Της Άντας Ψαρρά
Ο κάθε κρατούμενος ονειρεύεται να αποδράσει και μάλιστα, ακριβώς για τον λόγο αυτό, αν το πράξει, τιμωρείται με ποινή πλημμελήματος. Για την πανικόβλητη κρατική μηχανή το να γίνει από κάποιον κρατούμενο κατάχρηση στο δικαίωμα της άδειάς του έχει αναχθεί σήμερα σε μείζον πολιτικό θέμα. Το έσκασε ο Χριστόδουλος Ξηρός και το κράτος δικαίου αποφάσισε στέρηση αδειών στους εμπλεκόμενους σε υποθέσεις τρομοκρατίας, φυλακές υψίστης ασφαλείας μέσα σε 100 ημέρες, συλλήψεις αποφυλακισμένων με προσχήματα απίθανα, δηλώσεις και σενάρια για το πού πέρασε τη νύχτα ο Ξηρός και ποιους τάχα «έβλεπε» στη φυλακή, ενώ όλα τα παπαγαλάκια εν χορώ στηλιτεύουν από το πρωί τα δικαιώματα των κρατουμένων. Ο φόβος ενός μεγάλου τρομοκρατικού χτυπήματος επειδή απέδρασε ο Ξηρός θα ήταν απλά αστείος, αν δεν ξεσήκωνε τα πιο ακραία και επικίνδυνα αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού. Η πράξη του Ξηρού ούτε επαναστατική είναι ούτε τρομοκρατική. Είναι μια απόδραση όμοια με όλες τις άλλες κατά καιρούς αποδράσεις που συμβαίνουν και εδώ και σε πολλές άλλες χώρες, χωρίς να αναγκάζονται να αλλάζουν ούτε τους νόμους ούτε τα συνταγματικά δικαιώματα. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι η καταστρατήγηση του δεκαοκτάμηνου προφυλάκισης, η απαγόρευση της άδειας ή οι εκδικητικές πράξεις σε φίλους και συγγενείς του δραπέτη.
Η σημερινή ημέρα, όσο κι αν θεωρείται σημαντική η συγκεκριμένη απόδραση για την εικόνα της χώρας, είναι μια ημέρα ντροπής για την κατάντια των λειτουργών των θεσμών που έφτασαν να κατηγορούν ακόμα και τους δικαστές που απλά εφάρμοσαν στη συγκεκριμένη περίπτωση το γράμμα του νόμου. Αυτή δυστυχώς είναι μια πολύ χειρότερη εικόνα!
Το άρθρο δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου