Όταν η "εθνική" πολιτική χρησιμοποιείται ενάντια στην κοινωνία

ΤΗΣ ΗΡΩΣ ΔΙΩΤΗ*

Της Ηρώς Διώτη
«Τα σπίτια στην πατρίδα μου είναι χαμηλά, για τα βρώμικα νερά....»οι στέγες τους στάζουν, στην κουζίνα είναι ένας κουβάς Σ' ένα τέτοιο σπίτι γεννηθήκαμε. Σ' ένα τέτοιο σπίτι μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε. Σ' ένα τέτοιο σπίτι οχυρωθήκαμε και πολεμήσαμε. Αυτή είναι η ιστορία μου».
 Τ. Λειβαδίτης
Με αφορμή μια ομιλία του υπουργού Αναπληρωτή Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής κ. Καλαφάτη που αφορούσε στον Φαληρικό Όρμο και στην οποία ανέφερε πως «...Ό,τι κάνουμε λοιπόν να είναι λεπτομερώς σχεδιασμένο και να εντάσσεται στο ευρύτερο σχέδιο που το περιέχει. Να το αντιμετωπίζουμε στην ουσία, ως 'τοπόσημο' της εθνικής προσπάθειας...», μπήκε ξανά στη συζήτηση το θέμα της «εθνικής» ρητορείας του πολιτικού προσωπικού που απαρτίζει την κυβέρνηση όταν πρόκειται να προχωρήσουν
σε κάποια καταστροφή ή σε ξεπούλημα. Αυτό που έχει ξανάρθει πολύ έντονα δηλαδή, στις ομιλίες των πολιτικών της κυβέρνησης και γενικά του πολιτικού συστήματος, είναι η φιλολογία περί εθνικών συμφερόντων, εθνικής ανάγκης κ.λπ. Κάθε νόμος που περνάει είναι για το καλό του έθνους. Κάθε περικοπή μισθών, συντάξεων, φαρμάκων, βιβλίων είναι για το καλό του έθνους και φυσικά κάθε κοινωνική καταστροφή βαφτίζεται εθνική προσπάθεια. Αναρωτιόμαστε τι έθνος είναι αυτό που τρώει τα παιδιά του. Θα πει κάποιος οτι παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες κάνοντας αυτές τις διαπιστώσεις, αλλά σε ευρύτερα ακροατήρια μέσω της τηλεόρασης και με βοηθό όλα τα καθεστωτικά μέσα, το πολιτικό σύστημα προσπαθεί μ’ αυτόν τον τρόπο να χτίσει συμμαχίες. Προσπαθεί να τις χτίσει κυρίως με τον κόσμο της δουλειάς που τα έχει χάσει όλα και που αν δεν πειστεί ότι όλα αυτά είναι για το καλό του έθνους, θα στραφεί ενάντια στο σύστημα αυτό. Ένας, λοιπόν, από τους τρόπους χειραγώγησης (ένας άλλος είναι η τάξη και η ασφάλεια) είναι να πειστεί ο λαός ότι ο καπιταλισμός, ως οικονομικό σύστημα, με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στα ηνία, ασκούν εθνική πολιτική προς όφελος όλων των πολιτών. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα βεβαίως, αλλά αυτή η ρητορεία είναι το καμουφλάζ για όλες τις αντιλαϊκές και αυταρχικές/κατασταλτικές πολιτικές. Εθνική πολιτική που να μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι δεν υπάρχει, διότι σ’ ένα κράτος δεν έχουν όλοι τα ίδια συμφέροντα. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες, που λέει και το σύνθημα. Ή με το κεφάλαιο ή με όλους τους υπόλοιπους θα μπορούσαμε τώρα να πούμε. Με την παντιέρα όμως του εθνικού συμφέροντος, όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο, πέρασαν από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις όλοι οι αντικοινωνικοί νόμοι των Μνημονίων, αλλά και στο περιβάλλον ξηλώθηκε κάθε νομοθεσία προστασίας του -όχι βεβαίως «υπέρ βωμών και εστιών», αλλά υπέρ ντόπιων και ξένων επενδυτών. Οι «επενδύσεις» που κλέβουν δημόσια γη και δημόσιο χρήμα προς όφελος επιχειρηματιών και διαπλεκόμενων πολιτικών, και που καταστρέφουν τοπικές κοινωνίες, όπως για παράδειγμα η περίπτωση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική και σε όλη σχεδόν τη Β. Ελλάδα, βαφτίζονται «εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη». Οι «επενδύσεις» φωτοβολταϊκών σε αγροτική γη υψηλής παραγωγικότητας που θα έπρεπε να καλλιεργείται ή οι τοποθετήσεις γιγάντιων εγκαταστάσεων ανεμογεννητριών, και τα παραμύθια για τους ορυκτούς πλούτους και πάντα σε περιοχές που βολεύουν τον «επενδυτή» και χωρίς κανένα σχέδιο, όλα αυτά βαφτίστηκαν «εθνική ανάγκη και εθνική πολιτική». Μια μετάφραση επί το λαϊκότερον θα ήταν το «στην υγεία του κορόιδου». Η εθνική ρητορεία πάντα συσκότιζε τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και γι’ αυτό χρησιμοποιείται. Και φυσικά, αν κανείς θέλει να δει τι σταση κράτησαν οι περισσότεροι από αυτούς που βαφτίζουν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του έθνους, όχι ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως φορείς συγκεκριμένης ιδεολογίας, θα καταλάβει αυτό που ξέρουμε όλοι και όλες, ότι δηλαδή το κεφάλαιο κινείται με βάση τα οικονομικά του συμφέροντα και τίποτε άλλο. Όπως είχε πει και ο Άρης Βελουχιώτης σε εκείνη την ιστορική ομιλία του στη Λαμία. «Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια...». Επειδή όμως τρέχει να βρει κέρδη πρέπει να υπάρξουν και αυτοί που με την δουλειά τους θα του τα εξασφαλίσουν. Έτσι το κεφάλαιο ταυτίζει τον εαυτό του με το έθνος, για να μην αντιδρούν οι υπήκοοι. Θα ακούσουμε ξανά όλες αυτές τις μεγάλες κουβέντες από πλευράς κυβέρνησης και πολιτικού συστήματος (συμπεριλαμβανομένης φυσικά σε αυτό και της Ακροδεξιάς) σε μερικές μέρες που θα συζητηθεί στη Βουλή ο επενδυτικός νόμος, ο οποίος βαθιά υποκλίνεται στον επενδυτή και για τον οποίο δεν υπάρχει καμιά πατρίδα, παρά μόνο πόροι για εκμετάλλευση. Θα τον περιτυλίξουν βέβαια με γαλανόλευκα χρώματα, αλλά ας ελπίσουμε να μην πείσουν κανέναν.
 * Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτίνα Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ -

avgi.gr
via left.gr

Αυγή