Και φυσικά άρχισαν κιόλας οι διάφορες ερμηνείες για τις "σφαίρες που απειλούν τη σταθερότητα των χώρας" και βλέπουν "επίθεση ενάντια στα συμφέροντα της πατρίδας μας". Άλλα μέσα επικοινωνίας φοβούνται πως "και πάλι η Ελλάδα τίθεται στον χάρτη της διεθνούς τρομοκρατίας" (sic) και "ανησυχούν για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει για το προφίλ της χώρας και ειδικά σε μια περίοδο που η κυβέρνηση επιζητεί την έλευση πολλών επενδυτών". Παράλληλα, κυβερνητικές και δημοσιογραφικές πηγές προσπαθούν να συνδέσουν το χτύπημα με την ελληνική Προεδρία στην ΕΕ και προάγουν ένα κλίμα τρομοκράτησης των πολιτών διασπείροντας ειδήσεις για "περαιτέρω κλιμάκωση της δράσης τρομοκρατών".
Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι το Ελληνικό Κράτος βολεύεται από τις τρομοκρατικές επιθέσεις ως έναν σύγχρονο μηχανισμό παρακρατικής δράσης. Η τρομοκρατία που λειτουργεί προς όφελος της κυβέρνησης - κατά της οποίας υποτίθεται ότι επιτίθεται και από τη στιγμή που λειτουργεί ως αποκούμπι για τη διάσωσή της - μόνο ως παρακρατικός μηχανισμός μπορεί να οράται. Και τούτο διαφαίνεται από τη χρονική στιγμή που πραγματοποιείται η επίθεση στην κατοικία του Γερμανού πρέσβη. Γιατί αυτή η ενέργεια - ας το ξαναπούμε - έρχεται σε μία χρονική συγκυρία που καταφέρνει μόνο να χτυπήσει το κίνημα, ενώ σε τίποτα δεν απειλεί το πολιτικό κλίμα ή την κυβέρνηση.
Όπως κάθε άλλη τρομοκρατική δολοφονική επίθεση, έτσι κι αυτή, πραγματοποιείται σε μια στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση. Το βιώσαμε με τη Μαρφίν, το βιώσαμε με τη δολοφονία των νεοναζί, το ζούμε ξανά. Στην ουσία η τρομοκρατία με αφορμή ή πρόσχημα τη συστημική βία, λειτουργεί ενάντια στα κινήματα και προσφέρει ιδανικά επιχειρήματα σε όποιον θέλει να μειώσει την παρέμβαση των πολιτών, σε όποιον θέλει να ενισχύσει το δικομματικό κυβερνητικό προφίλ.
Όταν ο κυβερνητικός συνασπισμός συμπιέζεται υπό το βάρος των αποκαλύψεων για το υπερδεκαετές διεφθαρμένο σύστημα που οργάνωσαν προσθέτοντας βάρη στον ελληνικό λαό, η εγκληματική επίθεση έρχεται να συσκοτίσει τις αποκαλύψεις. Τη στιγμή που κυβέρνηση πιέζεται δημοσκοπικά μετά τα απανωτά δυστυχήματα εξαιτίας της ακραίας φτώχειας στις αρχές του χειμώνα και γελοιοποιήθηκε επανειλημμένα στα μάτια των πολιτών με τα "μέτρα" για την αιθαλομίχλη, η τρομοκρατία έρχεται να της προσφέρει άλλοθι. Ενώ οι πολίτες αφαιμάζονται οικονομικά, η τρομοκρατία επιχειρεί να μεταφέρει την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου.
Η κυβέρνηση βολεύεται όπως βολεύτηκε στις προηγούμενες δολοφονικές επιθέσεις. Βρίσκει ένα επικοινωνιακό αποκούμπι προκειμένου να κερδίσει ακόμα λίγο χρόνο ενώ την ίδια στιγμή τρομάζουν οι αγανακτισμένοι πολίτες. Η ακραία φτώχεια και οι απάνθρωπες κρατικές παρεμβάσεις που δυσχεραίνουν την επιβίωση των πολιτών, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Η ανθρωπιστική κρίση, η πολιτική φτωχοποίησης των πολιτών και πληβειοποίησης της μεσαίας τάξης, η απομυθοποίηση της διεφθαρμένης ανάπτυξης και η αναξιοκρατία, ξεχνιούνται προκειμένου τα μίντια να στρέψουν την προσοχή τους στο φοίνικα της τρομοκρατίας.
Στήνεται λοιπόν ένα αδιέξοδο όπου προσπαθούν να εγκλωβίσουν το κίνημα και να αφιονίσουν την οργή των πολιτών. Η τρομοκρατική βία είναι παρακρατικής φύσης, ακριβώς επειδή δε χτυπά τα αίτια της κρίσης, δεν πολεμά μαζί με το κίνημα και δεν το αφυπνίζει. Εκτονώνει εκδικητικά ορισμένους οπαδούς της - κάθε μορφής - βίας και αποπροσανατολίζει.
Η λύση στην πολιτική κρίση δεν είναι η βία, αλλά η ευρύτερη θεσμική συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις. Η επέκταση των δημοκρατικών θεσμών είναι η απάντηση στη βία και την τρομοκρατία, η διέξοδος που οφείλει να βρει η Δημοκρατία (ακόμα κι η υπάρχουσα).
Και η τρομοκρατία έρχεται ακόμη μία φορά να συσκοτίσει τις διεξόδους και να επιβάλλει διά του αίματος και του τρόμου τη μοναδική σωτηρία που υπόσχεται η κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου