Ας ελπίσουμε στην απελπισία

Tης Γιώτας Ιωαννίδου

 Η πρώτη απεργία μετά την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου, αυτή των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής μεταφοράς έληξε με επίταξή τους. Ηταν λοιπόν - προσωρινά τουλάχιστον - μία ήττα. Προσωρινά, γιατί κανένας αγώνας και κανένα κίνημα, όποια και αν είναι η πρόσκαιρη τύχη του δεν πάει χαμένο ούτε ακυρώνεται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δόθηκε επιπλέον μία ευκαιρία να αποσαφηνιστούν οι θέσεις και οι προθέσεις του καθενός από εμάς.
 Στην Ελλάδα του 2013, όπου τα επαχθέστερα και σκληρότερα μέτρα ψηφίζονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το Σύνταγμα καταλύεται καθημερινά, στικάκια με λίστες εξαφανίζονται και αλλοιώνονται, όπου η διακυβέρνηση ασκείται όχι με πολιτικές αλλά με τη βία και την καταστολή από τη μία και την προπαγάνδα ενός επιτελείου επικοινωνιολόγων που κόβουν-ράβουν δηλώσεις κατά το δοκούν εκτοξεύοντας οχετό εναντίον όσων τολμούν να διαφωνούν, πολλοί - μα πάρα πολλοί - συμπολίτες μας φαίνεται να ενοχλούνται περισσότερο με τους ακινητοποιημένους συρμούς του μετρό. Τα επιχειρήματα μοιάζουν πραγματικά πολύ... ισχυρά: " 'Εκανα δυο ώρες να φτάσω σπίτι μου
και το βλαστάρι μου έχασε ένα θηλασμό". "Εγώ έχασα τη δουλειά μου και επομένως με ποιο δικαίωμα εσείς που - ακόμα - έχετε δουλειά διεκδικείτε αυτά που σας αναλογούσαν μέχρι τώρα" κ.ο.κ Καμία σημασία βέβαια δεν έχει για αυτούς αν πολλές μητέρες δεν θηλάζουν τα μωρά τους επειδή εργάζονται (όταν και αν εργάζονται) σαν είλωτες για 400 ευρώ το μήνα ακριβώς επειδή η προβοκατόρικα αναίσθητη αυτή στάση που υιοθετούν βάζει τροχοπέδη σε κάθε απόπειρα αντίδρασης.
 Ετσι λοιπόν, στην Ελλάδα των 1.500.000 ανέργων, της κατακρήμνισης του βιοτικού επιπέδου, των πολλών χιλιάδων ανασφάλιστων, του εξευτελισμού της αξιοπρέπειας, του κουρελιάσματος κάθε εργασιακού δικαιώματος των οικονομικών αδιεξόδων και των 3000 αυτοκτονιών αντί η αγανάκτηση να μετατρέπεται σε κοινωνική συνοχή καταλήγει σε διαίρεση και ενοχοποίηση της μίας κοινωνικής ομάδας από την άλλη. Αντί να διεκδικούμε για όλους το καλύτερο, επιθυμούμε για τους άλλους το χειρότερο. "Αν δεν μπορώ να έχω εγώ, να μην έχεις ούτε εσύ".Αυτές οι κοντόφθαλμες λογικές φιλοτομαρισμού και φθονερής μισαλλοδοξίας είναι που οδήγησαν το καταρρέον, φαύλο σύστημα να επιτυγχάνει την πιο άγρια επίθεση εναντίον των κεκτημένων δεκαετιών και μάλιστα βρίσκοντας πενιχρή αντίσταση σ'αυτήν τη βία που ασκεί καθημερινά.
Βέβαια δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει μία τέτοια εξέλιξη, καθώς δύο και πλέον δεκαετίες βολέματος δε σβήνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Εδώ και χρόνια απαξιώθηκε κάθε έννοια συλλογικότητας και χλευάστηκαν οι διεκδικήσεις για το κοινό συμφέρον.
Και τώρα που η εξαθλίωση φτάνει στις πόρτες των περισσότερων ένας βολικός οδοστρωτήρας τον οποίο κινούν οι υπεύθυνοι αυτής της καταστροφής για να απενοχοποιηθούν και να συμψηφίσουν όλους με όλα, έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα: Μαζί τα φάγαμε,τεμπέληδες όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, φοροφυγάδες όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, εξαρτώμενοι από "αντιδραστικές" συντεχνίες και συνδικαλιστές όλοι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι κλπ κλπ.
Το χειρότερο αλλά και - κατά μία έννοια - διαστροφικό είναι ότι τις απόψεις αυτές τις ασπάζονται ακόμα και εκείνοι που πλήττονται. Τα άτομα αυτού του "είδους" βρίσκουν πάντα μία δικαιολογία για να δαιμονοποιήσουν το διπλανό τους αντί να συνταχθούν, να συντονιστούν μαζί του και να απαιτήσουν ενωμένοι με πολύ περισσότερες αξιώσεις αυτά που τους ανήκουν.
 Πάσχει λοιπόν το λαϊκό κίνημα. Οχι μόνο πάσχει αλλά πολεμάται ακόμα και από εκείνους που το χρειάζονται πιο πολύ αυτή τη στιγμή. Το χρειάζονται όλοι οι εργαζόμενοι είτε ανήκουν στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. 'Ολοι χάνουν και θα συνεχίζουν να χάνουν.
Γι'αυτό και είναι χρέος όλων να συμβάλλουν να αποκατασταθεί και όχι να τσακιστεί (όπως είπε με φόρα ο πρωθυπουργός μας) και ο συνδικαλισμός, ο οποίος πυροβολείται συλλήβδην αλλά που είναι απαραίτητος - στην υγιή του εκδοχή - για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και συμφερόντων.
Τελικά η ατυχής συγκυρία στη δίνη της οποίας βρισκόμαστε, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι είχαμε γεμίσει κρυμμένους ρουφιάνους. Οι μάσκες, όμως, πέφτουν και φαίνεται το πραγματικό τους πρόσωπο. Στις δικαιολογίες τους δε βλέπεις παρά την υποκρισία, πιθανόν και την ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν - νομίζουν οι δυστυχείς - αυτά που έχουν, ακόμα και αν βλέπουν ότι τα χάνουν. Τώρα, ωστόσο, ξέρουμε και ποιοι είναι και τι πρεσβεύουν. Ας τους αντιμετωπίσουμε σαν κακομοίρηδες υποτακτικούς και ας μένουμε αλληλέγγυοι σε κάθε δίκαιη διεκδίκηση αντιδρώντας παράλληλα στον αυταρχισμό ενός - τηρουμένων των αναλογιών - ολοκληρωτικού καθεστώτος που απαγορεύει, διώκει και λοιδορεί κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Και "Ας ελπίσουμε στην απελπισία", την ανάγκη και την ωρίμανση της οργής.

 http://www.all4fun.gr