Στατιστικά αξιοπρέπειας υπάρχουν;

Του Χρήστου Σμπώκου

Την προηγούμενη εβδομάδα διάβασα και άκουσα κάποιους πολύ ενδιαφέροντες αριθμούς. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρξα φίλος τους κι ότι είμαι αντίθετος στην αγιοποίηση τους ιδιαίτερα στην πολιτική.

Αξίζει όμως καμιά φορά να μελετά κανείς τους αριθμούς και να βλέπει τι πραγματικά σημαίνουν. Να διαβάζει λίγο το (όχι και τόσο πια) "κρυφό" τους νόημα. Τέτοιοι αριθμοί είναι κι εκείνου που αφορούν την απασχόληση. Διαβάζουμε λοιπόν ότι 30% είναι ο δείκτης της ανεργίας. Προφανώς είναι ποσοστό ρεκόρ και μάλιστα πλέον έχουμε το "χρυσό" μετάλλιο μιας και περάσαμε την Ισπανία. Πρέπει όμως να συνυπολογίσουμε και το ποιοί αποτελούν το 70%.

Είναι οι "εργαζόμενοι" part-time με 250 ευρώ, είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες με μηδενικό τζίρο, είναι οι εργαζόμενοι με μειώσεις μισθών πολλές φορές και πάνω από 50%. Είναι οι εργαζόμενοι του φόβου της απόλυσης που δουλεύουν με το βασικό μισθό ενώ έχουν πτυχία, που δεν παίρνουν υπερωρίες αλλά οφείλουν να δουλεύουν 10ωρα. Είναι επίσης μέσα στο υπόλοιπο 70% εκείνοι που μήνες τώρα πληρώνονται "έναντι" ή και καθόλου αλλά δεν τολμάνε να φύγουν ασφαλώς. Δεν μπορείς να τους πεις και προνομιούχους όλους αυτούς του 70%...

Παράλληλα αξίζει να τονίσουμε ότι από το 1.300.000 άνεργους μόλις οι 250.000 παίρνουν το 3 και 60 (κυριολεκτικά 360 ευρώ) επίδομα που προβλέπεται. 

Πάμε λοιπόν παρακάτω στην ανάλυση των αριθμών. Όπως δημοσίευσε στις 15/2 η Ελευθεροτυπία στην Ελλάδα απασχολούνται 3.642.000 άνθρωποι, όπως απασχολούνται έτσι όπως περιγράψαμε ήδη και κυρίως έτσι όπως βιώνουμε όλοι, ενώ 4.690.000 δεν απασχολούνται. Κοινώς ζούμε σε μια χώρα όπου λίγοι και κακοπληρωμένοι κατά βάση, προσπαθούν να "σώσουν" πολλούς. Βγαίνει ποτέ έτσι ο "λογαριασμός";

Στο 70% επίσης βρίσκονται και οι συνταξιούχοι ασφαλώς. Άνθρωποι που είδαν να χάνονται οι συντάξεις τους και πια είναι αδύνατο να βρουν τρόπο να συμπληρώσουν το εισόδημά τους.  Που νιώθουν εξαπατημένοι.

Δε θα "λαϊκίσω" σήμερα αναλύοντας την ψυχολογία όλων αυτών των ανθρώπων, τα καθημερινά προβλήματα που διαρκώς αντιμετωπίζουν και που δε λένε να μειωθούν αντιθέτως διαρκώς διογκώνονται. Σήμερα αποφάσισα να γράψω για αριθμούς, τη μόνη γλώσσα που φαίνεται να μιλούν όσοι εξουσιάζουν τις τύχες μας.

Μου είναι αδύνατο όμως να ξεχάσω ότι πάντα, όσο κυνικά κι αν το δει κανείς, πίσω από τους αριθμούς, κρύβονται άνθρωποι και ανθρώπινες ανάγκες. Με αξιοπρέπεια. Ελπίζω κάποια στιγμή αυτή η οπτική να γίνει προτεραιότητα! Και δεν εξαρτάται αυτό από τους διαχειριστές των αριθμών αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους που οι αριθμοί αυτοί καπελώνουν και διαλύουν!

Πηγή:  christosbokos.wordpress.com

 via left.gr