Η διογκούμενη κρίση και η αυξανόμενη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, αποδιαρθρώνουν την κοινωνική συνοχή. Βαθαίνουν το χάσμα ανάμεσα στα συμφέροντα των λίγων, που επιδιώκουν, και συχνά καταφέρνουν, να επωφεληθούν από την κρίση, και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, που βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπο με την υποβάθμισή της ζωής του σε όλα τα επίπεδα. Πολύ συχνά δε, αγγίζει το όριο μιας χωρίς επιστροφή περιθωριοποίησης.
Χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν καθημερινά στην ανεργία, υπερχρεωμένοι χάνουν κάθε αίσθηση ασφάλειας, ακόμα και αυτή την ελάχιστη μιας στοιχειώδους κατοικίας. Καθώς το ασφαλιστικό και το σύστημα υγείας καταρρέουν, απειλείται η ίδια τους η ζωή. Είναι όλοι αυτοί που ο Ζ. Μπάουμαν αναφέρει ως “παράπλευρες απώλειες”.
Σε αυτές τις συνθήκες, το κράτος, έχοντας προ πολλού εγκαταλείψει τον ρόλο του ως συνέχουσα πολιτική δομή υπεύθυνη για έστω και στοιχειώδεις αναδιανεμητικές πρακτικές, ποινικοποιώντας την φτώχεια, κατασκευάζει φόβους απέναντι στους οποίους οργανώνει έναν καινούργιο ρόλο, με αποκλειστικό εργαλείο την καταστολή. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια στρατηγική της καταστροφής από την οποία θα αναδυθεί “ανανεωμένη” μια νέα αφήγηση “Νόμου και Τάξης”.
Η πόλη αποτελεί το πεδίο αυτής της στρατηγικής, και η μάχη έχει εδώ και καιρό αρχίσει.
Η άγρια καταστολή των όποιων κινητοποιήσεων, οι διώξεις των μεταναστών και προσφύγων, με αποκορύφωμα την προκλητική ειρωνεία του σχεδίου Ξένιος Ζεύς και η δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Κόρινθο, την Αμυγδαλέζα και αλλού, η αντιμετώπιση των χρηστών ουσιών με τις πρόσφατες επιχειρήσεις σκούπα του ΚΕΕΛΠΝΟ, είναι κομμάτια αυτής της στρατηγικής.
Σε αυτή την συνθήκη έρχεται να προστεθεί μια νέα πρακτική. Η μαζική εκ- δίωξη αστέγων από το κέντρο της πόλης.
Μόνο την τελευταία εβδομάδα, στην Αθήνα είχαμε πάνω από 2500 προσαγωγές ανθρώπων, που χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα, σύρθηκαν στα αστυνομικά τμήματα, τους αφαιρέθηκαν τα προσωπικά τους αντικείμενα (για πολλούς και πολλές τα τελευταία που είχαν) και αφέθηκαν τιμωρητικά “ελεύθεροι” σε απομακρυσμένες περιοχές. Ποτέ οι συμβολισμοί δεν έχουν υπάρξει πιο κυνικά εύγλωττοι. Η επίθεση αυτή είναι μια χειρονομία διπλής απεύθυνσης και κυριολεκτικά συνδυάζει το ωφέλιμο με το ...ωφελιμότερο.
Το ωφέλιμο είναι το επικοινωνιακό παιχνίδι μιας χρεοκοπημένης και εν πολλοίς ενεργούμενης κρατικής μηχανής να δηλώσει ότι έχει ακόμα τον έλεγχο, χαϊδεύοντας τα αυτιά των τρομοκρατημένων από τα μίντια μεσοστρωμάτων, παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση ενός συνανήκειν σε αυτό από το οποίο οι άλλοι, οι αποτυχημένοι, οι παρίες αποκλείονται! Τίποτα παραπάνω από μια κακοστημένη φάρσα, που βέβαια την πληρώνουν αθώοι, καθώς η πόλη καταρρέει, και πουθενά δεν είναι πια ασφαλές το μικροαστικό όνειρο.
Ποιο είναι όμως το ωφελιμότερο, για το οποίο αναλαμβάνεται σήμερα και με τόση σπουδή αυτή η πρωτοβουλία “εκκαθαρίσεων”, που εντοπίζεται ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή Ομόνοιας, Μεταξουργείου-Κεραμεικού, Γερανίου, Κουμουνδούρου ως και του Ψυρρή;
Σε αγαστή σύμπνοια ο δήμος Αθηναίων, τα υπουργεία Ανάπτυξης, “Προστασίας του πολίτη” κλπ, ποικίλες υπηρεσίες, χαρούμενες ΜΚΟ και ιδιωτικά funds, μας εξαγγέλλουν ένα μεγάλο σχέδιο ανάπλασης που ακούει στο όνομα “Κεραμεικός-Μεταξουργείο πρότυπη γειτονιά”, και το οποίο περιλαμβάνει την αξιοποίηση 30 τουλάχιστον ακινήτων ενός επενδυτή. Ένα σχέδιο που η ατζέντα του είναι γνωστή εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά σήμερα έρχεται στο προσκήνιο με χαρακτήρα κατεπείγοντος καταφέρνοντας να εκμεταλλευτεί τα προγράμματα ΕΣΠΑ και Jessica, τις νομοθετικές αλλαγές που υπόσχονται fast track αδειοδοτήσεις, σημαντικές φοροαπαλλαγές, και την κυβερνητική και δημοτική προθυμία να χρηματοδοτήσει υποδομές -- και φυσικά να κάνει την βρώμικη δουλειά των εκκαθαρίσεων.
Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο δήμαρχος (αλήθεια ποιών) Αθηναίων: “Από την στιγμή που θα υπάρξει, εκτός των αναπτυξιακών μέτρων, μια στοχευμένη αστυνομική παρέμβαση στην περιοχή, θεωρώ ότι δεν θα είναι δύσκολο να κρατήσουμε την περιοχή όρθια”!
Το Μεταξουργείο και ο Κεραμεικός είναι γειτονιές ιστορικές, που παρά την υποβάθμισή τους (η οποία οφείλεται σε ένα σύνθετο πλέγμα αιτιών), διατηρούν ακόμα και σήμερα πολλά από τα χαρακτηριστικά τους. Η όποια ανάπλασή τους θα απαιτούσε σοβαρή μελέτη και κοινωνική αντίληψη πολύ μακριά από το “αναπτυξιακό όραμα” του κ. Καμίνη, που θέλει γονατισμένους ανθρώπους για ένα “ανορθωμένο” επιχειρηματικό σχέδιο.
Η επίθεση στους παρίες των πόλεων είναι ένα απειλητικό μήνυμα: μια χειρονομία ταπείνωσης των αδύναμων. Αλλά η ταπείνωση γίνεται ήττα μόνον αν είναι κανείς μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου