Oι νεοφιλελεύθεροι φίλοι μας

Μέχρι και πριν 4 χρόνια, όλοι σου φαίνονταν ίδιοι στην απολιτίκ Ελλάδα της ευμάρειας. Η μεγαλύτερη διαφωνία που θα μπορούσες να έχεις με κάποιον φίλο σου ήταν οπαδική, το που θα τα πιείτε το Σάββατο και αν το καλοκαίρι θα βουτάτε στην Πούντα ή τη Ψαρρού.
Ναι, η κρίση τελικά είναι ευκαιρία… είναι και ευτυχία! Μόνο ευτυχής και τυχερός μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει –για πρώτη ίσως φορά- τι καπνό φουμάρουν οι άλλοι γύρω του.
Η παρατεταμένη περίοδος της πιο καταστροφικής οικονομικής ύφεσης που γνώρισε ποτέ χώρα εν καιρώ ειρήνης, είναι παρόμοια με την αναμονή ενός τεράστιου αστεροειδούς που θα καταστρέψει τον κόσμο… στο δωμάτιο αναμονής ο καθένας δείχνει αυτό που πραγματικά είναι!
Tι σου κάνει η κρίση όμως,… έχουν γίνει εξπέρ στην πολιτική άτομα που αν τους ρώταγες πριν 3
χρόνια για το πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη σου απαντούσανε πως «τον Αύγουστο, μετά τις 15, πιάνει όντως ψύχρα στη Μύκονο και την Πάρο»
Είναι γύρω σου, υπάρχουν παντού! Στο γραφείο, στην οικογένεια και στην παρέα σου…! Στα social media και στον σχολιασμό άρθρων του protagon.gr, του metarithmisi.gr, της athensvoice.gr και της LiFo.gr … στα like και τους επικούς σχολιασμούς στις δημοσιεύσεις του Τζήμερου, του Μανδραβέλη, του Χωμενίδη και του Μάνου…  παντού!
Είναι ο νεοφιλελεύθερος φίλος σου! Αυτός που θα “καταδικάσει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται”. Ο “κάποτε ήμουν αριστερός” που τώρα σου μιλάει για “υπευθυνότητα” και “μεταρρυθμίσεις”. Ο marketing director στην πολυεθνική της γειτονιάς σου που παραπονιέται -με το ίδιο φλώρικο ύφος- και για τις απεργίες και για την ανεπιτυχή αποτρίχωση με laser. Ο φίλος που θα τον πάρεις μαζί σου για 5Χ5 και θα έρθει με την ενυδατική και το σπασουάρ.
Να δείχνεις κατανόηση στον νεοφιλελεύθερο φίλο σου! Δεν μπορεί να κατανοήσει σύνθετες έννοιες και τα άρθρα του Άρη Χατζηστεφάνου του φαίνονται δύσκολα. Συνήθως θα τα σχολιάσει μονολεκτικά… «λαϊκισμός»,  «ήμαρτον», «Βόρεια Κορέα», «Στάλιν», «Ανδρέας Παπανδρέου», «έλεος», «δημόσιοι υπάλληλοι» κ.λπ.
Εγώ τους γουστάρω τους νεοφιλελεύθερους φίλους μου. Έχω πολλούς λόγους και ευτυχώς λίγους τέτοιους φίλους. Παρόλα αυτά γελάω πολύ.
To πιο αστείο, επιχείρημα τους είναι το κλασσικό «ο ιδιωτικός τομέας έχει γεμίσει ανέργους και οι δημόσιοι υπάλληλοι στη θεσούλα τους», ο ίδιος  δηλαδή ο διευθυντής της ιδιωτικής εταιρείας που απολύει κόσμο έχει το θράσος να μιλάει για τους καημένους του ανέργους.
Ή το ακόμα καλύτερο: «Για τον απολυμένο του ιδιωτικού τομέα δε σε είδα να επαναστατείς»…(έκλαιγα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τα δακρυγόνα που ‘φαγα στις πορείες, όταν εσύ ήσουν στη γραφειάρα σου… μαλάκα, ε μαλάκα!)! Σα να ρωτάει ο φούρναρης του Νταχάου «που ήσουν ρε επαναστάτη του καναπέ όταν ψήναμε Εβραίους;»! 
Υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού, τέτοιες ώστε ένας φιλελεύθερος της παλιάς σχολής να φρίττει σε προτάσεις σκληροπυρηνικών νεοφιλελεύθερων.
Με λίγα λόγια, κάθε φορά που ένας Έλληνας νεοφιλελεύθερος επικαλείται τον Διαφωτισμό… ο Ρενέ Ντεκάρτ, ούτε σκέφτεται, ούτε υπάρχει.
Για να μπορέσουμε να κάνουμε διάλογο με τα επαρκώς ευφυή και μορφωμένα άτομα της αντίθετης άποψης, καλό θα ήταν (αλλά όχι και απαραίτητο) να γνωρίζουν οι ίδιοι τι είδους αντίθετη άποψη ακολουθούν. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τους νεοφιλελεύθερους φίλους μας…

 http://blogistador.wordpress.com