H πολιτική Λοβέρδου για τη βίαιη ιατρικοποίηση του προβλήματος με τη βιαστική μεταφορά υπηρεσιών του ΟΚΑΝΑ στα νοσοκομεία όχι μόνο δεν έλυσε αλλά αντιθέτως δημιούργησε αρκετά προβλήματα στις ήδη προβληματικές δομές τού ΕΣΥ.
Η συνεχιζόμενη πολιτική αδράνεια στη χάραξη εθνικού σχεδίου για την αντιμετώπιση του προβλήματος αρχίζει πλέον να πείθει και τους πιο μετριοπαθείς ότι είναι τελικά πολιτική στάση διαχείρισης, με προσανατολισμό τη συντήρηση της κατάστασης και τη διαιώνιση των προβλημάτων.
Είναι ξεκάθαρο από όλες τις επιστημονικές έρευνες ότι όσο μεγαλώνουν οι κοινωνικές ανισότητες τόσο μεγαλώνει το πρόβλημα της χρήσης και τις εξάρτησης. Τόσο περιορίζεται το προσδόκιμο ζωής όλου του πληθυσμού.
Το ιδεολόγημα ότι η χρήση είναι «αρρώστια» και όχι σύμπτωμα πολλαπλών αιτιών που τροφοδοτείται από το ίδιο το σύστημα, βολεύει και εξυπηρετεί μια πολιτικοϊατρική ελίτ από τη μία και μια σειρά από ισχυρά λόμπι από την άλλη, που πλουτίζουν και από τον χρήστη και από την οικογένειά του. Από το στίγμα του «εγκληματία» περάσαμε στο στίγμα της «ανίατης ασθένειας», αντίληψη που περιορίζει τον ρόλο του πολίτη.
Η περιβόητη «κόκκινη γραμμή» που θα έθετε όρια στη φτώχεια, στους μισθούς, στα ανθρώπινα δικαιώματα, και πρώτος την ανέφερε εντός Βουλής ο κ. Γ. Παπανδρέου, έχει ανατραπεί στην καθημερινότητα με την κατάργηση οποιουδήποτε ορίου και έχει γίνει από πλαστελίνη.
Η κόκκινη γραμμή της πλαστελίνης, που καθορίζει δικαιώματα και προσδόκιμο ζωής, δεν βρήκε αντίσταση. Κόμματα και συνδικάτα κοιτούσαν με αγωνία τη διαδρομή της, το πού θα κάτσει. Δεν τη θεώρησαν εχθρό, παρά μόνο προσπάθησαν να την προσπεράσουν, για να τοποθετήσουν μέλη, φίλους και οπαδούς πάνω από το όριο.
Η κόκκινη γραμμή της ψευδο-αντίστασης δημιούργησε άμεσα ένα νέο περιβάλλον. Απάνθρωπο. Βίαιο. Αρρωστο. Σκληρά ταξικό.
Δημιούργησε μια νέα κουλτούρα επιθετικότητας στην κοινωνία απέναντι στις ευπαθείς ομάδες. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα το 30% του ενεργού πληθυσμού άλλαξε κατηγορία ζωής με την απώλεια της εργασίας του, άλλαξε γειτονιά, άλλαξε σπίτι, έμεινε στον δρόμο. Οι οικογένειες διαλύονται και οι σχέσεις των μελών της αποσυντίθενται. Ο πληθυσμός των μέχρι πρότινος «ευάλωτων» ομάδων διογκώθηκε με νέα μέλη. Η πλειονότητα των πολιτών βρέθηκε στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης.
Οι αδύναμοι πλέον φορτώνονται την ευθύνη για την κρίση και ό,τι αυτή συνεπάγεται και υφίστανται μια παράλογη επιθετικότητα.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι απελάσεις, οι εγκλεισμοί και οι διαπομπεύσεις αναδείχθηκαν σε αποτελεσματικές λύσεις σε μια πολιτική παραλογισμού, η οποία οδηγεί σε αδιέξοδο και αναπαράγει το πρόβλημα. Αξιοποιείται, ωστόσο, πολιτικά από πολλούς, καθώς προσφέρει ψήφους. Βολεύει και τροφοδοτεί νεοφασιστικές απόψεις με «προοδευτικό» αμπαλάζ.
Η σταδιακή παρακμή του κράτους πρόνοιας οφείλεται στην εφαρμογή μιας θατσερικού τύπου πολιτικής, που προάγει την ποινική και χημική καταστολή, χαρακτηρίζεται από έμφαση στην αυτορρύθμιση της αγοράς και περικοπές δαπανών για την υγεία και την πρόνοια.
Από την άλλη ακούγονται όλο και πιο δυνατά «προοδευτικές» φωνές γκετοποίησης των χρηστών για τη δημιουργία ειδικών χώρων ασφαλούς χρήσης ουσιών και δυναμικής προώθησης των υποκατάστατων, στο πλαίσιο της «προστασίας» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η λογική της «κόκκινης γραμμής» εξυπηρετεί αυτήν την πολιτική, καθώς όσοι δεν θα τα καταφέρουν να βρίσκονται στο πάνω κατάστρωμα θα μπορούν προς το παρόν να είναι στο καράβι, αλλά στο μπαλαούρο.
Με ουσίες και κρατική φροντίδα για τον περιορισμό των μεταδιδόμενων ασθενειών.
Η πρώτη θέση θα είναι ασφαλής. Η δεύτερη θα δείχνει στα παιδιά της την κατάντια και θα τα οπλίζει για να ανέβουν κατάστρωμα και η τρίτη θα ζει με την ανασφάλεια ποιο μέλος της θα πάρει σειρά. Φυσικά τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει και τα «ατυχήματα». Δηλαδή να σκάσει κανένας από τα πάνω διαζώματα φαρδύς πλατύς στους μπουλμέδες.
Θα είσαι ηττημένος για πάντα;
Θα είσαι άρρωστος για πάντα;
Θα είσαι στο μπαλαούρο για πάντα;
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου