Ανατρέχω σ' εσάς όταν δε βρίσκω μια σκιά στο τσιμεντένιο κέντρο της Αθήνας, όταν η μάνα μου πονάει το πόδι της και δεν μπορεί να με ακούσει κι όταν οι οικείοι μου δεν έχουν χρόνο να με δουν.
Μέσα στη κρίση της χώρας αυτής, κάνοντας ένα μακρύ απολογισμό- στα δύο και μισό χρόνια πλέον άνεργη- ανακάλυψα όλα τα σκατένια και σκοτεινά σημεία της ψυχής μου. Οι ειδικοί είπαν ότι είναι από τις στερήσεις οι οποίες άρχισαν σταδιακά να εμφανίζονται. Στην αρχή το αμάξι που δεν μπορούσα να επισκευάσω,ύστερα το laptop που χάλασε και τώρα άρχισα να γράφω υλιστικές μαλακίες. Οι άνθρωποι μου λείπουν πιο πολύ κι από το τσιγάρο που αναγκάστηκα να κόψω.
Το Νοέμβριο κλείνω τα 30. Ήμουν πάντα αισιόδοξη. Δεν είχα πολλά, αλλά με ένοιαζε η ουσία. Έτσι έμαθα από παιδί - άσχετα με την κρίση. Οι ειδικοί είπαν πως έτσι είναι το σκαρί μου. Τώρα δεν βλέπω καμιά ουσία.
Έκανα λάθη φυσικά. Ένα απ' αυτά ήταν που δεν σπούδασα. Θα είχα καλύτερη μοίρα. Εμποροϋπάλληλος σε όλη μου τη νιότη. Οι ειδικοί λένε πως είμαι ακόμα νέα.
Θυμάμαι που είχα νοικιάσει ένα δώμα στου Ζωγράφου όταν δούλευα στο Mall και είχα κάνει και μια αυτοέκδοση με ποιήματα. Μαζί με το νοίκι από μια γκαρσονιέρα -προίκα από τον πατέρα μου- έβαζα και λεφτά στην άκρη. Νόμιζα πως είχα πιάσει τον παπά απ' τα αρχίδια. Τώρα που μετακόμισα στη μάνα μου, πήρα τ' αρχίδια του παπά μαζί μου. Το σετ των γεννητικών οργάνων ολοκληρώθηκε τώρα που ήρθε να μείνει κι ο αδελφός μου μαζί μας. Η γκαρσονιέρα ξενοικιάστηκε. Θα έγραφα κι άλλα, αλλά δεν μου φτάνουν οι χαρακτήρες γι΄αυτο σας κλείνω.
Σας παρακολουθω. Σας ανακάλυψα καιρό τώρα, μήνες πολλούς, και τώρα πια και καλοκαιρινούς. Δε σας ξέρω προσωπικά και δεν έχετε κανένα λόγο να μη λέτε την αλήθεια. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Γεια σας.
Ελένη, 30 χρονών
Ημερολόγιο ενός ανέργου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου