Η στοχοποίηση ενός πολιτικού χώρου πέρα από τις ανεκδοτολογικές του εκδοχές, σίγουρα δεν είναι πρωτοφανές στη χώρα μας. Η επίθεση σε συγκεκριμένο κοινωνικό ή επαγγελματικό κίνημα, δεν είναι καινοφανές. Και αν η κυβέρνηση έμενε εδώ, τότε το πρόβλημα θα ήταν σε ελεγχόμενο επίπεδο. Ωστόσο, αυτό μεγιστοποιείται με την ταύτιση των κοινωνικών αγώνων με έναν ιδιότυπο άξονα του κακού. Όπως μεταπολεμικά οι αριστεροί συλλαμβάνονταν και κάθε αναφορά στους αριστερούς και τον αναρχισμό προκαλούσε ρίγη τρόμου στους οπαδούς της καθεστηκυίας τάξης, έτσι και σήμερα στοχοποιούνται οι κοινωνικές δράσεις, ο πολιτικός ακτιβισμός, η ενεργός συμμετοχή για την προστασία της τοπικής κοινωνίας.
Μία νέα δεξιά εκολλάπτεται μέσα στο στόχαστρο της κυβέρνησης εναντίον των κοινωνικών αγώνων. Για τη “διασφάλιση της εθνικής σωτηρίας” η δεξιά -έχοντας ξεπεράσει τις ενοχές του παρελθόντος- οδηγεί στο δρόμο που γέννησαν την ίδια την ενοχή της και εξαπολύει τέτοια δρυμεία επίθεση σε τοπικά και κοινωνικά κινήματα. Στο όνομα των επενδύσεων κάθε ενέργεια για την προστασία των σπιτιών, του τόπου και της πόλης, κρίνεται ανεπιθύμητη και κάθε δημόσια δήλωση ηθική αυτουργία.
Η συνειδητή διάλυση της μεσαίας τάξης και η μεταφορά της οικονομικής της δραστηριότητας στα χέρια των αναζητουμένων μεγαλοαστικών “επενδύσεων” αλλοιώνει την ίδια τη φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Τα μορφωμένα μεσαία στρώματα που είχαν αρχίσει να διεκδικούν μεγαλύτερη συμμετοχή στην εξουσία και στις αποφάσεις που χτυπούν το μέλλον τους, τώρα πλέον βιώνουν την αντίδραση του αστικού αυταρχισμού. Συλλαμβάνονται, προπηλακίζονται, συκοφαντούνται, φτωχαίνουν. Μπροστά στις διώξεις και ην ένδεια δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να αντιδράσουν.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η φτώχεια, η ανεργία και η μαύρη λίστα αυτοκτονιών είναι οι μόνοι δείκτες που συνεχώς αυξάνονται συναγωνιζόμενοι της εγκληματικότητας, της φοροδιαφυγής και της μαύρης εργασίας. Και φυσικά η κυβέρνηση αντιδρά επικοινωνιακά με ένα ανέκδοτο.Αντί να αποζητά τη δημιουργία ενός Κοινωνικού Συμβολαίου, αντί να οδεύει στα χνάρια μιας κεντρώας πολυσυλλκτικής κυβέρνησης, επιλέγει την οδό της σύγκρουσης υπό το φόβο των κοινωνικών κινημάτων και στοχοποίησης ενεργών πολιτών.
Η νέα δεξιά έχοντας αθωωθεί από το ένοχο παρελθόν της μέσα από την υιοθέτηση συνθημάτων του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής (σοβιετία της Ελλάδας, κρατικισμός κλπ), με τον εναγκαλισμό θέσεων της Μεταρρυθμιστής Αριστεράς εναντίον των κινημάτων, επιστρέφει στη γνώριμη ιδεολογικά οδό της βίας και της σύγκρουσης. Και η αθώωση του δεξιού αυταρχικού παρελθόντος ενισχύεται ακόμη παραπάνω με τη συκοφάντηση του ελληνικού λαού, της κοινωνίας των τεμπέληδων, των κλεφτών κι απατεώνων1, τη συκοφάντηση του ελληνικού αριστερού αγωνιστικού παρελθόντος που κατόρθωσε να ανεβάσει το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων μέσα σε μόλις 20 χρόνια2.
Και βέβαια η αθώωση της νεοδεξιάς και η επιστροφή του δεξιού αυταρχισμού δεν είναι άσχετη από το τσουνάμι του νεοφιλελευθερισμού. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο δεν είναι τυχαία η στήριξη της κυβέρνησης από “μεταρρυθμιστές” και κήνσορες των αριστερών διεκδικήσεων ή τιμητές των κοινωνικών κινημάτων. Πρόκειται για ένα κλασικό δεξιό σχέδιο για την αντιμετώπιση της νέας κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης ως σημείο διασταύρωσης νεοφιλελεύθερων πολιτικών με κρατικές παρεμβάσεις και ισχυρές δόσεις αυταρχισμού με αποτέλεσμα τελικά την όξυνση των ανισοτήτων.
Το πολιτικό σύστημα δεν αντέχει να αντιμετωπίσει την καταβαράθρωση της κοινωνικής δικαιοσύνης κι έτσι φτάνει στο γνώριμο δρόμο της τρομοκρατίας με νέο δόγμα. Η δημοκρατία δέχεται μία νέα επίθεση, δέχεται τα πυρά του ίδιου του πολιτικού συστήματος που την υπηρετούσε. Ο λαός δεν έχει δικαίωμα ούτε να αντιδράσει ούτε να συμμετάσχει στις αποφάσεις. Είναι ένας μωρός λαός που του αξίζει μία πατερναλιστική κυβέρνηση γιατί ο ηγέτης είναι ο πατέρας που δέρνει και καθοδηγεί το λαό του. Αυτό είναι το νέο δόγμα. Ένα δόγμα βαθιά αντιδημοκρατικό που μέσα από τη μεταμοντέρνα συκοφάντηση της αριστεράς, φτάνει στο σημείο να νομιμοποιεί την επιβολή και τη νεοδεξιά.
__________________________________________
1 “Σοκ” μου προκάλεσε ως γνώστη της γαλλικής κουλτούρας η επίθεση αμερικανού “επενδυτή” εναντίον των Γάλλων εργαζομένων με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα. Γιατί τελικά και το γεγονός ότι κλείνει στη Γαλλία η Peugeot και η Goodyear μάλλον ευθύνη της ελληνικής αριστεράς είναι...
2 Δηλαδή να βελτιώσει το βιωτικό επίπεδο, τις παροχές υγείας και παιδείας μετα μύρια στραβά και κενά που εντοπίζαμε.
http://chldimos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου