Του Αριστείδη Μπαλτά
Άσε να σου εξηγήσω τις αρχές της δημοσιογραφίας. Βγάζω λεφτά με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι να με πληρώνουν να γράφω ιστορίες, και άρα τις γράφω. Δεν γουστάρω καθόλου το γράψιμο, αλλά πρέπει να τρώω, πρέπει να χρηματοδοτώ τις ανάγκες μου. Ο άλλος τρόπος είναι να με πληρώνουν για να μη γράψω. Για μένα αυτός ο τρόπος είναι ο καλύτερος γιατί έτσι δεν έχω να γράψω τίποτε και τα λεφτά τα παίρνω. Αν παίξω τα χαρτιά μου σωστά, παίρνω περισσότερα για να μη γράψω παρά για να γράψω. Υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος που δεν μου αρέσει. Τον ονομάζω το τελευταίο μου καταφύγιο. Πηγαίνω σε κάποιους στην κυβέρνηση και προσφέρομαι να τους πουλήσω αυτά που ξέρω. Αλλά αυτός ο τρόπος δεν με ικανοποιεί.
- Γιατί;
- Γιατί δεν μου αρέσει να πουλάω στο σκοτάδι. Αν έχω να κάνω με κάποιο συνηθισμένο τύπο, ας πούμε με σένα ή μ΄ εκείνον εκεί κάτω, και ξέρω ότι μπορώ να καταστρέψω το όνομά του ή τη δουλειά του ή τον γάμο του, και το ξέρει κι εκείνος, τότε η ιστορία έχει την τιμή της και μπορούμε να συμφωνήσουμε. Είναι μια κανονική οικονομική συναλλαγή. Αλλά όταν πηγαίνω σε κάποιους στην κυβέρνηση δεν ξέρω τι τιμή έχει η ιστορία για κείνους. Μερικοί είναι ξύπνιοι. Άλλοι είναι ηλίθιοι. Και δεν ξέρεις αν δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται ή αν ξέρουν και δεν θέλουν να σου πουν. Οπότε το ρίχνουμε στις μπλόφες. Και σε μπλόφες πάνω στις μπλόφες. Κι αυτό τρώει χρόνο. Μπορεί ακόμη και να με απειλήσουν με τον δικό μου φάκελλο για να με κάνουν να κατεβάσω την τιμή. Δεν μου αρέσει να σπαταλάω τη ζωή μου έτσι. Θέλεις δουλειές μαζί μου; Τότε δώσε μου μια τιμή στα γρήγορα και μη με κάνεις να χάνω τον χρόνο μου. Θα σου κάνω κι εγώ καλή τιμή."
John le Carré, The Tailor of Panama, Sceptre Paperback Edition, 2011, σ. 311-312, δική μου μετάφραση
Ο ράφτης του Παναμά ξετυλίγεται τη δεκαετία του 1990. Σε μια χώρα καθυστερημένη, αφού η τηλεόραση, με τα δελτία της των ειδήσεων, με τις ενημερωτικές εκπομπές της κι όλα τα άλλα της, δεν έχει ρόλο και αφού η μπλογκόσφαιρα, το φέισμπουκ και το τουίτερ απουσιάζουν παντελώς. Από την άλλη μεριά, η σύγχρονη Ελλάδα μας μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η τηλεόρασή της αγκαλιάζει κάθε γωνιά της χώρας, ότι το γουάι φάι εξαπλώνεται ταχύτατα, ότι διαθέτει πρωτογενές πλεόνασμα, ότι προεδρεύει κοτζάμ Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά και αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως (και υπουργό επί των Εξωτερικών) τον κ. Βενιζέλο. Και για άλλα πολλά. Με μια λέξη για το ότι είναι πλήρως αναπτυγμένη. Οπότε το ερώτημα είναι: μπορεί το απόσταγμα των αρχών της δημοσιογραφίας που διατυπώνει με τόση ενάργεια ο μυθιστορηματικός ήρωας του Λε Καρέ να αφορά την Ελλάδα τού σήμερα; Ας αφήσουμε το ερώτημα ελεύθερο. Κι ας προσθέσουμε μόνο ότι κάποιες φορές ένα μυθιστόρημα μπορεί να αποδίδει όψεις της πραγματικότητας πολύ καλύτερα από την αρτιότερη επιστημονική -ή ακόμα και δημοσιογραφική- μελέτη.
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου