Τα επισκέφθηκε ο ίδιος και δεν πίστευε στα μάτια του: συρματοπλέγματα, πενταβρόμικα και παγωμένα μπουντρούμια, όπου οι κρατούμενοι κλείνουν τις μύτες τους για να μη λιποθυμήσουν από την αηδία μέσα στις τουαλέτες και τα μπάνια.
Μεγάλος ο κίνδυνος για τις ζωές των κρατουμένων. Μόλις πριν από τρεις μήνες ξέσπασε επιδημία ψώρας σε πολλά κέντρα κράτησης, αλλά και σε αστυνομικά τμήματα, ενώ δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι αυτοκτονίες. «Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τα λογικά του εδώ μέσα», λένε οι αλλοδαποί.
Η Ελλάδα του 21ου αιώνα, η χώρα που υπερηφανεύεται ότι είναι μέλος εκλεκτό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, βασανίζει τους απελπισμένους πρόσφυγες. Μόνον ως βασανιστήρια νοούνται οι άθλιες συνθήκες κράτησής τους. Ξεχασμένοι επί μήνες, ζουν με τον εφιάλτη της άγνωστης διάρκειας κράτησής τους, και αυτό είναι που τους αποθαρρύνει, τους απογοητεύει, τους ωθεί σε απονενοημένες κινήσεις. Φυλακισμένοι έως και 18 μήνες, καρτερούν για ένα χαρτί για να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, ζώντας με τον φόβο πως θα ξανασυλληφθούν, αφού είναι υποχρεωμένοι να φύγουν εντός μιας εβδομάδας, πράγμα αδύνατο βέβαια.
Οποια προβλήματα και αν αντιμετωπίζει η βορειοανατολική Ελλάδα και ιδίως η περιοχή του Εβρου, και είναι πολλά αφού είναι η γέφυρα μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, δεν δικαιολογείται να φέρεται έτσι στους απελπισμένους, ταλαιπωρημένους, τρομοκρατημένους πρόσφυγες. Τα κέντρα κράτησης είναι κολαστήρια, σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και αυτό δεν περιποιεί τιμή σε μια δημοκρατική χώρα. Και είναι τουλάχιστον αστείος ο ισχυρισμός της τοπικής αστυνομίας ότι μετά την ανύψωση του τείχους, μήκους 10,5 χιλιομέτρων, και την Επιχείρηση Ασπίδα με την ανάπτυξη 1.800 αστυνομικών κατά μήκος των συνόρων, που περιόρισαν την παράνομη μετανάστευση, «οι θάνατοι από πνιγμό ή υποθερμία περιορίστηκαν». Το δυστύχημα είναι ότι υπερηφανεύονται γι’ αυτό, αγνοώντας την αθλιότητα που επικρατεί στους κολασμένους τόπους κράτησης.
Η Διεθνής Αμνηστία απλώς φέρνει στο φως κάτι που όλοι γνωρίζουν, αλλά ουδείς θέλει να το παραδεχτεί, ότι η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι στους πρόσφυγες είναι απαράδεκτη, ενάντια στον νομικό και ιατρικό πολιτισμό του. Προς τι αυτή η τιμωρητική, έως εκδικητική συμπεριφορά; Εχει δίκιο να αναρωτιέται ο ερευνητής Ιρέμ Αρφ Ρέιφελντ: «Πώς μπορούν να υπάρχουν τέτοια μέρη στην εποχή μας και μάλιστα στην Ευρώπη;». Ποιος υπεύθυνος θα απαντήσει;
Μεγάλος ο κίνδυνος για τις ζωές των κρατουμένων. Μόλις πριν από τρεις μήνες ξέσπασε επιδημία ψώρας σε πολλά κέντρα κράτησης, αλλά και σε αστυνομικά τμήματα, ενώ δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι αυτοκτονίες. «Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τα λογικά του εδώ μέσα», λένε οι αλλοδαποί.
Η Ελλάδα του 21ου αιώνα, η χώρα που υπερηφανεύεται ότι είναι μέλος εκλεκτό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, βασανίζει τους απελπισμένους πρόσφυγες. Μόνον ως βασανιστήρια νοούνται οι άθλιες συνθήκες κράτησής τους. Ξεχασμένοι επί μήνες, ζουν με τον εφιάλτη της άγνωστης διάρκειας κράτησής τους, και αυτό είναι που τους αποθαρρύνει, τους απογοητεύει, τους ωθεί σε απονενοημένες κινήσεις. Φυλακισμένοι έως και 18 μήνες, καρτερούν για ένα χαρτί για να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, ζώντας με τον φόβο πως θα ξανασυλληφθούν, αφού είναι υποχρεωμένοι να φύγουν εντός μιας εβδομάδας, πράγμα αδύνατο βέβαια.
Οποια προβλήματα και αν αντιμετωπίζει η βορειοανατολική Ελλάδα και ιδίως η περιοχή του Εβρου, και είναι πολλά αφού είναι η γέφυρα μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, δεν δικαιολογείται να φέρεται έτσι στους απελπισμένους, ταλαιπωρημένους, τρομοκρατημένους πρόσφυγες. Τα κέντρα κράτησης είναι κολαστήρια, σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και αυτό δεν περιποιεί τιμή σε μια δημοκρατική χώρα. Και είναι τουλάχιστον αστείος ο ισχυρισμός της τοπικής αστυνομίας ότι μετά την ανύψωση του τείχους, μήκους 10,5 χιλιομέτρων, και την Επιχείρηση Ασπίδα με την ανάπτυξη 1.800 αστυνομικών κατά μήκος των συνόρων, που περιόρισαν την παράνομη μετανάστευση, «οι θάνατοι από πνιγμό ή υποθερμία περιορίστηκαν». Το δυστύχημα είναι ότι υπερηφανεύονται γι’ αυτό, αγνοώντας την αθλιότητα που επικρατεί στους κολασμένους τόπους κράτησης.
Η Διεθνής Αμνηστία απλώς φέρνει στο φως κάτι που όλοι γνωρίζουν, αλλά ουδείς θέλει να το παραδεχτεί, ότι η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι στους πρόσφυγες είναι απαράδεκτη, ενάντια στον νομικό και ιατρικό πολιτισμό του. Προς τι αυτή η τιμωρητική, έως εκδικητική συμπεριφορά; Εχει δίκιο να αναρωτιέται ο ερευνητής Ιρέμ Αρφ Ρέιφελντ: «Πώς μπορούν να υπάρχουν τέτοια μέρη στην εποχή μας και μάλιστα στην Ευρώπη;». Ποιος υπεύθυνος θα απαντήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου