Αξίζει να σημειωθεί ότι το χαράτσι του 1€ αναφέρεται σε κάθε συνταγή, αλλά με την υπενθύμιση ότι κάθε συνταγή μπορεί να έχει μόνο 3 φάρμακα. Δηλαδή, αν κάποιος ασθενής πρέπει να λάβει 4 φάρμακα (ή αν μία οικογένεια έχει δύο ή τρεις ασθενείς ταυτόχρονα) θα χρειαστούν περισσότερες συνταγές και περισσότερα ευρώ. Και καλό είναι να μη λησμονούμε ότι το νέο χαράτσι δεν είναι απίθανο να αυξηθεί με υπουργική απόφαση οποιαδήποτε στιγμή (όπως έγινε με το εισιτήριο στα νοσοκομεία).
Από την άλλη, το νέο εισιτήριο στηρίζεται από τον Υπουργό στην αναπόδεικτη δήλωση ότι θα πηγαίνουμε στο νοσοκομείο μία φορά στα 10 χρόνια. Το επιχείρημα είναι τόσο αίολο όσο και η σχέση του με την Υγεία (χωρίς να αναφερθούμε σε ασθένειες μη μακροχρόνιες που απαιτούν δύο και τρεις ημέρες εισαγωγής και φυσικά μπορούν να γίνονται τέτοιες εισαγωγές κάθε χρόνο). Και το ότι φέτος θεσμοθετείται στο 20 ευρώ η εισαγωγή, κανείς δεν εγγυάται ότι τούτη θα παραμείνει έτσι για πάντα.
Πρόκειται για μέτρα τα οποία λειτουργούν απαγορευτικά στην αντιμετώπιση ασθενειών, στην εισαγωγή στα νοσοκομεία και την αγορά φαρμάκων. Στην ουσία πλέον απαγορεύεται η καταργείται η πρόσβαση στη δημόσια Υγεία. Μάλιστα, φαίνεται πως αν συνυπολογίσουμε την αύξηση της τιμής των φαρμάκων, αυτή στη συμμετοχή του ασθενούς για το κάθε φάρμακο (με το 100% της διαφοράς από το φτηνότερο να επιβαρύνει πια τον ασφαλισμένο) και προσθέσουμε και το χαράτσι του 1€, τότε πλέον η συνταγογράφηση καθίσταται άχρηστη, αφού οι τιμές του συνταγογραφούμενου και μη φαρμάκων δε διαφέρουν και πολύ για την πλειονότητα των φαρμάκων.
Μάλιστα με περισσό ύφος "αριστερού", ο Υπουργός υγείας αποκάλεσε τα νέα χαράτσια ως συμμετοχής αναδιανομής του πλούτου στην υγεία. Και οι πλουσιότεροι θα επιβαρύνονται περισσότερο για τους αδύναμους. Προφανώς για την Κυβέρνηση όσοι ακόμα έχουν δουλειά θεωρούνται κατέχοντες και καλούνται να συνδράμουν στη λειτουργία της Δημόσιας Υγείας. Ενώ επί χρόνια και με άμεση ευθύνη των κυβερνήσεων που συμμετείχαν διά των διορισμένων εκπροσώπων τους και για την υποστήριξη επιχειρήσεων του χώρου σε ένα πανάκριβο πανηγύρι άχρηστων προμηθειών και διαφθοράς, σήμερα καλούνται οι πολίτες να συμβάλλουν οικονομικά στα έξοδα ταφής της.
Η δημόσια Υγεία εδώ και καιρό είναι στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Οι μεταμοντέρνες αντιλήψεις της ελαχιστοποίησης του κράτους έχουν εξαπολύσει από καιρό επίθεση στη νοσοκομειακή περίθαλψη και την πρωτοβάθμια υγεία. Έτσι χαράσσεται ο δρόμος της προσφυγής των ασθενών στα ιδιωτικά ιατρεία και κλινικές. Η κυβέρνηση βλέπει τη φαρμακευτική και υγειονομική συμμετοχή του κράτους πρόνοιας ως δαπάνη. Και αυτή τη δαπάνη θέλει να την ξεφορτωθεί και να τη μεταβιβάσει στους ώμους των υπερφορολογούμενων και δοκιμαζόμενων πολιτών.
Όποιος δεν έχει Βιβλιάριο Απορίας, απλά θεωρείται πλούσιος κι οφείλει να συμμετάσχει στην αναδιανομή του πλούτου για τη μείωση των ανισοτήτων, με τον κίνδυνο κι αυτός να βρεθεί στην ίδια θέση. Ο περιορισμός των κοινωνικών ανισοτήτων από την αντίστροφη. Η συμμετοχή στα χαράτσια δεν ορίζεται πια με βάση την κατοχή πλούτου και περιουσίας, αλλά βάσει της κατοχής ή όχι Βιβλιαρίου Απορίας.
Όπως, εξάλλου, γράφαμε παλαιότερα σε αυτήν εδώ τη στήλη (βλ. "χαράτσι και στην αλληλεγγύη") η κυβέρνηση βλέπει τη φορολόγηση μόνο για την εξυπηρέτηση των δανειακών συμβάσεων. Ουσιαστικά δηλαδή, η κυβέρνηση νομιμοποιεί την απαλλαγή της φορολόγησης και της υποχρέωσης του κράτους από τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων. Σύμφωνα, άλλωστε, με τον ίδιο τον Υπουργό τα νέα χαράτσια έρχονται να υποκαταστήσουν τις μειώσεις του προϋπολογισμού στην Υγεία. Πρακτικά απομακρύνει το κράτος από κάθε λογική υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων και ορίζει ως βασική αρχή την φιλανθρωπία τύπου ΜΚΟ.
Ενώ η φορολόγηση εκπορεύεται από την ανάγκη για τη δημιουργία ενός κοινωνικού δικτύου προστασίας των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και της λογικής ανακατανομής μέρους του ιδιωτικού πλούτου με στόχο την κοινωνική συνοχή και προστασία, η κυβέρνηση επιβάλλει νέα χαράτσια ακριβώς για τον ίδιο σκοπό. Γιατί άλλο οι κρατικές δαπάνες κι άλλο οι δημόσιες επενδύσεις στην κοινωνική συνοχή, τον Πολίτη, τον Άνθρωπο, όπως η υγεία, η εκπαίδευση και το περιβάλλον (σχετικά βλ. "φορολογική αντίληψη και νεοφιλελευθερισμός"). Ενώ όμως η φορολόγηση στοχεύει στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην προστασία των αδύναμων, τελικά οι πολίτες που ακόμα δε πτώχευσαν τυπικά φορολογούνται και πληρώνουν επιπλέον για υπηρεσίες τις οποίες το Δημόσιο θεσμικά τους εμποδίζει να απολαύσουν και τους επιβαρύνει με περαιτέρω έξοδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου