Στην παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Μητσοτάκη με τίτλο «Μπροστά από την εποχή της. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1990-1993»,
ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όπως
επίσης η liberal «κλίκα» που έδωσε το παρόν έδειξαν να πάσχουν από
μαζική αμνησία.
Ολόκληρη η εκδήλωση «στήθηκε» για να δικαιώσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέσω των «αν» και αστήρικτων υποθέσεων, δηλαδή με τρόπο αντιεπιστημονικό. Όμως, τα «αν» δεν δικαίωσαν κανέναν πολιτικό και ηγέτη, πολύ περισσότερο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο ρόλος του οποίου στην ελληνική ιστορία είναι γνωστός και τα δεινά που προκάλεσε στον ελληνικό λαό δεν είναι δυνατόν να συμψηφιστούν με τα λάθη και τις παραλείψεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ο κύριος Μητσοτάκης, ο οποίος σήμερα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η κυβέρνησή του αποτέλεσε παρένθεση, τόσο στην ομιλία του κατά τη διάρκεια της
παρουσίασης του βιβλίου του, όσο και εντός του συγγράμματός του επιρρίπτει ευθύνες σε όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εξαιρώντας τη δικιά του.
Όμως, η ελληνική ιστορία δεν ξεκινά, ούτε βέβαια τελειώνει με την μεταπολίτευση. Όπως επίσης δεν ξεκινά και δεν τελειώνει το 1981, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία.
Αν ο επίτιμος και η συν αυτώ νεοφιλελεύθερη κλίκα, αντιμετώπιζαν με ψυχραιμία και σοβαρή επιστημονική προσέγγιση το ζητούμενο του «ποιος ευθύνεται για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας», τότε θα εντόπιζαν πολλές από τις αιτίες της σημερινής οικονομικής κατάστασης στο μακρινό έτος 1964.
Εκείνη τη χρονιά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Στο οικονομικό επιτελείο εκείνης της κυβέρνησης μπορεί να εντοπίσει κανείς τη ρίζα του κακού της σημερινής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα αποστάτης, χειρίστηκε τη ρύθμιση των προπολεμικών χρεών της χώρας. Πως;
Εκείνη την εποχή και ενώ πάγια θέση της Αριστεράς (Από την εποχή του ΕΑΜ) ήταν η διαγραφή των προπολεμικών χρεών, η κυβέρνηση πιεζόμενη από τα βρετανικά και αμερικανικά συμφέροντα, τα οποία πρότειναν επαναδιαπραγμάτευση των χρεών με τέτοιο τρόπο ώστε να μετατραπεί η Ελλάδα από προτεκτοράτο σε κανονική αποικία, ενέδωσε τελικά στις αξιώσεις των «συμμάχων». Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, από τη θέση, τότε, του υπουργού Οικονομικών υπέγραψε τέτοιες συμβάσεις διακανονισμού των χρεών της χώρας, ώστε ορίστηκε η αποπληρωμή για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009,μέχρι δηλαδή να προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης το 2010.
Και δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι το 1994 ο ίδιος, από το βήμα της βουλής, είχε εκφράσει τους έντονους προβληματισμού του για το ενδεχόμενο να προσφύγει η χώρα ως ικέτιδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, από τη θέση του υπουργού Οικονομικών το 1964 υποθήκευσε το μέλλον της χώρας μας, ένα μέλλον το οποίο είναι πια εφιαλτικό παρόν. Πως το υποθήκευσε; Αναγνωρίζοντας, μέσω των συμβάσεων, ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από το 1881 με ποσά διπλάσια από την αξία τους. Οπότε αν θέλει κανείς να αναζητήσει τις αιτίες για το τερατώδες χρέος, το οποίο καταπίνει ήδη την Ελλάδα, θα ανατρέξει στη θητεία του κυρίου Μητσοτάκη την περίοδο που ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και στις εφημερίδες της εποχής. Έγραφε στις 16 Ιουλίου 1964, η προσκείμενη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εφημερίδα «Ελευθερία» τα εξής: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον».
Και κάτι ακόμα: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης, η οποία μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε και υπερδιπλασίασε το έλλειμμα.
ΥΓ: Επειδή στην παρουσίαση του βιβλίου του κυρίου Μητσοτάκη ήταν παρούσα και η κυρία Μιράντα Ξαφά, γνωστή νεοφιλελεύθερη, οικονομική σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός και γνωστή από την θητεία της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (στον τομέα της παρακολούθησης των σταθεροποιητικών προγραμμάτων στη Λατινική Αμερική) και επειδή υποθέτει κανείς ότι η ίδια συμφωνεί πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα «έσωζε» τελικά την Ελλάδα, πρέπει να υπενθυμιστεί και τούτο: Το ΔΝΤ δεν ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2010, αλλά ήρθε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη για να προσφέρει εμπειρογνωμοσύνη σε συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο δίδυμο Αλογοσκούφη – Ξαφά (ο πρώτος βρισκόταν στο γραφείο του Στέφανου Μάνου και η δεύτερη στο γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη). Οι Αλογοσκούφης - Ξαφά και τα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προετοιμάζοντας το σφοδρό και «βίαιο» κύμα ιδιωτικοποιήσεων, είχαν εκτοπίσει όλα τα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης. Δεν πρέπει κανείς ακόμη να ξεχνά ένα ακόμη μοναδικό επίτευγμα της κυρίας Ξαφά: Είχε επιχειρήσει να απελευθερώσει την κίνηση κεφαλαίων σε χρόνο-ρεκόρ, χωρίς όμως να έχει πραγματοποιήσει καμία προετοιμασία και καμία προπαρασκευή.
http://www.periodista.gr
Ολόκληρη η εκδήλωση «στήθηκε» για να δικαιώσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέσω των «αν» και αστήρικτων υποθέσεων, δηλαδή με τρόπο αντιεπιστημονικό. Όμως, τα «αν» δεν δικαίωσαν κανέναν πολιτικό και ηγέτη, πολύ περισσότερο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο ρόλος του οποίου στην ελληνική ιστορία είναι γνωστός και τα δεινά που προκάλεσε στον ελληνικό λαό δεν είναι δυνατόν να συμψηφιστούν με τα λάθη και τις παραλείψεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ο κύριος Μητσοτάκης, ο οποίος σήμερα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η κυβέρνησή του αποτέλεσε παρένθεση, τόσο στην ομιλία του κατά τη διάρκεια της
παρουσίασης του βιβλίου του, όσο και εντός του συγγράμματός του επιρρίπτει ευθύνες σε όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εξαιρώντας τη δικιά του.
Όμως, η ελληνική ιστορία δεν ξεκινά, ούτε βέβαια τελειώνει με την μεταπολίτευση. Όπως επίσης δεν ξεκινά και δεν τελειώνει το 1981, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία.
Αν ο επίτιμος και η συν αυτώ νεοφιλελεύθερη κλίκα, αντιμετώπιζαν με ψυχραιμία και σοβαρή επιστημονική προσέγγιση το ζητούμενο του «ποιος ευθύνεται για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας», τότε θα εντόπιζαν πολλές από τις αιτίες της σημερινής οικονομικής κατάστασης στο μακρινό έτος 1964.
Εκείνη τη χρονιά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Στο οικονομικό επιτελείο εκείνης της κυβέρνησης μπορεί να εντοπίσει κανείς τη ρίζα του κακού της σημερινής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα αποστάτης, χειρίστηκε τη ρύθμιση των προπολεμικών χρεών της χώρας. Πως;
Εκείνη την εποχή και ενώ πάγια θέση της Αριστεράς (Από την εποχή του ΕΑΜ) ήταν η διαγραφή των προπολεμικών χρεών, η κυβέρνηση πιεζόμενη από τα βρετανικά και αμερικανικά συμφέροντα, τα οποία πρότειναν επαναδιαπραγμάτευση των χρεών με τέτοιο τρόπο ώστε να μετατραπεί η Ελλάδα από προτεκτοράτο σε κανονική αποικία, ενέδωσε τελικά στις αξιώσεις των «συμμάχων». Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, από τη θέση, τότε, του υπουργού Οικονομικών υπέγραψε τέτοιες συμβάσεις διακανονισμού των χρεών της χώρας, ώστε ορίστηκε η αποπληρωμή για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009,μέχρι δηλαδή να προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης το 2010.
Και δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι το 1994 ο ίδιος, από το βήμα της βουλής, είχε εκφράσει τους έντονους προβληματισμού του για το ενδεχόμενο να προσφύγει η χώρα ως ικέτιδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, από τη θέση του υπουργού Οικονομικών το 1964 υποθήκευσε το μέλλον της χώρας μας, ένα μέλλον το οποίο είναι πια εφιαλτικό παρόν. Πως το υποθήκευσε; Αναγνωρίζοντας, μέσω των συμβάσεων, ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από το 1881 με ποσά διπλάσια από την αξία τους. Οπότε αν θέλει κανείς να αναζητήσει τις αιτίες για το τερατώδες χρέος, το οποίο καταπίνει ήδη την Ελλάδα, θα ανατρέξει στη θητεία του κυρίου Μητσοτάκη την περίοδο που ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και στις εφημερίδες της εποχής. Έγραφε στις 16 Ιουλίου 1964, η προσκείμενη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εφημερίδα «Ελευθερία» τα εξής: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον».
Και κάτι ακόμα: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης, η οποία μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε και υπερδιπλασίασε το έλλειμμα.
ΥΓ: Επειδή στην παρουσίαση του βιβλίου του κυρίου Μητσοτάκη ήταν παρούσα και η κυρία Μιράντα Ξαφά, γνωστή νεοφιλελεύθερη, οικονομική σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός και γνωστή από την θητεία της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (στον τομέα της παρακολούθησης των σταθεροποιητικών προγραμμάτων στη Λατινική Αμερική) και επειδή υποθέτει κανείς ότι η ίδια συμφωνεί πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα «έσωζε» τελικά την Ελλάδα, πρέπει να υπενθυμιστεί και τούτο: Το ΔΝΤ δεν ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2010, αλλά ήρθε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη για να προσφέρει εμπειρογνωμοσύνη σε συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο δίδυμο Αλογοσκούφη – Ξαφά (ο πρώτος βρισκόταν στο γραφείο του Στέφανου Μάνου και η δεύτερη στο γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη). Οι Αλογοσκούφης - Ξαφά και τα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προετοιμάζοντας το σφοδρό και «βίαιο» κύμα ιδιωτικοποιήσεων, είχαν εκτοπίσει όλα τα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης. Δεν πρέπει κανείς ακόμη να ξεχνά ένα ακόμη μοναδικό επίτευγμα της κυρίας Ξαφά: Είχε επιχειρήσει να απελευθερώσει την κίνηση κεφαλαίων σε χρόνο-ρεκόρ, χωρίς όμως να έχει πραγματοποιήσει καμία προετοιμασία και καμία προπαρασκευή.
http://www.periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου