Εως το 2015 περί
τους 25.000 τραπεζοϋπαλλήλους θα έχουν απολυθεί. Οι τράπεζες
επανακεφαλαιοποιούνται, συγχωνεύονται, δυναμώνουν, πλουτίζουν, ετοιμάζονται για
την «επόμενη μέρα» και ακριβώς για αυτό θα απολύσουν 25.000 τραπεζοϋπαλλήλους!
Εσύ, αγαπητέ μου
τραπεζοϋπάλληλε που δεν θα απεργήσεις αύριο, γιατί θα το κάνεις; Επειδή
ελπίζεις ότι δεν θα είσαι ένας απ’ τους 25.000 προγραμμένους; Εσύ που θα πας
αύριο στη «δουλίτσα σου», τι λες μέσα σου; άσε να τη σκαπουλάρουμε σήμερα κι
αύριο έχει ο θεός;
Πόσο μακριά
νομίζεις ότι μπορεί να φτάσει έτσι η ζωή σου; κι αν η δική σου ζωή τη γλιτώσει,
με τους συναδέλφους σου γύρω σου να πέφτουν, τι ζωή θα ’ναι; Μια ζωή που θα
εκτιμήσει το παιδί σου, όταν διαπιστώσει ότι η δική σου αδράνεια και υποταγή αιχμαλώτισε κι ακύρωσε τις δικές
του προοπτικές και τα δικά του όνειρα;
Πιστεύεις ότι η
προσωπική σου ευθύνη δεν έχει σχέση με την ταξική σου ευθύνη; Πολλά χρόνια τώρα
η εργατική τάξη αποδεκατίζεται. Σε τι σε ωφέλησε αυτό; Βρέθηκες με μειωμένο
μισθό και μεγαλύτερους φόρους, απαξιωμένος και στριμωγμένος. Μόνον με το
χειρότερο να σε περιμένει.
«Δεν θα βγάλω εγώ
το φίδι από την τρύπα», έλεγες και λες, εσύ και πολλοί άλλοι, ώσπου το φίδι να
σε δαγκώσει κι εσένα στο τέλος. Σε τι σε ωφέλησαν τα κλισέ που σου έμαθε η
προπαγάνδα να σκέφτεσαι κι έτσι να σνομπάρεις τον συνδικαλισμό, τα κόμματα, την
Αριστερά και να λες ότι «όλοι ίδιοι είναι»; Δεν είναι όλοι ίδιοι, άλλος είναι
αυτός που σε τρώει κι άλλος είσαι εσύ που τρώγεσαι. «Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί»,
αντιθέτως εσύ με την αδράνειά σου βοηθάς αυτούς που έφαγαν εμένα να φάνε και
εσένα.
Κοίτα γύρω σου,
εσύ, ο υπάλληλος, ο εργάτης, ο επιστήμονας, που αύριο θα πας στη δουλειά είτε
για τον φόβο του αφεντικού, είτε για να μη χάσεις το μεροκάματο, είτε γιατί τα
έχεις ισοπεδώσει όλα με αφελείς (αλλά βολικές) γενικεύσεις, κοίτα γύρω σου σε
τι έχεις συμβάλει - στη μετατροπή
της Ελλάδας σε
ζώνη ατιμασμένης εργασίας. Σε αυτήν τη χώρα-δουλοπάροικο, κολίγας θα δουλεύει η
κόρη ή ο γιος σου, εκτός κι αν φύγουν μετανάστες για να δουλέψουν κολίγες στους
ξένους.
Λες μέσα σου,
«δεν φταίω εγώ, εγώ κοιτάω τη δουλίτσα μου» - να τη η δουλίτσα σου! τους άφησες
να την κάνουν σκλαβιά για σένα, ανεργία για τον φίλο και τον συγγενή σου, κρύο
για τους γέροντες και πείνα για τα παιδιά.
Λες μέσα σου, «ωχ
αδερφέ μου! εγώ θα σώσω τον κόσμο;» - αν όχι εσύ, ποιος; Περιμένεις να σε
σώσουν οι άλλοι για τους οποίους την ίδια στιγμή εσύ δεν κουνάς ούτε το
δαχτυλάκι σου; Εσύ που όταν ακούς για αλληλεγγύη καγχάζεις; Για δες πού έχεις
φθάσει με όλα αυτά και ως πού ακόμα θα σε φθάσουν.
Ξέρω! νομίζεις
ότι είσαι έξυπνος. Κι ότι αυτές οι αιτιάσεις είναι παλαιοκομμουνιστικές,
«κολλημένα» πράγματα, παλαιοημερολογίτικα. Ενώ τα «εκσυγχρονιστικά» που σε
έφεραν έως εδώ, έρχονται απ’ το μέλλον. Η αποχή απ’ τις εκλογές, η περιφρόνηση
του λαού, το σνομπάρισμα του κοινοβουλευτισμού, όλα αυτά είναι όντως μια...
έξυπνη στάση. Που έρχεται απ’ το... μέλλον. Μιας νέας εποχής των σπηλαίων. Το
μέλλον μιας εργασιακής ζούγκλας. Οχι, φίλε μου, δεν έρχονται απ’ το μέλλον. Απ’
το παρελθόν έρχονται, ο πανάρχαιος παιάνας του ατομισμού και της βλακείας του
ιδιώτη είναι.
Αύριο απεργούν οι
εργαζόμενοι. Εσύ που θα πας στη δουλειά σου, τι είσαι; δεν είσαι εργαζόμενος; Ή
μήπως σε έχει κάνει η προπαγάνδα των Δυνατών να αισθάνεσαι ένοχος; Ενοχος σε
τι; Εκλεψες; άρπαξες; υπεξαίρεσες; Ενοχοι είναι οι συνένοχοι των Δυνατών. Αν
δεν είσαι λοιπόν συνένοχος, γιατί πας μαζί τους και δεν πας με τους συντρόφους
σου;
Φοβάσαι μήπως σε
απολύσουν; Μα αν σου κάνουν ό,τι θέλουν τη ζωή, γιατί να σε απολύσουν; - άσε
που όποτε θέλουν θα σε απολύσουν κι αυτό καθόλου δεν συναρτάται με το αν στο
μεταξύ εσύ ξεφτιλίστηκες κι έγινες ραγιάς.
Αλλά όμως, κι
αυτό σ’ το αναγνωρίζω, ίσως πάλι να πιστεύεις ότι με το λάου - λάου μπορεί να
σταματήσει το κακό κι αύριο τα πράγματα να βελτιωθούν. Να γίνουμε κι εμείς
Ευρώπη! Γερμανία!
Είσαι πολύ
σίγουρος ότι θέλεις να γίνουμε Γερμανία; Στη Γερμανία το 20% των εργαζομένων
κακοπληρώνεται, εδώ μόνον το 13,5% ακόμα! - όσον όμως το πείραμα θα
συνεχίζεται, με σένα και μένα πειραματόζωα, και το 20% θα φθάσουμε, και θα το
ξεπεράσουμε.
Στη Γερμανία
5.000.000 εργάτες δουλεύουν υπενοικιαζόμενοι στις επιχειρήσεις από
εργολάβους-δουλέμπορους με 400 ευρώ τον μήνα! Χωρίς ασφάλεια ιατροφαρμακευτική.
Χωρίς ασφάλιση, χωρίς προοπτική σύνταξης.
Στη Γερμανία της
«Ατζέντας 2010» του Σρέντερ που εφαρμόζεται ήδη από το 2003, όλοι οι εργαζόμενοι,
όλοι, δεν πήραν αυξήσεις επί δεκαετίαν. Αυτό είναι το «γερμανικό θαύμα» της
Μέρκελ! Εσύ αυτήν την Ευρώπη θέλεις και δεν απεργείς; Αυτήν την Ελλάδα; Των
ανθρώπων
που βγαίνουν στο
κυνήγι για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια; Στη Γερμανία στοιβάζουν ξανά τους ξένους
εργάτες στις αποθήκες και τα παραπήγματα. Κι εκεί κι εδώ το ίδιο πείραμα
ολοκληρώνεται.
Φίλε μου, εσύ που
αύριο δεν θα απεργήσεις, μπορεί να είσαι ο επόμενος άνεργος. Εχεις ακριβώς τις
ίδιες πιθανότητες με εκείνον που θα απεργήσει. Εσύ απλώς πουλάς έναν αγώνα που
μπορεί να σας έσωζε και τους δύο.
Τι θα σε
υπερασπισθεί όταν δεν θα υπάρχει συλλογική σύμβαση; Πού θα πας όταν
ξεχαρβαλωθούν τελείως τα νοσοκομεία; Ξέρω ότι τα ξέρεις όλα αυτά. Ξέρω και ότι
ίσως να θυμώνεις με όσα σου γράφω. Δεν είναι κακό! Απ’ τον θυμό κάτι μπορεί να
βγει! Απ’ τον φόβο, τις εξυπνάδες, τη σνομπαρία και την ιδιώτευση δεν βγαίνει
τίποτα.
Δεν ξέρω λοιπόν
τι θα κάνεις εσύ αύριο, αλλά εγώ θα απεργήσω. Και θα απεργήσω και για πάρτη
σου. Και μη μου πεις ότι όλα αυτά σ’ τα λέω εκ του ασφαλούς, διότι με τρεις
απολύσεις στην πλάτη μου, ξέρω τι σου λέω. Οι απολύσεις δεν είναι παράσημα,
φορτίο είναι. Βαρύ κι ασήκωτο. Τρεις φορές με έχουν
ξεσπιτώσει απ’ τη
ζωή μου. Για αυτό, αδερφέ μου, εσύ που δεν θα απεργήσεις αύριο, ξέρω ότι κατά
βάθος με καταλαβαίνεις κι ας θυμώνεις με αυτά που παίρνω το θάρρος να σου λέω.
Οι καιροί ου
μενετοί. Στη Γερμανία η μισή και παραπάνω πλέον εργατική τάξη δουλεύει υπό
καθεστώς «σύμβασης έργου». Μέσα σε δέκα χρόνια αναθεωρήθηκαν οι κατακτήσεις
ενός αιώνα. Τα επόμενα δέκα χρόνια,
αν έτσι
πορευθούμε, πού θα φθάσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου