«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν», λέει ένας γνωστός στίχος, παραπέμποντας στον αφανισμό του μικρασιατικού ελληνισμού. Τότε «έτυχε να ’ναι τα χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοί ξενιτεμοί». Σήμερα ένας νέος αφανισμός απειλεί τα ιερά και τα όσια της ελληνικής οικογένειας: τα σπίτια που χτίστηκαν πετραδάκι-πετραδάκι, τα πατρογονικά χωράφια, το σπίτι στο χωριό, το υποθηκευμένο διαμέρισμα, όλοι οι τύποι ακίνητης περιουσίας κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα από το νέο φορολογικό κύμα.
«Είναι εισοδηματίας», έλεγαν κάποτε με δέος για τον προύχοντα της πόλης που είχε μισό οικοδομικό τετράγωνο δικό του ή «τι ανάγκη έχει αυτός, του άφησε ακίνητα ο πατέρας σου». Τρέμει τώρα ο συνταξιούχος με το ιδιόκτητο δυαράκι, τρέμει ο άνεργος ιδιοκτήτης μιας μικρής μεζονέτα στον Γέρακα, τρέμουν οι ενοικιαστές που δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι και ΔΕΗ, τρέμουν οι στάνες και τα μποστάνια. Τόσες αιματηρές οικονομίες, τόση απληστία, τόσες οικογενειακές έριδες για μια χούφτα γη, τόσα αδέλφια που έκοψαν ακόμα και την καλημέρα για μερικές ρίζες ελιές, όλα μοιάζουν
να έγιναν επί ματαίω.
Θα έρθουν οι Κόκκινοι και θα μας πάρουν τα σπίτια. Αυτό το πρωτόγονο αντικομμουνιστικό επιχείρημα, αυτός ο κατασκευασμένος εφιάλτης γίνεται σήμερα υπαρκτός για εκατομμύρια Έλληνες. Και όταν κινδυνεύει η «δική σου» ιδιοκτησία, εύκολα λες, ας πάει και το παλιάμπελο, ας ξεπουληθούν μερικά λιμάνια, επιχειρήσεις και ακίνητα του δημοσίου αν είναι να μη βρεθούμε «εγώ» και τα παιδιά μου στο δρόμο. Όχι ως πρόβατα επί σφαγή, αλλά σαν κοτόπουλα έτοιμα για ξεπουπούλιασμα νιώθουν σήμερα οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι... και ας λένε τα γκάλοπ ότι κερδίζει πόντους ο Σαμαράς.
Από προστάτιδα της ιδιοκτησίας, η Δεξιά, με συμπαραστάτες τους ψευδεπίγραφους σοσιαλιστές και αριστερούς της τρικομματικής κυβέρνησης, γίνεται ο Μέγας Ξεπουπουλιαστής πριονίζοντας το κλαρί στο οποίο η ίδια χρόνια κάθεται. Η επερχόμενη φορολογική αφαίμαξη δεν δικαιώνει την Αριστερά, αλλά δυναμώνει το φόβο... και ο φόβος βρίσκεται στον αντίποδα της ελευθερίας.
«Έχω οικόπεδο στα Σούρμενα δικό μου, έχω και σπίτι πατρικό στη Λιβαδιά», τραγουδούσε τσαχπίνικα η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Όμως αν η Κατερίνα ξανάβγαινε «τσάρκα στην Αθήνα», θα πρόσθετε «δικό μου... αλίμονό μου!»
(ΠΡΙΝ, “Το τέλος της αγοράς”, 3.2.13)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου