γενιά που ζει διπλά την σημερινή κρίση:
Μια φορά ως κρίση του παρόντος. Μέσα από τα αδιέξοδα και τις δυσκολίες της οικογένειας, και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Και μια δεύτερη φορά ως κρίση προοπτικής για το πώς θα είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Μέσα από την αβεβαιότητα για τις επαγγελματικές και προσωπικές προοπτικές, σε μια χώρα που η οικονομική της βάση διαλύεται και αποδιαρθρώνεται μεθοδικά.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Και όσο τα αφήνουμε να εξελίσσονται στο πλαίσιο ενός στημένου παιχνιδιού – ανάμεσα στις τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού, θα γίνονται όλο και δυσκολότερα.
Υποτίθεται ότι μπήκαμε στο Μνημόνιο με την προοπτική μέσα στον επόμενο χρόνο να έχουμε περάσει τα δύσκολα και να έχουμε επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης.
Αυτό τουλάχιστον διαβεβαίωναν οι κυβερνήσεις, παρά τις ισχυρές ενστάσεις της Αριστεράς.
Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια. Και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ότι ήταν τότε.
Αντί να βγαίνουμε σιγά-σιγά από την κρίση, βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο μέσα σε αυτήν.
Η Ελλάδα δεν πληρώνει σήμερα τα όποια διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας της.
Πληρώνει τις επιπτώσεις του Μνημονίου, μέσω του οποίου θα αντιμετώπιζε υποτίθεται την κατάσταση.
Αυτό που μας σκοτώνει είναι το φάρμακο, και όχι η ασθένεια.
Μπροστά σε αυτή την κραυγαλέα αποτυχία, η τρόικα και η τρικομματική κυβέρνηση πετάνε στο κρεβάτι του Προκρούστη οτιδήποτε είναι δυνατόν να πετσοκοφτεί.
Από μισθούς συντάξεις και θέσεις εργασίας, μέχρι κοινωνικό κράτος, δικαιώματα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
ΟΙ μεν –η τρόικα των δανειστών- προσπαθούν να διασφαλίσουν την μέγιστη αποδοτικότητα ενός σχεδίου που είναι ήδη κλινικά νεκρό.
•Μας εγκαλούνε διαρκώς ότι θέλουμε να παίξουμε τη χώρα στα ζάρια ;
Ποιοι ; αυτοί που το παρέδωσαν στους δανειστές δίχως να ρίξουν ούτε μια ζαριά.
Κάνουν σα να μη καταλαβαίνουν πως το Μνημόνιο που μας επέβαλλαν, οδηγεί την χώρα στη διάλυση και μέρα με τη μέρα κάνει πιθανό ακόμα και το σενάριο της άτακτης χρεωκοπίας.
Ψάχνουν να βρουν το κόστος της αντίστασης.
Το κόστος της υποταγής το έχουνε υπολογίσει;
Το έχουνε κοστολογήσει;
Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι.
Απολύσεις παντού. Ανθρωποθυσίες παντού.
Μισθοί των 300 ευρώ.
Φτώχεια – πείνα – εξαθλίωση.
Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Και στο βάθος συρρίκνωση της δημοκρατίας – άρση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.
ΟΙ δε – η τρικομματική κυβέρνηση- ταύτισαν την πολιτική τους επιβίωση με την πιο εγκληματική επιχείρηση που εξαπολύθηκε ποτέ στα μεταπολεμικά χρόνια, εναντίον μιας ευρωπαϊκής χώρας.
Εξελέγησαν με τη δέσμευση να επαναδιαπραγματευθούν το Μνημόνιο και να βάλουν τη χώρα σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης.
Πούλησαν στην τρόικα εξυπηρέτηση επειδή κατάφεραν να ανακόψουν μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που θα οδηγούσε σε αριστερή κυβέρνηση.
Και περίμεναν να τους ανταμείψει η τρόικα με μια σχετική ελάφρυνση κάποιων όρων του Μνημονίου, ώστε να τους στηρίξει πολιτικά.
Σήμερα σκύβουν το κεφάλι στις απαιτήσεις των ξένων τοποτηρητών.
Προσπαθούν να διασώσουν τα προσχήματα και να κερδίσουν πολιτικό χρόνο, αλλάζοντας ονομασίες στα μέτρα: βαφτίζοντας τα χαράτσια «ενιαίο φόρο», τις απολύσεις «κινητικότητα» και την διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης «σχέδιο Αθηνά».
Αλλά μπροστά σε μια τόσο σκοτεινή προοπτική, ας δούμε τι μας λέει η ιστορία.
Λέει ότι όταν τα πράγματα πάνω από το κακό στο χειρότερο, ο μόνος αρμόδιος και υπεύθυνος να ξελασπώσει την κατάσταση είναι ο ίδιος ο λαός.
Και στην πρωτοπορία ενός τέτοιου κινήματος βρίσκεται το κομμάτι του λαού που, εκτός από το δικαίωμα να επιβιώνει και να ζει αξιοπρεπώς, διεκδικεί και το δικαίωμα να ονειρεύεται.
Αυτό το κομμάτι είναι η νεολαία. Με τις ανησυχίες της, τον δυναμισμό της και το πείσμα της.
Η κοινωνία αψηφά τους συσχετισμούς και κερδίζει μάχες, μόνο με την νεολαία στην πρώτη γραμμή.
Αυτή είναι η εμπειρία των αγώνων για εθνική απελευθέρωση.
Αυτή είναι η εμπειρία των αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτή είναι η εμπειρία των αγώνων για δημοκρατία.
Από το λόχο των σπουδαστών της ΕΠΟΝ, μέχρι τη νεολαία Λαμπράκη. Και από τη γενιά του πολυτεχνείου μέχρι τη γενιά των μαθητικών αγώνων.
Και επειδή με ρωτάνε πολλές φορές θα αντέξει η κυβέρνηση ή θα έχουμε εκλογές, σας το λέω κατηγορηματικά.
Δε θα πέσει η κυβέρνηση του μνημονίου αν δεν τη ρίξουν με τους αγώνες τους οι νέες και οι νέοι της πατρίδας μας.
Υπάρχει λοιπόν μπροστά μας ένας αγώνας σε τρία μέτωπα.
Πρώτα απ’ όλα στο μέτωπο των αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία.
Δεύτερον στο μέτωπο της σπουδαστικής και νεολαιίστικης καθημερινότητας, που μετά από τρία χρόνια λεηλασίας έχει υποβαθμιστεί δραματικά.
Και τρίτον στην υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα αλλά και του επιστημονικού και παραγωγικού ρόλου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Θα ξεκινήσω από το πρώτο. Και θα μιλήσω όσο πιο απλά μπορώ.
Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο, την Πορτογαλία, την Ισπανία, αυτά που αύριο θα συμβούν στην Ιταλία, δεν είναι απλώς αποτέλεσμα της καταστροφικής ηλιθιότητας κάποιων κολλημένων νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών.
Είναι ένα σχέδιο. Ένα σχέδιο να γκρεμιστεί η Ευρώπη που ξέραμε, και να φτιαχτεί μια νέα Ευρώπη.
Αυτή η νέα Ευρώπη θα έχει τον υπερχρεωμένο Νότο να σέρνεται με σχοινί πίσω από το όχημα του πλεονασματικού Βορρά.
Και αυτό είναι μια νέα ισορροπία, που θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να ανατραπεί.
Ταυτόχρονα θα είναι και μια Ευρώπη τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων.
Γιατί στην ουσία δεν υπάρχει πλεονασματικός Βορράς. Υπάρχει το κεφάλαιο του Βορρά που διασφαλίζει τα πλεονάσματά του.
Και υπάρχει ο κόσμος της εργασίας σε Βορρά και Νότο, που εξωθείται στην ανεργία, την φτώχεια, την επισφάλεια.
Αλλάζει αυτό; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ναι.
Και αυτό αποδεικνύεται από τον φόβο των κυρίαρχων ευρωπαϊκών λόμπι απέναντι σε δύο πράγματα.
Πρώτον τις κοινωνικές εξεγέρσεις.
Και δεύτερον τον συντονισμό ανάμεσα στους λαούς.
Ο λόγος για τον οποίον κατατρομοκρατήθηκαν με την προοπτική να κερδίσει τις τελευταίες εκλογές το ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν η προοπτική να κερδίσει η Αριστερά σε μια χώρα με το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης.
Ήταν να ενεργοποιηθούν οι εξελίξεις υπό μορφή ντόμινο. Και αυτοί που σήμερα οδηγούν εκβιαστικά την Ευρώπη σε μια πολιτική σκληρής λιτότητας και ύφεσης, να βρεθούν απομονωμένοι και περικυκλωμένοι από την μεγάλη πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Αυτό που θα ζήσουμε στον ευρωπαϊκό Νότο το επόμενο διάστημα, αν συνεχιστεί η αδιάλλακτη και καταστροφική πολιτική της Μέρκελ και των Μερκελιστών , θα είναι μια νέα Μεσογειακή Άνοιξη.
Άνοιξη των κινημάτων, άνοιξη των αγώνων, άνοιξη των λαών και της δημοκρατίας.
Να γιατί δεν είναι η πολιτική μας η απομόνωση, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και ο ανταγωνισμός των λαών.
Γιατί την ελπίδα θα τη ξαναφέρουν στην Ευρώπη οι κοινοί αγώνες των λαών και όχι ο ανταγωνισμός στην υποτίμηση των νομισμάτων
Στην εποχή μας το γενικό δεν διακρίνεται από το τοπικό.
Οι εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο επηρεάζουν πολύ γρήγορα το ΤΕΙ της Λάρισας, το Νοσοκομείο της Πάτρας και τον φυσικό πλούτο της Χαλκιδικής.
Οι κοινωνίες λοιπόν πρέπει να σκεφτούν αντίστοιχα. Δίνοντας τον αγώνα τοπικά, και μετά περνώντας σε ολοένα και ευρύτερο πεδίο. Στο εθνικό και στο πανευρωπαϊκό.
Μέχρι να μας δουν και να τρομάξουν.
Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν αν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος απέναντι στην πολιτική των Μνημονίων.
Εναλλακτική φυσικά υπάρχει. Το ζήτημα είναι να υπάρξουν οι συσχετισμοί δύναμης που θα την επιβάλλουν.
Αυτοί οι συσχετισμοί διαμορφώνονται μέσα από το κίνημα κοινωνικών αντιστάσεων. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο σήμερα.
Θυμηθείτε το παραμύθι με τον Γκιούλιβερ.
Τα χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια που ακινητοποίησαν τον γίγαντα, επειδή κατάφεραν να συντονίσουν την ενέργεια, τις δυνάμεις και την επινοητικότητά τους για έναν κοινό σκοπό.
Όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς.
Γι αυτό πρέπει να νικήσουμε τον φόβο παντού στην κοινωνία. Στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, στις πόλεις.
Έρχομαι στο δεύτερο.
Ο σπουδαστικός κόσμος είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Και το κομμάτι αυτό δοκιμάζεται όπως και η υπόλοιπη κοινωνία από την κρίση.
Δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο, γιατί είναι αναγκασμένο να προχωράει τις σπουδές του με την οικονομική βοήθεια της οικογένειας, σε μια περίοδο που οι δυνατότητες περιορίζονται δραματικά.
Εδώ στην Λάρισα συνέβη πριν από λίγο καιρό αυτή η αδιανόητη ιστορία με το μαγκάλι.
Δεν θα πω περισσότερα. Αυτό που θέλω να πω το σκέφτεστε και το νοιώθετε όλοι και όλες μέσα σας.
Η αντίσταση και η αλληλεγγύη πρέπει να είναι ο καθημερινός μας αγώνας.
Ας θυμηθούμε ότι οι πρώτες εστίες αντίστασης στους σπουδαστικούς χώρους τα χρόνια της Κατοχής, φτιάχτηκαν γύρω από την αλληλεγγύη, και την μάχη για τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης.
Σήμερα τέτοιες πρωτοβουλίες εκδηλώνονται παντού στους νεολαιίστικούς χώρους μόρφωσης. Από αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία μέχρι δίκτυα ανταλλαγής, ή και κοινωνική δράση αλληλεγγύης σε σύνδεση με την τοπική κοινωνία.
Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία. Στην αλληλεγγύη το καθοριστικό είναι η προσφορά, η δράση και η συμμετοχή.
Έτσι κερδίζονται οι συνειδήσεις.
Έτσι οικοδομείται στην πράξη η ενότητα.
Έτσι σπάμε το κέλυφος του φόβου, της ηττοπάθειας και της παραίτησης.
Έτσι υψώνουμε ένα τείχος απέναντι στους φασίστες, που έσκασαν μύτη ως πολύτιμη εφεδρεία ενός καταρρέοντος πολιτικού κατεστημένου.
Το οποίο προτιμά χίλιες φορές μια κοινωνία δηλητηριασμένη από την ιδεολογία και την πρακτική του μίσους, παρά μια κοινωνία εξεγερμένη.
Φίλοι και Φίλες, το τρίτο μέτωπο είναι και το πιο άμεσο. Γιατί η επιβίωση ενός δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα, αφορά την ίδια την παραγωγική της ανάπτυξη και την προοπτική της.
Αυτό που συμβαίνει με το σχέδιο Αθηνά εσείς το γνωρίζετε πολύ καλύτερα από όλους. Ειδικά εδώ στην Λάρισα, όπου και υπήρξαν μαζικότατες κινητοποιήσεις.
Το Μνημόνιο δεν είναι εδώ για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους. Είναι εδώ για να αλλάξει τα δεδομένα. Και η παιδεία είναι ένας από τους βασικότερους στόχους του.
Ως επιχείρημα για τη διάλυση της ανώτατης και τεχνολογικής εκπαίδευσης χρησιμοποίησαν την πελατειακή πολιτική που οι ίδιοι ακολούθησαν τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή την ίδρυση ενός τμήματος ΑΕΙ ή ΤΕΙ σε κάθε πόλη, για να μαζέψουν ψήφους.
Τώρα με συνοπτικές διαδικασίες, και χωρίς σχέδιο πηγαίνουν στο απέναντι άκρο. Καταστρέφουν συνολικά την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το βασικό τους κίνητρο είναι η περικοπή δαπανών: η μείωση του διδακτικού και επιστημονικού προσωπικού, η μείωση του αριθμού των σπουδαστών, η κατάργηση των υποδομών.
Είναι ένα σχέδιο για φτηνή και απαξιωμένη παιδεία, ανάλογη μιας αποικιοκρατούμενης και παραγωγικά υποβαθμισμένης χώρας.
Το δεύτερο κίνητρό τους είναι η εμπορευματοποίηση.
Και μόνο ότι ανέθεσαν σε ένα ΙΕΚ να σχεδιάσει τον χάρτη του σχεδίου Αθηνά, είναι χαρακτηριστικό.
Τα οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα, καραδοκούν να εισβάλλουν στον χώρο, για να κάνουν εμπόριο πτυχίων, και υποσχέσεων για επαγγελματική αποκατάσταση.
Για να συμβεί αυτό, πρέπει να διαλυθεί και να απαξιωθεί το δημόσιο. Όπως γίνεται σε όλους τους υπό ιδιωτικοποίηση τομείς.
Στη διάλυση και την απαξίωση συμβάλλει και το πρωτοφανές κούρεμα των διαθεσίμων πολλών ιδρυμάτων, με παράνομο και ύποπτο τρόπο, μέσω του PSI. Συμβάλλουν επίσης η λεηλασία της ακίνητης περιουσίας και βεβαίως η εσωτερική στάση πληρωμών που έχει κηρύξει το ελληνικό κράτος.
Το τρίτο κίνητρο είναι ο κατακερματισμός των επιστημονικών αντικειμένων. Κατά την άποψή τους, δεν υπάρχει και δεν χρειάζεται εκπαιδευτικός σχεδιασμός σε μια χώρα που διαλύεται.
Αυτό που χρειάζονται είναι ένα καταρτισμένο δυναμικό αποφοίτων, χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Ένα δυναμικό έτοιμο για την ευέλικτη αγορά εργασίας, δηλαδή για δουλειές των 300 ευρώ χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα και χωρίς προοπτική.
Και δυστυχώς, η απάντηση της νεολαίας σε αυτό το σχέδιο, είναι η μαζική μετανάστευση.
Είναι λοιπόν η στιγμή να υψώσουμε τη δική μας φωνή και να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις.
•Για μια παιδεία αντίστοιχη με τις κοινωνικές ανάγκες. Προσανατολισμένη στην παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι στις κερδοσκοπικές επιδιώξεις κάποιων επιχειρηματιών.
•Για μια τριτοβάθμια εκπαίδευση με δημόσιο χαρακτήρα, με υψηλό γνωστικό και επιστημονικό επίπεδο, με αναβαθμισμένο κύρος, και αξιοπρέπεια.
•Για να γίνουν οι χώροι της γνώσης κύτταρα δημοκρατίας, συμμετοχής και αυτοδιοίκησης.
•Για να αναγεννηθεί και να αποκτήσει νέο ορίζοντα και προοπτική το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα.
Με αυτά τα επίδικα, η Αριστερή Ενότητα, δηλαδή εσείς, καλείστε να αναμετρηθείτε με τις δυνάμεις της κρίσης και της υποβάθμισης. Είτε αυτές ονομάζονται Μνημόνιο και τρικομματική κυβέρνηση, είτε ονομάζονται παραταξιακό κατεστημένο.
Καλείστε να αναμετρηθείτε με την αδράνεια και την ηττοπάθεια, και να παίξετε τον πιο ενεργό ρόλο στην ανασυγκρότηση ενός δυναμικού, αποτελεσματικού και πολύμορφου σπουδαστικού κινήματος.
Χρειάζεται αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και πείσμα.
Η Αριστερά έχει πλέον περίσσευμα από όλα αυτά.
Ξέρουμε ότι το πως θα πάνε τα πράγματα από εδώ και πέρα εξαρτάται από τους δικούς μας αγώνες, από την δική μας δράση.
Σας εύχομαι καλή δύναμη.
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου