Ο νέος μαυραγοριτισμός και η πρώτη κατοικία

“ Αφού πρώτα λεηλάτησαν τη μισθωτή εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα προς όφελος της εργοδοσίας, αφού αποφάσισαν να βγάλουν στο σφυρί τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να τα αγοράσουν κοψοχρονιά οι ντόπιοι συνεργάτες των μνημονιακών κυβερνήσεων και τα ξένα κεφάλαια που προωθεί η τρόικα, ήρθε η ώρα του χτυπήματος και στην πρώτη κατοικία.  ”

Του Θέμη Τζήμα

Η προαναγγελία της άρσης απαγόρευσης πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο συσσώρευσης πλούτου από την ολιγαρχία μέσα στην κρίση. Έρχεται ως μια επιπλέον απόδειξη ότι η κρίση παραμένει αφενός καθοδηγούμενη από την ολιγαρχία- όσο ο λαϊκός παράγοντας αποτυγχάνει να ρυθμίσει τις εξελίξεις- και αφετέρου ότι αποτελεί το καλύτερο όχημα λεηλασίας των εισοδημάτων και της περιουσίας των κατωτέρων και μεσαίων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων προς όφελος του κατεστημένου.

Αφού πρώτα λεηλάτησαν τη μισθωτή εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα προς όφελος της εργοδοσίας, αφού αποφάσισαν να βγάλουν στο σφυρί τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, προκειμένου να τα αγοράσουν κοψοχρονιά οι ντόπιοι συνεργάτες των μνημονιακών κυβερνήσεων και τα ξένα κεφάλαια που προωθεί η τρόικα, ήρθε η ώρα του χτυπήματος και στην πρώτη κατοικία. Οι διαβεβαιώσεις δε, περί λήψης μέτρων προστασίας των ευπαθών ομάδων, μόνο ως ειρωνικό σχόλιο μπορεί να ακουστεί όταν προέρχεται από αυτούς που έχουν ισοπεδώσει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και ευαισθησίας.

Βεβαίως πρώτα θα χτυπήσουν πιο πολυτελείς- εντός και εκτός εισαγωγικών- κατοικίες. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για αγορά ακινήτων σε εξευτελιστικές τιμές, από ξένους και ντόπιους, που κατόπιν μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν με διαφόρους τρόπους. Ένας εξ αυτών φυσικά το ξέπλυμα χρήματος που θα στηθεί γύρω από την αγορά ακινήτων, με την επαναφορά του ιδεολογήματος περί αναγκαίων μέτρων επιστροφής κεφαλαίων από το εξωτερικό. Θα δούμε λοιπόν και σε αυτήν της την εκδοχή μια μετασοβιετικού τύπου ολιγαρχία να δομείται.

Ακολούθως θα ανοίξει ο χορός κατασχέσεων κατοικιών των μικρομεσοαστικών στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Βεβαίως οι τράπεζες δεν έχουν συμφέρον να δημιουργήσουν ένα απόθεμα απούλητων κατοικιών. Εκτός και αν τα δάνεια αυτά τα έχουν μεταπωλήσει σε ξένα funds- συναλλαγές για τις οποίες διόλου τυχαία δεν υπάρχει η παραμικρή ενημέρωση και διαφάνεια. Όπως επίσης δεν πρέπει να αποκλείει κανείς την προοπτική εκτεταμένες λαϊκές περιοχές, αφού υποβαθμιστούν- και με αυτόν τον τρόπο- να περάσουν κατόπιν στα χέρια του ιδιωτικού real estate προς ανάπλαση, όπως συμβαίνει ήδη σε τμήματα των μεγάλων πόλεων και δη των Αθηνών, στο πρότυπο διαφόρων μητροπόλεων του εξωτερικού. Μιλάμε για το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των ίδιων των πόλεων και του αστικού ιστού ως τέτοιου. Βεβαίως θα επικαλεστούν οι κυβερνώντες την ανάγκη της αποφυγής μιας φούσκας ακινήτων, όπως μας λένε ήδη οι πρόθυμοι συστημικοί παπαγάλοι.

Πρόκειται για χυδαία προπαγάνδα:

Πρώτον, διότι αυτό θα έπρεπε να το σκεφτούν και να το πληρώσουν κυρίως οι τραπεζίτες και τα ΜΜΕ που έφτιαξαν αυτή τη φούσκα μέσω του υπερδανεισμού και της διαμόρφωσης των αναλόγων προτύπων.

Δεύτερον και αν υπάρχει φούσκα, η απάντηση για όσους ενδιαφέρονται όντως για την ευημερία του λαού και για την έξοδό του από την κρίση δε βρίσκεται στο βίαιο σπάσιμό της με τεράστιο κοινωνικό κόστος αλλά στη σταδιακή εξισορρόπηση της αγοράς ακινήτων, όταν η κρίση θα έχει τελειώσει και τα λαϊκά εισοδήματα θα έχουν αποκατασταθεί.

Οι ίδιοι παπαγάλοι θα μας πουν επίσης, ότι το να ζει κανείς πάνω από τις δυνάμεις του έχει κόστος, όπως ακριβώς έλεγαν και για τα δημόσια οικονομικά. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να εφαρμόσουν την ίδια αρχή και στους τραπεζίτες φίλους τους βεβαίως. Όχι στον τραπεζικό τομέα γενικά και αόριστα. Σε αυτούς που ακολούθησαν συγκεκριμένη επιχειρηματική πολιτική και οδήγησαν στα βράχια τις εν λόγω επιχειρήσεις. Σε αυτούς που μένουν αφεντικά με χρήματα που δανείζεται ο ελληνικός λαός και που τα ενθυλακώνουν χάρη στις σχέσεις διαπλοκής με τους κυβερνώντες.

Με την άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία, οι μνημονιακές κυβερνήσεις στρώνουν το δρόμο στην άνοδο και στην επιβολή του νέου μαυραγοριτισμού, προς όφελος των πλέον χυδαίων μερίδων ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Η αντίθεση σε αυτήν την πολιτική δεν έχει να κάνει με κάποια θεοποίηση της ιδιοκτησίας από πλευράς της αριστεράς αλλά με την ανάγκη να σταματήσει η λεηλασία των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που υποφέρουν ήδη από την κρίση ενώ γιγαντώνεται ο παρασιτισμός.

Η απάντηση πρέπει να έρθει με δύο τρόπους: πρώτον η αριστερά οφείλει τώρα να εμποδίσει τις κατασχέσεις. Είναι βέβαιο ότι διάφορες ομάδες, είτε στο πλαίσιο της αυτοοργάνωσης είτε με κεντρική οργάνωση θα κινηθούν απέναντι στις κατασχέσεις. Αυτές οι κινήσεις πρέπει να τεθούν στο πλαίσιο μιας ευρύτερης προοδευτικής στρατηγικής. Δεύτερον, μια προοδευτική κυβέρνηση έχει υποχρέωση, όπως έγινε και μετά την κατοχή, να ψηφίσει νομοθεσία που θα ακυρώνει ως αισχροκερδείς τις αγοραπωλησίες ακινήτων, που προστατεύονται από την απαγόρευση πλειστηριασμών και που θα λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της έκτακτης περιόδου, εφόσον η τιμή πώλησης είναι κατά ένα ποσοστό- πχ. 15%- χαμηλότερη της αξίας του ακινήτου.

Η αριστερά οφείλει να στείλει το μήνυμαότι ο μαυραγοριτισμός και τα μνημονιακά τετελεσμένα δε θα γίνουν αποδεκτά.

 http://www.periodista.gr