Η υπόθεση της τρομοκρατίας που επανήλθε τις τελευταίες ημέρες, μας έφερε διάφορες μνήμες και γέννησε σκέψεις. Η τρομοκρατία ποτέ δεν αποτέλεσε μαζική μέθοδο κοινωνικού αγώνα. Ο τρόπος δράσης, η μεταχείριση της βίας και τα τελικά αποτελέσματα είναι όχι απλώς κατακριτέα, αλλά και ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Το πρώτο θύμα της αντιεξουσιαστικής τρομοκρατίας είναι τα κοινωνικά κινήματα, η κοινωνική αντιπολίτευση, το μαζικό ξεκίνημα με τις επιμέρους και κατά τόπους εκφράσεις του.
Οι πολίτες δεν αφυπνίζονται με
τρομοκρατικά χτυπήματα. Αντίθετα, η πλειονότητά τους «μαζεύεται» και
απομακρύνεται περισσότερο από το κίνημα, λόγω ακριβώς του συντηρητισμού
που κουβαλούν. Όπως πόλεμος με έναν δεν γίνεται, έτσι και κίνημα δεν
ξεπηδά από μια χούφτα «ανταρτών». Και αυτό
ακριβώς είναι το αρνητικό για
το κίνημα, η συρρίκνωσή του. Και φυσικά σε αυτό έρχεται να προστεθεί
και η μηντιακή και πολιτική προπαγάνδα και η αλλοίωση των γεγονότων,
προκειμένου να τρομάξουν τους πολίτες και να διασύρουν εκείνους που
αγωνίζονται μέσα στον κόσμο και στα κινήματα με προτάσεις και στόχους.
Ωστόσο, η συζήτηση για την τρομοκρατία
και η εμμονή των μήντια και της κυβέρνησης να την περιορίσει στα
αριστερά του γραμμικού ιδεολογικοπολιτικού άξονα ή στον χώρο των
αντιεξουσιαστών μας υποχρεώνει να θυμίσουμε ότι σήμερα μιλάμε πια στην
Ελλάδα, ξανά, και για ακροδεξιά τρομοκρατία.
Δίπλα στην τρομοκρατία της εξουσίας,
ξεδιπλώνεται και απλώνεται όλο και ταχύτερα η ακροδεξιά τρομοκρατία.
Στόχος σε πρώτη φάση ήταν οι μετανάστες. Ακολούθησαν οι αριστεροί
αντιφασίστες και κατά τόπους απεργοί. Επειδή όμως η ακροδεξιά
τρομοκρατία δεν γνωρίζει όρια (το βιώσαμε πολλάκις στο πρόσφατο σχετικά
παρελθόν), αύριο θα έρθουν οι άλλες μειονότητες που εμποδίζουν την
καθαρότητα του αίματος και της φυλής: οι ομοφυλόφιλοι, οι Ρομά, οι
ανάπηροι…
Η ακροδεξιά τρομοκρατία έχει περισσότερα
θύματα στην Ευρώπη από όλους μαζί τους αιματηρούς στόχους των ένοπλων
οργανώσεων, που τοποθετούνται στα αριστερά ή στον αναρχικό χώρο. Τα
θύματα της δολοφονικής βομβιστικής ενέργειας στο σταθμό της Μπολόνια το
1981 ήταν πολλαπλάσια από το σύνολο των θυμάτων των Ερυθρών Ταξιαρχιών,
όπως και η πρόσφατη δολοφονία τόσων νέων στη Νορβηγία.
Η αναπτυσσόμενη ακροδεξιά τρομοκρατία
αποτελεί τον βασικό κίνδυνο για την κοινωνία. Με στόχους λιγότερο
θεαματικούς, αλλά με εκατοντάδες θύματα, χτυπά την ίδια την κοινωνική
συνοχή, την οικονομία (όχι συμβολικούς στόχους) και έχει την ενεργή
στήριξη διψήφιου ποσοστού του πληθυσμού. Και αυτός ακριβώς είναι ο
μεγαλύτερος κίνδυνος. Ενώ τα θύματά της μένουν απροστάτευτα, αυτή
καταφέρει να νομιμοποιηθεί και να εκπροσωπείται θεσμικά στο Κοινοβούλιο,
με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κηρυχτεί παράνομη.
Γι’ αυτή την τρομοκρατία όμως επισήμως
δεν γίνεται καμία αναφορά, δεν εξαπολύεται κανένα κυνήγι. Κανένας
επίσημος φορέας δεν μιλάει για το Μιλάνο και τις στρατηγικές έντασης που
επιχειρήθηκαν τότε. Απόλυτη σιωπή για τα πογκρόμ. Τα θύματα της
ακροδεξιάς τρομοκρατίας δεν καλύπτονται από το δόγμα της «καταδίκης της
βίας από όπου κι αν προέρχεται». Γιατί τελικά η ρατσιστική βία αποτελεί
γνήσια μορφή πολιτικής τρομοκρατίας.
Οι ταγοί της ενημέρωσης και της
εκτελεστικής εξουσίας αγωνιούν για τη συγκρουσιακή βία του αναρχικού
χώρου που μαζικοποιείται. Εθελοτυφλούν όμως μπροστά στα ακροδεξιά
μορφώματα της τρομοκρατίας που ολοένα και θεριεύει και της δίνουν την
ευκαιρία να μετατοπίσουν την ενέργειά τους σε άλλους κοινωνικούς στόχους
μελλοντικά.
Και, βέβαια, η ακροδεξιά
τρομοκρατία παραμένει χαμηλά στην πολιτική ατζέντα και τον δημόσιο
διάλογο, επειδή ακριβώς λειτουργεί ως πολιτικό ανάχωμα για τους
δυσαρεστημένους πολίτες. Ωστόσο, η εξουσία απέδειξε στο παρελθόν ότι
ποτέ δεν έβλεπε τον κίνδυνο από τα δεξιά, επειδή αποζητούσε πρόσκαιρες
επιτυχίες.
Ο Δήμος Χλωπτσιούδης είναι φιλόλογος-ιστορικός και διατηρεί το μπλογκ «ο δείμος του πολίτη» (chldimos.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου