Καθένας με την τρέλα του, κι εγώ με την κορδέλα μου, δικαιούμαι, δε δικαιούμαι; Απ’ όλα, λοιπόν, τα απίστευτα που καθημερινά ακούμε και μαθαίνουμε, και καθημερινά κάνουν κατακούρελο την όποια διάτρητη πραγματικότητά μας, αυτό που με πλλλλήγωσε(δεν είναι ορθογραφικό, το εννοώ, πλλλλλλλλήγωσε) πιο πολύ σήμερα είναι η χαρακτηριστική φράση κυβερνητικού στελέχους που αποτυπώνει τους προβληματισμούς στους κόλπους της κυβέρνησης αλλά και της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ., η οποία ήδη βράζει, λέει, μπροστά στο ενδεχόμενο να αρχίσουν οι εξώσεις πολιτών που ανήκουν στα μεσαία και φτωχά κοινωνικά στρώματα: «Δε θα πέσουμε για ένα παλιόσπιτο».
Έλα, ρε! Τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη, δια στόματος πολιτικού; Άσε να κάνουμε τη δουλειά μας και κρατήστε εκεί το αχούρι σας; Γιατί έχεις προφανώς άλλα, ξέρω κι εγώ, από νερά κι ενέργεια, μέχρι λιμάνια και νησιά κατά νου; Ή την καρέκλα σκέτη, με ό, τι αυτή συνεπάγεται; Κι αυτή η θέση εκφράζει τους προβληματισμούς στους κόλπους της κυβέρνησης αλλά και της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. μπροστά στο ενδεχόμενο να αρχίσουν οι εξώσεις πολιτών που ανήκουν στα μεσαία και φτωχά κοινωνικά στρώματα; Δηλαδή, με αυτό το σκεπτικό καταστρώνεται το σχέδιο σωτηρίας μας, με αυτήν ακριβώς την ευαισθησία;
Εντάξει, η απάντηση υπάρχει μουσική και καταξιωμένη.
Αλλά, άκου θράσος, δε θα πέσουμε για ένα παλιόσπιτο!!!!!
Β. Τ.
πίνακας εξωφύλλου: Βαν Γκοχ
Υ.Γ. :
Με ξενέρωσε κι ένα άλλο δημοσίευμα: πώς θα ήταν η Νταϊάνα άμα ζούσε σήμερα. Και πήγε ένας ζωγράφος που την είχε ζωγραφίσει στα 29 της και τη ζωγράφισε όπως τη φαντάζεται ότι θα ήταν στα 52. Ναι, αλλά, ρε φίλε, πώς το ξέρεις; Γιατί δεν είναι μόνο η φαντασία σου, ή μόνο το DNA, είναι κι αν θα τρως σαν άνθρωπος, αν θα ζεσταίνεσαι, αν θα έχεις νερό να πιείς και να πλυθείς, και κρέμα όχι για να βάλεις στο πρόσωπο, αλλά για να φάνε τα παιδιά σου. Δε λαΪκίζω με τίποτε. Υπαρκτά όλ’ αυτά και καταγεγραμμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου