Πριν από λίγες εβδομάδες ο υπουργός Γ. Στουρνάρας κάλεσε τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού να συνεχίσει να εισπράττει το τέλος ηλεκτροδότησης (ΕΕΤΗΔΕ) μέσω των λογαριασμών κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, χωρίς να λάβει υπόψη της όσα αντίθετα έκρινε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ' αριθμ. 1101/2012 απόφασή του, που εκδόθηκε επί συλλογικής αγωγής και η οποία παράγει δεσμευτικότητα έναντι πάντων. Αυτό οδήγησε την Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος να εκδώσει ανακοίνωση, στην οποία αναφέρει ότι «θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός μέλος της κυβέρνησης να εμφανίζεται ότι ενεργεί παρά το Σύνταγμα και να εντέλλεται ή να παροτρύνει τη διοίκηση ή τρίτους φορείς να μη συμμορφωθούν με εκτελεστές δικαστικές αποφάσεις παρά τον νόμο και το άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος, πράγμα που δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει σε συντεταγμένη, ευνομούμενη πολιτεία...».
Δεν επρόκειτο για ατύχημα. Οι εραστές της νομιμότητας ξαναχτύπησαν πριν από λίγες μέρες, όταν τα δικαστήρια της χώρας άρχισαν να αναστέλλουν τις μαζικές απολύσεις (με φερετζέ τη «διαθεσιμότητα») που άρχισε η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας τον Ν. 4093/2012. Η Ενιαία Αρχή Πληρωμών, επικαλούμενη εντολές του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τις εκδιδόμενες δικαστικές διαταγές και να εγκρίνει την καταβολή του συνόλου αποδοχών στους εργαζομένους για τους οποίους τα δικαστήρια είχαν διατάξει την αναστολή των απολύσεων.
Δύο λαμπρά δείγματα τήρησης της νομιμότητας... Θα μου πεις, αυτά είναι παρωνυχίδες μπροστά στο τσαλαπάτημα της νομιμότητας και της δημοκρατίας, που αποτελεί πια τον κανόνα για τη λειτουργία αυτής της, έστω, λυμφατικής και ολιγαρχικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Γι' αυτό και κάθε απόπειρα των αυτουργών της εκτροπής να υπερασπιστούν τη νομιμότητα και τη δημοκρατία απέναντι στις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, στην πραγματικότητα πριμοδοτεί το κόμμα το οποίο εκφράζει αυθεντικά τα κακά ένστικτα που ξυπνά στους ανθρώπους η κρίση και η φτώχεια.
Ωστόσο, η δήλωση του Όλι Ρεν για τον σεβασμό που δείχνει η Επιτροπή απέναντι στις συνδικαλιστικές ελευθερίες στη χώρα μας αποτελεί κορυφαία εκδήλωση υποκρισίας. Η Επιτροπή, κατά τον Όλι Ρεν πάντοτε, προωθεί τον διάλογο μεταξύ των εργοδοτών και των εργαζομένων και τον καθορισμό διαδικασίας καθορισμού κατώτατου μισθού, σε αρμονία με τα συνδικαλιστικά δικαιώματα που κατοχυρώνουν ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. και οι διεθνείς συμβάσεις εργασίας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι η κατοχύρωση της συλλογικής αυτονομίας από το ελληνικό Σύνταγμα, τον Χάρτη και τις διεθνείς συμβάσεις αναφέρεται σε αυτονομία, όχι σε καθορισμό μισθών από το κράτος με νόμο. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι οι νόμοι που δίνουν στον εαυτό τους εργαζόμενοι και εργοδότες. Ο καθορισμός κατώτατου μισθού με νόμο σε ορισμένες χώρες της Ε.Ε. αποτελεί επιλογή ανάγκης, γιατί εκεί για νομικούς και πραγματικούς λόγους δεν είναι δυνατή η σύναψη εθνικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας που καλύπτουν το σύνολο των εργαζομένων.
Οι ερπύστριες της τερατώδους προπαγάνδας τσαλακώνουν ακόμη και αυτό το νομοθετημένο πρόγραμμα, όταν πρέπει να το κρύψουν. Οι αναιδείς ψευδολόγοι παραλείπουν να πουν ότι ρητά αναφερόμενος στόχος του δεύτερου Μνημονίου (Ν. 4046/2012 και ΠΥΣ 6/28.2.2012) είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας διά της εσωτερικής υποτίμησης μέσω της μείωσης των μισθών και ότι για τη βελτίωση αυτή επιβάλλεται μια πολιτική, που, όπως και η καταστροφή που προκαλεί, δεν έχει ορατό τέλος. Η υλοποίηση αυτού του προγράμματος δεν θα ήταν δυνατή μέσω συλλογικών συμβάσεων. Αυτό έδειξε και η επιμονή των μερών της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας με συμφωνία τους στις αρχές του προηγούμενου χρόνου να μη θιγεί η σύμβασή τους των ετών 2010 - 2012 και ο μισθός των 750 ευρώ. Για την επίτευξη του τεθέντος στόχου, η «ελεύθερη» αγορά χρειάζεται τη σιδερένια γροθιά του κράτους, τον καθορισμό μισθών με νόμο.
Το επαναλαμβάνω: Ο συνδικαλισμός είναι ο τρόπος που έχουμε οι εργαζόμενοι και γενικότερα η κοινωνία να μη γινόμαστε δούλοι της ανάγκης βιοπορισμού και να μην υποτασσόμαστε στη βία του ισχυροτέρου. Όπως συμβαίνει με όλα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, συνυφαίνεται τόσο στενά με τους υλικούς όρους αξιοπρεπούς διαβίωσης, ώστε να είναι αδιανόητη η ύπαρξή μας χωρίς τη στήριξη της δύναμης και της αλληλεγγύης που εξ ορισμού φέρνει ο συνδικαλισμός, ακόμη και όταν κάνει λάθη, ακόμη και όταν βρίσκεται σε κρίση και πλήττεται η αξιοπιστία του. Όπως, όταν ο αέρας είναι μολυσμένος, δεν παύουμε να αναπνέουμε, αλλά προσπαθούμε να καθαρίσουμε τον αέρα, έτσι και με τον συνδικαλισμό. Πλανώνται όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να μας κόψουν τον αέρα.
* Ο Άρις Καζάκος είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ
http://www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου