Να φύγουν τώρα

Σάπια μυαλά, σάπιες ψυχές. Πρέπει να φύγουν το συντομότερο, γιατί οδηγούν τη χώρα και τον λαό της από την προϊούσα εξαθλίωση στην ολοσχερή καταστροφή με ολοένα και πιο εντατικούς ρυθμούς. Όλο αυτό το απίθανο και απίστευτα δαιδαλώδες σύστημα εξουσίας όζει από την αποφορά και τη σαπίλα, με κίνδυνο εμφανέστατο πια να εθιστούμε (και ήδη πολλοί έχουν εθιστεί) στη βρόμα και τη δυσωδία. Στη μόλυνση δηλαδή και του δικού μας μυαλού και της δικής μας ψυχής. Και έτσι να θεωρήσουμε απολύτως φυσιολογικά (έως και μοιραία, εδώ που τα λέμε) όλα όσα συμβαίνουν τόσο στην ολική βάση των ταξικών και κοινωνικών σχέσεων όσο και στο ιδεολογικό περίβλημα με το οποίο νομιμοποιούνται και αιτιολογούνται όλες αυτές οι σχέσεις. Και ίσως αυτή η νομιμοποιητική και ψυχικά εθιστική διαδικασία, αυτός ο υβρεολογικός και νομικός οχετός εναντίον της έγερσης, να είναι απείρως πιο επικίνδυνος από τη θλιπτική ασυδοσία της άρχουσας τάξης και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Γιατί με τη διαχεόμενη μόλυνση δεν καταστρέφεται μόνο οικονομικά η δημιουργική κανονικότητα (με όλη την πολυπλοκότητα και τους συντιθέμενους ετεροκαθορισμούς, αλλά και τις συγκρουσιακές μεταξύ τους
σχέσεις) προσώπων και συλλογικοτήτων. Κυρίως καταστρέφεται το μεγαλείο της εργασίας και εξαθλιώνεται ο λαμπρός δομικός της ρόλος σε όλη τη διαδικασία της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Όταν η εργασία δεν είναι φυσικό δικαίωμα, αλλά αρπακτικό αποτέλεσμα, με πλήθος εχθροτήτων να συνωστίζονται γύρω του, τότε ναι: "Η κόλαση είναι οι άλλοι". Που έχουν εργασία. Όχι φυσικά για να δικαιωθούν ως όντα και πολίτες μεταξύ των υπολοίπων, αλλά ως τυχαία αθύρματα που τα κατάφεραν λείχοντας, υποκύπτοντας, βυσσοδομώντας, να αποκτήσουν το εξαθλιωμένο τρόπαιο: μια θέση επιβίωσης μέσα στο τρόκολο της νοητικής και ψυχικής τους σύνθλιψης. Εχθροί μεταξύ εχθρών. Με την εργασία να μετατρέπεται από δόξα και εξωτερίκευση του πολιτικού και ιστορικού υποκειμένου σε αυτεπίστροφο όργανο ψυχικής, νοητικής και αισθητικής αυτοκτονίας. Με την εργασία δηλαδή να προκαλεί τον ίδιο πόνο σε συλλογικό (αλλά και πολλές φορές σε ατομικό) επίπεδο με την ανεργία, αφού και οι δύο καταστάσεις γίνονται το λιωμένο "ένα" μέσα στο καμίνι του αποχαλινωμένου κέρδους. Το οποίο βέβαια, με τη σειρά του, δεν συμβαίνει αλλού, συμβαίνει εδώ, ύστερα από τις αλλεπάλληλες νίκες της τάξης που νικάει και νοηματοδοτεί την έννοια της δημοκρατίας καταπώς τη βολεύει.
Μόνο που και το ίδιο το ταξικό σύστημα του κέρδους από νίκη σε νίκη (υπαρκτή, για να εξηγούμαστε, άρα και ήττα του αντίπαλου δέους) αποκόπτεται ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Εκτροχιάζεται και αποκτηνώνεται επιδιώκοντας να οδηγήσει σε αποκτήνωση ολόκληρο το "φυσικό" σύστημα οντολογικής συνύπαρξης χάριν του οποίου υφίσταται και υπάρχει. Αποκτηνωμένα μυαλά, αποκτηνωμένες ψυχές. Που δεν διστάζουν να αλλάξουν την ωμοφαγία των άλλων με την πτωματοφαγία, εάν κρίνουν ότι αυτό συμφέρει στο σκουληκιασμένο τους μυαλό και στη σκουληκιασμένη τους ψυχή. Πρέπει να φύγουν. Έπρεπε να έχουν ήδη φύγει, πριν καταφέρουν να μας "κουράσουν" τόσο πολύ ώστε να μην μπορούμε να τους σπρώξουμε σε μελετητικό υλικό "προ ανθρώπου εκατονταετιών", όπως θα έλεγε και ο μέγας Γιάννης Ρίτσος.
Έπρεπε να έχουν φύγει πριν καταφέρουν -με πολυάριθμα εγκλήματα κατά της ζωής, εκτός όλων των άλλων εγκλημάτων- να μετατρέψουν την ένδοξη καθημερινότητα όλων των σχέσεων από μεροκάματο του ιστορικού χρόνου σε μεροκάματο του τρόμου. Του χυδαίου τρόμου μπροστά στο αύριο. Που δεν είναι πια ελπίδα, δεν είναι υγρή αδημονία, δεν είναι έρως εκείνης της θνητής αθανασίας, αλλά ένα πέτρινο σκοτάδι κι ένα πικρότατο τρομώδες παραλήρημα. Ένα περιδέραιο απ' όλες τις αγχόνες. Πρέπει να φύγουν τώρα οι αποκτηνωμένες συνειδήσεις (αν υποθέσουμε ότι τα κτήνη διαθέτουν συνείδηση) του απόλυτου κέρδους που είναι ο θάνατος. Και ο εθισμός στον θάνατο, αρκεί να έρχεται αφόρητα και ανεξήγητα από παντού και να σε κατακλύζει. Και να εθίζεσαι στον θάνατο και στη θανατηφόρα επιβίωση.
Μικρό και απίστευτο λυγρό παράδειγμα: Σωρηδόν πια αυτοκτονούν οι άνθρωποι με τον λαιμό κατακομμένο από τη λαιμητόμο του κέρδους, την οποία βεβαίως χειρίζεται ένας δήμιος. Ένας δήμιος που ζει "από τα αίματα του κόσμου", όπως λέει και ο υπέροχος Ανδρέας Καρκαβίτσας. Φαντάσου τις χιλιάδες αυτών των ανθρώπων να τους πετούν σ' έναν κοινό τάφο τα Τάγματα Εφόδου των Παπασταύρου, των Μιχαλολιάκων, των Μαρινάκηδων, των Σαμαράδων, των Βενιζέλων, των... αλλά άσε, άσε να μην ντραπούμε για τις ίδιες μας τις πληγές. Φαντάσου το χώμα να σκεπάζει με λήθη συνειδήσεων τον τάφο της εκατόμβης. Κι απάνω σ' αυτό το χώμα ένας Μάκης Βορίδης, ομού και ένας Ανδρέας Λοβέρδος, να μεγαληγορούν υπέρ της θανατικής ποινής των "κακών". Να πτωματολογούν για την εύνοια της ύαινας. Κι εμείς να τραγουδάμε το παγανιστικό τραγούδι του εξαγνισμού της οικονομίας και της δημοσιονομικής προσαρμογής. Φαντάσου: "Εμείς" και οι "Άλλοι" να είμαστε η Κόλαση.

 http://www.avgi.gr