Οιχαλία, πρώην Νεοχώρι Τρικάλων. Άγνωστη λέξη στη γεωγραφία μου μέχρι χθες. Μέχρι χθες, που ήρθε η Κλειώ να με κάνει άνω-κάτω.
Η Κλειώ είναι ένα κορίτσι που ζει στην Οιχαλία με τη γιαγιά της. Είναι μαθήτρια του Γυμνασίου κι έχει καλούς φίλους, αλλά δεν έχει γονείς. Για την ακρίβεια έχει, αλλά δεν είναι παρόντες στη ζωή της. Είναι μετανάστες στη Γερμανία, όπως και οι γονείς άλλων 60 παιδιών που μεγαλώνουν με γιαγιάδες και παππούδες σ’ αυτή την κωμόπολη που μετρά 550 οικογένειες μεταναστών και της οποίας ο πληθυσμός μεταξύ δύο απογραφών μειώθηκε κατά 1.000 κατοίκους.
Η Κλειώ ξυπνάει μέσα στη νύχτα και φωνάζει τη μαμά της -αλλά είναι μόνη. Την ειδοποιούν ότι θά 'ρθουν για τα γενέθλιά της, αλλά δεν τα καταφέρνουν και θυμώνει. Στο σχολείο την αντιμετωπίζουν σαν ορφανό και πληγώνεται. Η γιαγιά, με τη στωικότητα της γέρικης ελιάς στο δέρμα, προσεύχεται...
(η συνέχεια επί της οθόνης).
Διότι η “Κλειώ” είναι μια ταινία μικρού μήκους, σκηνοθετημένη και ερμηνευμένη από μαθήτριες και μαθητές του Γυμνασίου Οιχαλίας, με την πολύτιμη βοήθεια των καθηγητών τους. Μια ταινία που πήρε το πρώτο βραβείο, πριν από λίγες μέρες, στο 5ο Νεανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Λάρισας (artfools), το οποίο επίσης δεν ήξερα μέχρι χθες ότι υφίσταται.
Η “Κλειώ”, και τα παιδιά πίσω απ’ αυτήν, μιλάει με συγκλονιστική απλότητα για μεγάλες πληγές και μεγάλες αξίες, για τη δεκαετία του '60 που ξαναζεί στο 2013, τον πόνο της αναγκαστικής υπερορίας και του χωρισμού των γονιών απ’ τα παιδιά τους, τη μοναξιά των γερόντων στην ερημωμένη ύπαιθρο, την αξία της φιλίας και το κόστος ή το κέρδος της επιλογής. Η νεαρή ηρωίδα επιλέγει να μείνει στην πατρίδα της με τη γιαγιά και τους φίλους της και να μη μεταναστεύσει κι αυτή στη Γερμανία...
Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία, η ελπίδα επιζεί διότι αντιστέκονται παιδιά σαν την “Κλειώ”. Αντιστέκονται καθηγητές σαν τον Θωμά Φωτόπουλο, που καθοδήγησε την ομάδα των μαθητών-ηθοποιών, σκηνοθετών, σεναριογράφων, εικονοληπτών, ηχοληπτών.
Η ελπίδα επιζεί σε πείσμα των χρυσοποίκιλτων πέτρινων χρόνων, της ισχυρής Ελλάδας Σημίτη, που έσπειρε και στην Οιχαλία γραφεία χρηματιστηριακού τζόγου, όπου εξανεμίστηκαν οι οικονομίες των μεταναστών. Επιζεί σε πείσμα της αμείλικτης περσόνας Διαμαντοπούλου που συκοφάντησε και κατέστρεψε το σχολείο και τους λειτουργούς του. Επιζεί μέσα στον Αρμαγεδδώνα των Μνημονίων και των μελανοχιτώνων. Επιζεί μέσα απ’ τη γνώση και την καλλιτεχνική δημιουργία, μέσα απ’ το μεράκι και την τρέλα μονάδων που γίνονται ομάδες. Όπως ακριβώς γινόταν πάντα σ’ αυτόν τον καταραμένο, ευλογημένο τόπο.
Κλειώ, σ’ ευχαριστώ.
http://www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου