Ο Τρομοκράτης των 8

Toυ Ιουλιανού

 Σου γράφω φίλε Γιάννη από προσωπική ανάγκη. Δεν είσαι υποχρεωμένος  να απαντήσεις μα μόνο να διαβάσεις αυτό το γράμμα. Είναι το μοναδικό μέσο που διαθέτω απέναντι στο πλέγμα της εξουσίας και διαπλοκής των πολιτικών των εργοληπτών, που κατά τύχη είναι και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και των μεσαζόντων δημοσιογράφων που διαμορφώνουν εντέχνως την «άποψη» του πολίτη με θέσεις που έχουν τόση αλήθεια, όση χωρά η τσέπη η δικιά σου και των εργοληπτών αφεντικών σου. Πληρώνει καλά η τηλεόραση, όπως είπε σε κάποια αποστροφή του λόγου του κάποιος Ρουσόπουλος σε δικιά σου εκπομπή.

Άρα, είναι τυχαίο που ο μισθός σου είναι ανώτερος από των βουλευτών ή ακόμα και από του πρωθυπουργού; Καταλαβαίνω όμως φίλε Γιάννη πόσο δύσκολη είναι η προσπάθεια που καταβάλεις κάθε βράδυ για την ιδεολογική ουδετεροποίηση του λαού επιβάλλοντας ένα ιδεολογικό πολτό κοιτάζοντάς με πάντα με άδειο βλέμμα. Κι όταν βλέπω αυτό το άδειο βλέμμα σου τρομάζω τόσο που νομίζω ότι είμαι

κατηγορούμενος σε Καφκική δίκη.

Διότι φίλε Γιάννη όταν η εξουσία απειλείται από τις κινητοποιήσεις μεγάλου μέρους του εργαζομένου λαού και από όσους ιδεολογικούς φορείς αντιμάχονται το κοινωνικό καθεστώς, τότε η εξουσία προστατεύει με κάθε τρόπο τα προνόμια της. Έτσι η αυθεντική ερμηνεία της έννοιας του δικαίου παραδίδεται στην πένα εξαρτημάτων της που παρακολουθούν και κοσκινίζουν ακόμα και τις ψυχές μας. Σε αυτούς τους δημοσιογράφους που θεωρούν ότι την ανθρώπινη τύχη μπορούν να την δημιουργήσουν και να την κατευθύνουν με την υπογραφή τους. Μια αποτελεσματική μορφή άμεσου κοινωνικού ελέγχου που ποινικοποιεί την σκέψη, τα φρονήματα και την συμμετοχή στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ταυτίζοντας τους κιόλας με την ωμή ρατσιστική βία των φασιστικών συμμοριών αποβλέποντας στο τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

Η αξιοσέβαστη «κοινή γνώμη» πρέπει να πεισθεί ότι νόμος σημαίνει «συμφιλίωση», σύγκλιση δηλαδή των ταξικών διαφορών και συμφερόντων, και ότι ο νόμος πρέπει να ασκηθεί μέσω της τρομοκρατίας του κράτους, αδιακρίτως. Ποντάροντας λοιπόν αφενός στην κοινωνική βλακεία, όπου ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να συλλογιστεί να κρίνει να συγκρίνει να ερευνήσει ή να δράσει,  και αφετέρου στον λεγόμενο κοινωνικό αυτοματισμό, έγραψες:

«…Από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά. Από τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ως τη μετανάστευση και την ανομία. Από τη Ραφήνα ως την Κερατέα. Όποιος λοιπόν θέλει να αντιμετωπίσει ριζικά τη Χρυσή Αυγή δεν έχει παρά να κηρύξει πόλεμο στα “σιωπηλά μοντέλα” που μας κατατρέχουν…»

«…Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Όπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη… Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς. Στην ίδια βρύση ποτίζονται. Τα ίδια «σιωπηλά μοντέλα» υπηρετούν. Και όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο θα πληθαίνουν οι μαυροντυμένοι «φουσκωτοί»…

…Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας»

Ωστόσο φίλε Γιάννη η βιομηχανία των ειδήσεων, των άρθρων και των παραθύρων του δελτίου των 8 πέρα από άμεσο κοινωνικό έλεγχο παράγει και συναίνεση και αποδοχή και υποτέλεια. Δηλαδή παράγει ιδεολογία και συγκριτικά με την βαρβαρότητα μιας «καθαρής» χούντας, είναι μεγάλη πρόοδος και όπως και να το κάνουμε, πιο ευχάριστο να υπομείνει κανείς μια πένα που διαμορφώνει την σκέψη στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους, παρά να βρεθεί σε κάποιον θάλαμο βασανιστηρίων. Δεν συμφωνείς;

Να τι έγραψες στις 29/10/2011

«Θέλετε να µιλήσουµε µε αριθµούς; Να µιλήσουµε, λοιπόν.

– Η Ελλάδα πήρε πέρυσι ένα πρώτο δάνειο 110 δισ. ευρώ από την Ευρώπη και το ΔΝΤ.

– Θα πάρει τώρα ένα δεύτερο δάνειο 100 δισ., συμπεριλαμβανομένων των χρημάτων για την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών…

– Και θα της χαρίσουν άλλα περίπου 100 δισ. ευρώ από παλαιότερα δάνεια.

Μιλάμε για ένα συνολικό πακέτο στήριξης ύψους 310 δισ. ευρώ – περίπου το 140% του ΑΕΠ. Νομίζω ότι ποτέ άλλοτε ο πλανήτης δεν φέρθηκε τόσο γενναιόδωρα σε µια χώρα 11 εκατομμυρίων κατοίκων.

Προφανώς µια τέτοια στήριξη έχει και κόστος και αντιπαροχές. Περιέχει δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.

Δεν µας αρέσει; Μας ενοχλεί; Κοστίζει; Να το δεχτώ.

Ενδεχομένως κάποιοι να διαφωνούν ή να δυσφορούν µε το αντίτιμο.

Ασφαλώς υπάρχουν ορισμένοι που θα προτιμούσαν να χρεοκοπήσει η χώρα και να φύγει από το ευρώ για να ωφεληθούν οι ίδιοι – οικονομικά ή/και πολιτικά…

Αλλά όποια ένσταση και αν διατυπωθεί, οι αριθμοί είναι αµείλικτοι – και µόνο κάποια αρρωστημένα µυαλά µπορούν να τους προσπερνούν…

Εφεξής (και αν δεν βάλουµε τα χεράκια µας να βγάλουµε τα µατάκια µας) η γενική πορεία του τόπου διαθέτει έναν σοβαρό οδικό χάρτη.

Μου έκαναν, λοιπόν, εντύπωση οι αντιδράσεις.

Δεν θα σταθώ στα µέσα ενημέρωσης, διότι εκεί η βλακεία είναι συνήθως προϊόν απλής ασχετοσύνης ή βαρύτατης ιδιοτέλειας. Θα σταθώ όµως στα κόµµατα.

Αντί να κοιτάξουν τη συνολική εικόνα, αντί να δουν τι προέκυψε ή δεν προέκυψε για τον τόπο, εξαντλούν τον προβληµατισµό τους στο ερώτηµα: ∆ικαιούται ή δεν δικαιούται η κυβέρνηση να πανηγυρίζει;

Οµολογώ ότι έχω δει πολλά στην πολιτική, αλλά η άτιµη καταφέρνει πάντα να µε εκπλήσσει. Ακόμη και µια συμφωνία που µπορεί να έσωσε την Ευρώπη, το ευρώ και κατ’ επέκταση τη χώρα µας αποτιµάται µε εσωτερικούς πολιτικούς όρους. Πραγµατικά άρρωστα µυαλά.

∆ιότι στο ερώτηµα που ετέθη από όλες τις πλευρές µόνο µία απάντηση υπάρχει: Τρεις σκασίλες έχω αν η κυβέρνηση δικαιούται ή δεν δικαιούται να πανηγυρίζει!

Και αν οι Πασόκοι και οι Νεοδηµοκράτες, οι αριστερούληδες και οι δεξιούληδες µπορούσαν να δουν λίγο πιο µακριά από τη µύτη τους, στην ίδια απάντηση θα κατέληγαν.

Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Επειδή πάνω από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, τον Σαµαρά και τον Καρατζαφέρη, τον Τσίπρα και την Αλέκα, τους καβγάδες τους, τις ιδεοληψίες τους και τις µωροφιλοδοξίες τους υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Ο τόπος και τα παιδιά µας.»

Όλος ο πλανήτης λοιπόν, σύμφωνα με τα γραφόμενα σου, φέρθηκε γενναιόδωρα στην μικρούλα Ελλάδα και γι αυτόν τον λόγο σου έκαναν «εντύπωση οι αντιδράσεις»  μερικών αρρωστημένων μυαλών διότι άκουσον-άκουσον προσπερνούν τους αριθμούς. Τι  µωροφιλοδοξίες!!! Αλλά και εσύ φίλε Γιάννη τι ακριβώς περίμενες από πρωτόγονες και περιθωριακές ομάδες;

Διότι όπως έγραφες  09/10/2011

«…Θεωρητικά, η ελληνική κοινωνία εµφανίζεται εξαιρετικά συµπαγής στις γενικές κατευθύνσεις της. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι ότι, ακόµη και µέσα σε µια τόσο σοβαρή κρίση, το 75%-77% των Ελλήνων δηλώνει (σε όλες τις δηµοσκοπήσεις και όπως αν τίθεται το ερώτηµα) ότι η χώρα οφείλει να µείνει «οπωσδήποτε » (άρα µε οιοδήποτε κόστος…) στην ευρωζώνη και στο ευρώ. Μόνο ένα ποσοστό της τάξεως του 12%-14% έχει διαφορετική γνώµη….»

«…σηµαντική µερίδα της παραδοσιακής Αριστεράς αντιλαµβάνεται την κρίση όχι ως εθνικό πρόβληµα αλλά ως µια ουρανόπεµπτη ευκαιρία για να εκτροχιάσει τη χώρα από τις βασικές στρατηγικές επιλογές της. Να αυξήσει το δικό της ειδικό βάρος. Να ανακτήσει έναν ηγεµονικό ρόλο στο επίπεδο των ιδεών και των προσανατολισµών. Να εξασφαλίσει την επιστροφή της στο πολιτικό προσκήνιο…»

«…Σε κάθε ευκαιρία, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ προτρέπουν ανοιχτά στη µη καταβολή φόρων ή τελών – είναι η πρώτη φορά παγκοσµίως που µια Αριστερά αντιτίθεται στη φορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας! Επικαλούνται συνήθως µια αυτοπροσδιοριζόµενη, δική τους νοµιµότητα αλλά εκείνο που ουσιαστικά προσπαθούν είναι να καταργήσουν τη νοµιµότητα των αντιπάλων τους. Να αμφισβητήσουν τη γενική νοµιµοποίηση του δηµοκρατικού πλαισίου.

Από την άλλη, επιδιώκεται η βίαιη µονοπώληση του δηµόσιου χώρου.

Οι κυριότερες µορφές της είναι οι κάθε µορφής καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, τόπους εργασίας, ακόµη και δηµόσιους χώρους. Η παρεµπόδιση ή ο αποκλεισμός κάθε φυσιολογικής δραστηριότητας της κοινωνίας. Και εδώ το ζητούµενο δεν είναι το πρόσχηµα της αναταραχής (ελάχιστα ενδιαφέρει…) αλλά η αμφισβήτηση του δικαιώματος και της υποχρέωσης των κρατικών µηχανισµών να επιβάλουν την τάξη και να αποκαταστήσουν τη νοµιµότητα…»

«…Ανάλογα παραδείγµατα µε ανάλογα κρούσµατα βίας και εκφοβισµού θα µπορούσε να ανασύρει κανείς από τα πανεπιστήµια, όπου στην αµφισβήτηση της νοµιµότητας και στην υποδαύλιση της ανοµίας η αριστερή εκτροπή πετυχαίνει να συµβαδίζει µε τον ακαδηµαϊκό συντεχνιασµό. Η ακόµη και στα µέσα ενηµέρωσης, όπου η Αριστερά µετέρχεται όλες τις µεθόδους πίεσης και εκφοβισµού για να επιβάλει τη δική της ανάγνωση και παρουσίαση της πραγµατικότητας….»

Σωστά τα λες φίλε Γιάννη διότι ένα άλλο προσόν των ΜΜΕ είναι ότι εύκολα δημιουργούν ένα φοβικό κλίμα που αποσκοπεί στην κοινωνική συμμόρφωση, συνθλίβουν αντιδράσεις, και ταυτόχρονα μερικοί δημοσιογράφοι φαντασιώνονται τον λαϊκό καθοδηγητή, προσέχοντας όμως  η “γραμμή” τους να μην γίνεται αντιληπτή ως τέτοια, αλλά να υπονοείται. Αυτός δεν είναι ο ρόλος σου φίλε Γιάννη; Μα μη νομίσει κάποιος ότι αυτός ο ρόλος είναι εύκολος. Διότι μια καθωσπρέπει γραβατωμένη απόφυση που αγορεύει από το παράθυρο του δελτίου πρέπει να διαθέτει υπέρμετρη έπαρση, ως καλός και χαρισματικός διαμεσολαβητής όντας άτυπος εκπρόσωπος του Κράτους και της εξουσίας  για να αποφασίζει για το καλό του «λαού», μια και θεωρεί ότι ο «λαός» δεν μπορεί να διακρίνει το καλό του, άρα και είναι δικό του καθήκον να του το υποδεικνύει. Δύσκολο, πολύ δύσκολο φίλε Γιάννη γιατί όπως και να το κάνουμε δεν διαθέτουν όλοι την τέλεια άρθρωση σου.

Κατά μία έννοια, όμως φίλε Γιάννη ο κάθε μεγαλοϋπάλληλος του ΔΟΛ, με την αρθρογραφία του προήγαγε ένα είδος πλύσης του εγκεφάλου που προσδιορίζονταν από παραμέτρους για τις οποίες υφίσταται ο αναγνώστης από τα πριν, μία άτυπη συναίνεση με τις εκάστοτε κυβερνητικές θέσεις, τρομοκρατώντας -δεν τα βγάζουμε πέρα αλλά θα πρέπει τα μέτρα να τα ανεχτούμε γιατί θα έρθουν χειρότερα- και ταυτόχρονα άφηνε στο περιθώριο τις αντίθετες απόψεις.

Διότι ο «καλός» δημοσιογράφος γνωρίζει από μόνος του τι είναι δημοσιεύσιμο και τι όχι, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, πώς να διαμορφώσει το θεμιτό και ανεκτό απέναντι στους εργοδότες του χωρίς τον κίνδυνο δυσαρεσκειών. Αντιλαμβάνεται από μόνος του την σημασία του να διατηρείται ο λαός ή καλύτερα η «κοινή γνώμη» στο σκοτάδι ή πως ο κόσμος έπρεπε να πειστεί να συναινέσει, αν δεν τα καταφέρει τότε να προσπαθεί να την ουδετεροποιήσει ώστε να εξασφαλίζεται η μη ανάμειξη της στην σχεδιαζόμενη πολιτική. Δηλαδή το σχοινί του είναι αρκετά μακρύ στον προκαθορισμένο χώρο του, αρκεί να μην περνά σε ξένα χωράφια. Στην ουσία ένας «καλός» δημοσιογράφος εργάζεται σκληρά ώστε να ορθώσει το φράγμα που στην γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού ονομάζεται «τεχνοκρατική απομόνωση» ώστε ο λαός να απομονωθεί και από τις αποφάσεις και από τον έλεγχο τους μα και από την ενεργή ανάμειξη του. Σε μια «δημοκρατία» άλλωστε είναι αδύνατον να βγάλεις έξω αποσπάσματα θανάτου όπως έκανε το ΔΝΤ στην Χιλή στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι δεν είναι φίλε Γιάννη;

Έτσι είναι μια και πρόσφατα αναφέρεις: «Η αναδι­άρθρωση του χρέ­ους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό (…)»

«Όπου στον κόσμο εφαρμό­ζονται ανάλογα οικονομικά προγράμματα, οι εμπνευστές τους ξεκινούν από το πραξικόπημα. Κανονικά δηλαδή πρώτα εμφανίζονται τα τανκς και μετά η τρόικα… Φυσικά στη χώρα μας κάτι τέ­τοιο ήταν αδύνατον. Γι’ αυτό καταβλήθηκε τόση προσπάθεια (εντός και εκτός Ελλάδας) να δημιουργηθεί κλίμα κατασκευασμένης συναίνεσης ή ευρύτερης αποδοχής του Μνημονίου με το επιχεί­ρημα του “μονόδρομου”. (…)Ήταν ίσως η πιο απο­κρουστική πλευρά ενός εκτρωματικού σχεδίου».

«Γράφει (ς) επίσης ότι εφόσον δεν υπήρξαν τανκς, έπρεπε η προπαγάνδα να αναλάβει να πεί­σει ότι δεν υπήρχαν άλλες λύσεις και ότι αυτή η λύση θα τελεσφορούσε, να αποσιωπήσει την «αυθαίρετη και αυταρχική επέλαση της κυβέρνησης στα αποθεματικά των ταμείων», να επικαλείται απειλητικά τη χρεοκοπία ακόμη και όταν περ­νούσαν μήνες καθυστέρησης για τη δόση, και να επιβάλλει τη διάλυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την απορρύθμιση της αγοράς ερ­γασίας.»

( Ελευθεροτυπία 10 Φεβρουαρίου 2013).

Επιβιωτική κουτοπονηριά φίλε Γιάννη; Ποντάρεις πλέον αλλού;

«…Αλλά θα ήταν ωραίο να μας έλεγε… να μας αποκάλυπτε πώς αυτοί (ποιοι;) (οι οποίοι) έπεισαν τον κ.Πρετεντέρη και τους άλλους δημοσιογράφους να κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο. Με ποιον τρόπο; Διά της πειθούς; Ή μήπως χρησιμοποίησαν κάποια μέσα; Τους πλήρωσαν; Τους έταξαν κάτι; Ή, απλώς, τους γοήτευσαν με τον λόγο τους; Πάσα απάντηση δεκτή από τον δημοσιογράφο του Mega…»(Στάθης)

 Ωστόσο φίλε Γιάννη εκτός από την ψευτιά, πόσο θράσος και πόση βία κρύβεις μέσα σου για να παίζεις έτσι με τις ζωές ανθρώπων; Α ναι ξέχασα εσύ δε φοράς κουκούλα, ούτε σπας βιτρίνες. Είσαι καθώς πρέπει κύριος με τις συντεχνίες του με τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου σου, με τους σωματοφύλακες σου και με τους ομοτράπεζους πιθήκους βουλευτές σου. Όμως ξέχασα ότι η νεοφιλελεύθερη αγορά είναι ο παράδεισος κάθε διεφθαρμένης ψυχής. Και ο νεοφιλελευθερισμός της οικονομίας δηλαδή η ολιγοπωλιακή οικονομία έχει το ιερατείο της, στο οποίο είσαι  καθοδηγητής που με λύσσα κηρύττεις το δόγμα της «ελεύθερης αγοράς» και διδάσκεις και τους νόμους.

Γελιέσαι φίλε Γιάννη αν νομίζεις ότι θα αφήσω το χυδαίο σύστημα που στηρίζεις να παίρνει τη ζωή μου και να την κάνει εμπόρευμα στην παγκοσμιοποίηση και δείκτη της οικονομίας. Δε γίνεται διαρκώς να ακούω τις μπαρούφες που εξαπολύεις στην κρεατομηχανή της τηλεόρασης. Μια τοξική χούντα είστε, ένα αναγκαίο παράσιτο μέσα στους οίκους των αφεντικών σας  πουλώντας και δημιουργώντας «ιδεολογία» προσπαθώντας να εξαλείψετε την οποία αντίδραση του λαού απέναντι στα συμφέροντα των Μπόμπολων. Πολιτική και οικονομία με συνοδοιπόρους πρόθυμους διαμορφωτές της «κοινής γνώμης» διαπλέκονται και αλληλοκαθορίζονται. Δολοφονούν ιδέες, εξουθενώνουν και υποτάσσουν άτομα και ψυχές. Με τα περιττώματα της πένας τους απαιτούν πειθήνια υπακοή, χωρίς κριτική σκέψη και συνείδηση άρα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης διαμαρτυρίας ή εξέγερσης.

Ελπίζω κάποτε να γνωρίσεις φίλε Γιάννη τι πάει να πει εργασία με ημερομηνία λήξης, να νιώσεις το φόβο της απόλυσης. Να νιώσεις στο πετσί σου τη μετατροπή της ανθρώπινης υπόστασης σου σε εμπόρευμα, την αγωνία και το παράπονο του πατέρα που δεν τον φτάνει το μεροκάματο για τις ανάγκες των παιδιών του, να νιώσεις πως είναι η ζωή των γερόντων με 300 ευρώ σύνταξη. Να καταλάβεις κάποτε τι είναι να σε αποκαλούν απασχολήσιμο, ωρομίσθιο, ενοικιαζόμενο, να σου λένε ότι δεν σε αντέχει η οικονομία και να μένεις μαλάκας γιατί το μόνο που ζήτησες ήταν μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά και λίγο χώρο για ζωή.

Να δω ρε που θα βρει ο συφερτός σας μέρος για να σταθεί η ψυχή σας μια και το ρέκβιεμ σας είναι κοντά.

Ένα πράγμα έχω να σου πω φίλε Γιάννη ακόμα.

Η κοινωνική και πολιτική ή η κομμουνιστική – κράτα ότι σε φοβίζει  περισσότερο- επανάσταση είναι φιλόδοξο σχέδιο. Μα ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά χωρίς εισόδημα θα μπορέσει να συναντηθεί με την εξέγερση, και η εξέγερση δε θα φορά κουκούλα αλλά την ζωή.

 http://parallhlografos.wordpress.com