Όμως η εποχή μας στην πραγματικότητα δεν απομακρύνει το παράδειγμα της Παλαιστίνης, το φέρνει πιο κοντά: Αντιγράφω από το site της Κιβωτού της Γάζας, χρησιμοποιώντας ως Πηγή το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για το Συντονισμό των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων στα Κατεχόμενα Εδάφη, Οκτ-Νοεμ 2012:
- Πάνω από το 50% του πληθυσμού που είναι κάτω των 18 ετών ζουν σε καθεστώς φτώχιας.
- Το 26% του εργατικού δυναμικού του εργασιακά ενεργού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένου του 38% των νέων, είναι άνεργοι.
- Ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά περισσότερο από 20% τα τελευταία έξι χρόνια.
- Το 54% είναι ανασφαλής σε σχέση με την καθημερινή τους διατροφή και πάνω από 75% είναι αποδέκτες βοηθημάτων.
- Το 35 % από της αγροτικής γης και το 85 % των αλιευτικών υδάτων είναι απρόσιτα εν συνόλω ή εν μέρει λόγω των Ισραηλινών στρατιωτικών μέτρων.
- 50-80 εκατομμύρια λίτρα των εν μέρει επεξεργασμένων λυμάτων αποτελούν αντικείμενο διένεξης (ντάμπινγκ) στη θάλασσα κάθε μέρα.
- Πάνω από το 90% του νερού από τον υδροφόρο ορίζοντα της Γάζας είναι ακατάλληλο για πόση.
- Το 85% των σχολείων λειτουργούν σε διπλή βάρδια.
- Το 1/3 περίπου των απαραίτητων φάρμακων παρουσιάζει έλλειψη.
Σύμφωνα με την Tony Laurance, επικεφαλή του γραφείου της Παγκόσμιας Οργάνωση Υγείας στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, η Ανθρωπιστική κατάσταση στη λωρίδα της Γάζας» είναι απελπιστική, και σαφώς χειρότερη από την (διαρκώς καταρρέουσα όμως) δική μας:
«Στη Γάζα, 1,6 εκατομμύρια άτομα έχουν συμπιεστεί σε μια λωρίδα γης 5 × 40 χιλιομέτρων. Περιβάλλονται από έναν τοίχο. Δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη πέρα από εκείνο τον τοίχο, ακόμη και για τους αρρώστους και τους πλέον ενδεείς». Στη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός το Νοέμβριο του 2012, το Ισραήλ αποδέχθηκε να αυξηθεί το όριο του τομέα αλιείας από τα 3 στα 6 ναυτικά μίλια από την ακτή της Γάζας, αλλά ακόμη και αυτό δεν τηρείται πάντοτε. Οι Ψαρόβαρκες πυροβολούνται ακόμα και μερικές φορές κατάσχονται από το Ισραηλινό Ναυτικό μέσα σε αυτά τα όρια.
Ακόμα και όταν οι Παλαιστίνιοι επιτρέπεται να αλιεύουν, η περιορισμένη παράκτια περιοχή είναι και υπεραλιευμένη και μολυσμένη, ώστε μόνο μικρά ψάρια αλιεύονται. Την ίδια στιγμή (κομμάτι της «Παλαιστινιοποίησης» κι αυτό) τα εργατικά δικαιώματα και στο ίδιο το Ισραήλ (παρά τα κίνητρα μετοίκησης που δίνονταν όταν χρειάζονταν επί δεκαετίες) δεν είναι ό,τι καλύτερο, και οι έρευνες μιλούν για μια ραγδαία επιδεινούμενη ταξική κοινωνία με αποτέλεσμα (στο οποίο συμβάλλει εξαιρετικά και το πολιτικό-πολεμικό πλαίσιο) μεγάλα ποσοστά κατάθλιψης και καθόλου αμελητέα ποσοστά αυτοκτονιών.
Στην ιστορική αυτή συγκυρία, και παίρνοντας την σκυτάλη από τα καράβια που πήγαιναν προς τα εκεί με σκοπό να σπάσουν τον αποκλεισμό από τα έξω, η Κιβωτός της Γάζας θα αποπειραθεί σε λίγους μήνες να σπάσει τον αποκλεισμό από τα μέσα: «Είναι μια κοινή πρωτοβουλία Παλαιστίνιων στη Γάζα – συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστινιακής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας και της Εκστρατείας για Αλληλεγγύη στους Ψαράδες – καθώς και διεθνών ακτιβιστών και οργανισμών αλληλεγγύης, συμπεριλαμβανομένων του Free Gaza της Αυστραλίας, του Καναδικού "Ένα Καράβι για τη Γάζα", και των Αμερικανών από τις Συντονιστικές επιτροπές του "Ένα Καράβι για τη Γάζα" των ΗΠΑ και του Gaza Freedom March. Η Κιβωτός της Γάζας είναι μέρος του Συνασπισμού του Στόλου της Ελευθερίας, Freedom Flotilla Coalition, ο οποίος συνεχίζει να προσπαθεί να σπάσει τον παράνομο και απάνθρωπο αποκλεισμό της Γάζας, από το Ισραήλ.»
Το να μην κατανοήσουμε ότι το «κανένας – και καμιά - μόνος του στην κρίση» δεν αφορά μόνο άτομα αλλά και λαούς, και να μην επισημάνουμε (παρά τα διαπερατά της σύνορα σε ελάχιστες περιπτώσεις) ότι η πολιτική κριτική που αυτοδίκαια ασκείται στο Ισραήλ δεν έχει καμιά σχέση από την φυλετική/θρησκευτική της Χρυσής Αυγής, σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των περιστάσεων. Κι ότι (ίσα ίσα) όσο πιο σκυμμένοι είμαστε (κι αν μας στερούν την οπτική για να κοιτάμε μόνο χώμα) τόσο περισσότερο έχουμε ανάγκη ο ένας τον διπλανό, ο ένας τον άλλον…
Όπως ο Β. Πισσίας έγραψε κάποτε «οι λαοί της Μεσογείου δεν θα πάψουν ποτέ να ταξιδεύουν», όσα απαρτχάιντ κι αν δημιουργηθούν. Κι όταν το ταξίδι είναι τόσο βαθιά συμβολικό και πρακτικά χρήσιμο όπως αυτό της Κιβωτού, εξαρτούμενο όχι από παραδομένα κράτη (όπως το ελληνικό το καλοκαίρι του 2011) αλλά από τη αξιοπρέπεια των πολιτών, θα εξακολουθεί να θυμίζει (όπως γράφαμε για το «ένα Καράβι για την Γάζα») από το πουθενά πόσο άβολα νιώθει η ανθρώπινη φύση μας αυτά τα χρόνια της κυνικότητας, πόσο η ανάλυση της αλλοτρίωσης όχι μόνο για τους εξουσιαζόμενους μα και τους εξουσιαστές, παραμένει ίσως το πλέον επίκαιρο κείμενο του Μαρξ.
Πόσο το (βαθιά πολιτικό παρά την απουσία πειστικής πολιτικής απάντησης στο παρόν) αίτημα για μια άλλη κοινωνία παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ… Γιατί θύμισαν μια ανθρώπινη φύση που ακόμη αντιστέκεται στην αποκτήνωση. Η σπορά κάθε «μικρού» καραβιού που αντιστέκεται σε ένα καθεστώς «μεγάλο» είναι ακριβώς αυτήν… Ας το προστατεύσουμε!
ΠΗΓΗ TVXS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου