Στο έλεος της ανεργίας και της ευελιξίας

Δύο μηχανισμοί θεσμοποιημένης κατάρρευσης των μισθών συγκροτούνται στην εποχή του Μνημονίου. Ο πρώτος είναι η εκτίναξη της ανεργίας και η καθιέρωσή της ως διαρθρωτικού - ενδημικού φαινομένου, που θα συνοδεύει ακόμη και τις περιόδους αναιμικής ανάπτυξης. Ανάπτυξη με ανεργία είναι το "ευοίωνο" μέλλον της νεοφιλελεύθερης τροϊκανής επαγγελίας.
Ο δεύτερος μηχανισμός είναι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η καθιέρωση της ευελιξίας της εργασίας, σε συνθήκες μάλιστα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και υπερεκμετάλλευσης. Με εφεδρικό στρατό 2.000.000 ανέργων και χωρίς το δίχτυ προστασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, ο εργαζόμενος, ανυπεράσπιστος, θα εναλλάσσεται με τον άνεργο στις χρονικά περιορισμένες, part time, και υποβαθμισμένες θέσεις εργασίας.

Πρόκειται για μετάλλαξη της κοινωνίας, στο όνομα της περιβόητης ανταγωνιστικότητας, παρ' ότι όλες οι επιστημονικές - οικονομικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι το κόστος εργασίας, ακόμη κι αν είναι υψηλό, δεν είναι ο ισχυρότερος παράγων για τη διαμόρφωση της τελικής τιμής του προϊόντος. Επίσης, με τους δυο μηχανισμούς συνεχούς υποχώρησης των εισοδημάτων, επιτελείται και η κατάργηση των κοινωνικών κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης, καθώς και η υπονόμευση του ευρωπαϊκού κεκτημένου των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων. Καθώς μάλιστα τα συνδικάτα έχουν περιπέσει στον λήθαργο της γραφειοκρατίας και της κοινωνικής ανυποληψίας, η εργοδοσία, με τις πλάτες της κυβέρνησης, αισθάνεται δυνατή να επιβάλει τους όρους της εις βάρος των εργαζομένων.
Μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ξεκινώντας από εμπειρίες προσωπικής ταλαιπωρίας από την κρατική γραφειοκρατία, παρασύρθηκε και αθροίστηκε στις επιθέσεις εναντίον των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Τώρα επιβεβαιώνεται ο αρχικός φόβος, ότι δηλαδή η διάλυση των δικαιωμάτων στον δημόσιο τομέα, ακόμη και οι απολύσεις, είναι η αρχή για την ισχυρότερη επίθεση στον ιδιωτικό τομέα. Το μέλλον όλων είναι κοινό...
Πρώτο βήμα μιας κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας θα είναι η επαναφορά του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η υπεράσπιση του κατώτατου μισθού, ώστε να διαμορφωθούν συνθήκες για να ανακτήσει η πλειονότητα των εργαζομένων τη διαπραγματευτική δύναμή της.
Από αύριο καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις σε 40 κλάδους και η σύναψη Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας περιέρχεται στη δικαιοδοσία της εκάστοτε κυβέρνησης. Δεν του ξέφυγαν του γ.γ. του υπ. Οικονομικών τα όσα ξεστόμισε χθες. Ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την κατεδάφιση των μισθών. Άλλωστε υπάρχει μνημονιακή υποχρέωση μέχρι τον Μάρτιο να νομοθετηθεί ο "δεσμευτικός ελάχιστος μισθός". Προς τι οι κυβερνητικές διαψεύσεις και η έκπληξη ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ.;

 http://www.avgi.gr