Θέμα δημοκρατίας και με τις τράπεζες

Με την υπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών εγείρονται σοβαρά ζητήματα δημοκρατίας και παραβίασης του δημοσίου συμφέροντος. Η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει με την τρόικα για το σχήμα των τριών συστημικών τραπεζών. Η τρόικα, μετά την αλλαγή μοντέλου που προαναγγέλλει η απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των καταθέσεων, άλλαξε γνώμη. Και επέβαλε πάλι τη νέα θέση της στην κυβέρνηση.
Το ερώτημα είναι: ποιος αποφασίζει για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, από το οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η επιβίωση εκατομμυρίων πολιτών και η ανασυγκρότηση της οικονομίας; Ποιος αποφασίζει για την ιθαγένεια του τραπεζικού συστήματος, για τα δάνεια που "κοκκινίζουν", για τις
κατασχέσεις σπιτιών που επαπειλούνται, για την περικοπή μισθών και συντάξεων χάριν της εξυπηρέτησης καταναλωτικών δανείων;
Τα ερωτήματα αποκαλύπτουν διαστάσεις σκανδάλου. Το Ελληνικό Δημόσιο χρεώθηκε 50 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών τραπεζών. Οι ιδιώτες τραπεζίτες πήραν το "μερτικό" τους από το δάνειο και προχωρούν σε επιχειρηματικές συμπράξεις με στόχο να διατηρήσουν τον έλεγχο των τραπεζών, που, αν και ζόμπι, επιβιώνουν χάρις στο δημόσιο χρήμα. Το ναυάγιο της συγχώνευσης της Eurobank με την Εθνική οδηγεί την πρώτη στον έλεγχο από το ΤΧΣ, δηλαδή εγκαταλείπεται στις διαθέσεις του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου. Ακόμη χειρότερα, η Εθνική Τράπεζα, η ισχυρότερη υπό δημόσιο έλεγχο τράπεζα, οδηγείται κι αυτή στα χέρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για κρατικοποίηση τραπεζών, όπως υποκριτικά και παραπλανητικά μάς λένε, αλλά για ιδιωτικοποίηση, χωρίς τη στοιχειώδη δυνατότητα ελέγχου από την εθνική εξουσία.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση απειλής χρεωκοπίας άλλης επιχείρησης, ο μέτοχος θα αναλάμβανε την ευθύνη. Στην περίπτωση των τραπεζών η διάσωση γίνεται με δημόσιο χρήμα. Είτε απευθείας με δανεισμό από το κράτος είτε εφεξής με το κούρεμα καταθέσεων. Αλλά κι αυτό το χρήμα συγκροτεί τον κουμπαρά της εθνικής αποταμίευσης, που τον υπεξαιρούν. Κι όταν το δημόσιο χρήμα, με οιαδήποτε μορφή, δεν φτάνει (για λόγους και ανικανότητας των διοικήσεων των τραπεζιτών), οι δημόσιες τράπεζες οδηγούνται σε ιδιωτικά χέρια!
Στην περίπτωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος επικρέμαται πάντοτε η απειλή της δραστικής λύσης που επελέγη για την Κύπρο: κούρεμα των καταθέσεων, που το πιθανότερο είναι να αντιμετωπιστεί σε δεύτερη φάση, όταν επιβεβαιωθεί ότι η ανακεφαλαιοποίηση των 50 δισ. ευρώ δεν επαρκεί και χρειάζονται άλλα 20 δισ.
Η ιδιωτικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας στερεί την εκάστοτε κυβέρνηση από ένα σημαντικό εργαλείο αναπτυξιακής παρέμβασης. Αν τελικώς η Εθνική Τράπεζα χαθεί, θα έχει χαθεί και ένα μεγάλο μέρος από τις δυνατότητες να ορίσει ο λαός το μέλλον του. Η ευθύνη της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά είναι μεγάλη. Πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να διασφαλιστεί η παραμονή της Εθνικής υπό δημόσιο έλεγχο, έστω σ' αυτή τη φάση και με τη νόθα σημερινή του μορφή.

http://www.avgi.gr