Σημειώσεις για την αλήθεια

γράφει ο Αποστόλης Φωτιάδης (aka @Balkanizator)

Την ώρα που το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης αθώωνε την  Ζαρντινιέρα, το δεύτερο πενταμελές συμβούλιο την ημέρας, εξορισμένο στο υπόγειο για να χωρέσουν τα ΜΑΤ και τα λοιπά στο κτίριο, καταδίκαζε σε πενταετή φυλάκιση χωρίς αναστολή πρώην τοξικομανή, τώρα πια απεξαρτημένη, εργαζόμενη μητέρα δυο παιδιών. Για υπόθεση του 2006. Ο νόμος δεν είναι δικαιοσύνη. Είναι μια σύμβαση μεταξύ κράτους και κάθε πολίτη ότι υπάρχουν όρια στην εξουσία του κάθε ενός πάνω τον άλλο.

Στη δεύτερη τελική συγκέντρωση του Σαμαρά στις εκλογές του Ιουνίου, ο Αμερικανός ανταποκριτής Ροι Γκάτμαν (συμβολική μορφή που αποκάλυψε το φρικώδες στρατόπεδο συγκέντρωσης των Σέρβων στην Ομάρτσκα) αποφάσισε να ρώτησε τους νεαρούς μπροστά του γιατί ήρθαν σε αυτή την συγκέντρωση. Όλοι οι νεαροί ήταν αστυνομικοί της ασφάλειας. Αργότερα ήρθαν και καμιά 300 από την ΟΝΝΕΔ με συμβολική είσοδο αλά «κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό». Μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο με

μέσο όρο ηλικίας πολύ πάνω από τα πενήντα, όλοι θα ήταν περίπου 2000. Ήταν μια ψεύτικη συγκέντρωση, τηλεοπτικά στημένη με κομματικούς, που ο ηγέτης της Αντώνης Σαμαράς χαιρέτισε ως την αληθινή Ελλάδα. Η εικόνα δεν είναι η αλήθεια. Η εικόνα είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέσο που στα λάθος χέρια γίνεται όπλο.

Όταν η αλήθεια και  το δίκαιο γίνονται χρήσιμα αντικείμενα ο δρόμος που απομένει μέχρι τον αυταρχισμό δεν είναι μακρύς. Αρκεί να βρεθούν τα κατάλληλα πρόσωπα που είναι διατεθειμένα να κάνουν τα τελευταία βήματα. Με την άνοδο του Σαμαρικού πυρήνα στην εξουσία, που προβλήθηκε ως τελευταία συστημική εφεδρεία ακόμα και από τους Γερμανικούς Financial Times με ελληνόφωνα άρθρα παραμονή των εκλογών, βρέθηκαν και αυτά. Η εν λόγω εφημερίδα μπορεί να έκλεισε σε μια ειρωνική εξέλιξη, εμείς όμως πρέπει να διαχειριστούμε τώρα την ζωή όπως αυτή υπαγορεύεται σε ένα αναδυόμενο αυταρχικό κράτος. Και όλο αυτό για να… σωθεί η ευρωζώνη μην βγούμε από το ευρώ και μετά χάος.

 Η Ελλάδα είναι μια χώρα, μια κοινωνία, στην οποία η πραγματικότητα που προβάλλεται μιντιακα κάθε μέρα προσδιορίζεται με επικοινωνιακούς  όρους κάθε πρωί από μερικούς καναλάρχες και κάποια κυβερνητικά στελέχη. Αφού πρώτα το προηγούμενο βράδυ έχουν δειπνήσει με τους ολιγάρχες προϊσταμένους για να επανασυντάξουν τη γραμμή. Σε αυτή την αρχή υπακούουν έπειτα εκτελεστικές, δικαστικές και νομοθετικές εξουσίες και ένας ολόκληρος μηχανισμός αναπαραγωγής της προαποφασισμένης πραγματικότητας. Εδώ και τρία χρόνια αυτή είναι περίπου η μνημονιακή καθημερινότητα της κυριαρχίας. Και εάν η ιστορία εξελιχθεί ομαλά και επιβληθεί – επικράτησει -  το Σαμαρικό δόγμα της νομιμότητας αυτή θα αποτυπωθεί αργότερα και ως ιστορική αφήγηση αυτής της εποχής. Οι συγκεκριμένες εκδοχές της ιστορίας, ιδίως οι προαποφασισμένες, χρήζουν και συγκεκριμένης αλήθειας. Αλλιώς τρίζουν.

 Πάνω σε αυτή τη βάση είναι  δυνατόν να μην αναφέρεται πουθενά  το δικαστήριο της Πειραιώς ενάντιων του Ρόιτερς, αλλά να παίζεται παντού ως είδηση ένα ψεύτικο βίντεο που κυκλοφόρησε η κυβέρνηση. Να αγνοείται η δίκη του Βαξεβάνη από σχεδόν κάθε Ελληνικό μέσο, ενώ γίνεται πρώτο θέμα στο εξωτερικό. Κάθε συνδικαλιστής εργαζόμενος, ανεξαιρέτως, να παρουσιάζεται σαν λαμόγιο, είναι δεν είναι. Από κάθε ξυλοδαρμό ή δολοφονία ξένου να απουσιάζει πάντα το ρατσιστικό κίνητρο. Να πλένεται και να ξεπλένεται σε απίστευτο βαθμό ο νέο-ναζισμός, μέχρι σημείου διαπόμπευσης του ιδίου του πρωθυπουργού της χωράς στο συμβούλιο της Ευρώπης επειδή κορόιδεψε την επιτροπή αντιρατσιστικών κινημάτων και μετά αγνόησε την δέσμευση του ( Council of Europe : the European Grassroots Antiracist Movement (EGAM) denounces the undefensible double game of the Greek PM Samaras on neo-Nazism and his unacceptable support to “Golden Dawn” ). Ανεξάρτητα από την γνώμη του καθενός για αυτά τα θέματα γίνεται αντιληπτό ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι λείπει. Λείπουν στοιχεία απ’ την αφήγηση της πραγματικότητας μας γιατί κάποιος τα φιλτράρει.

 Πάνω σε αυτά τα δυο στοιχεία, την διαστρέβλωση της αλήθειας και  την άδικη χρήση του νόμου,  έχει στηθεί μια ενεργή μακροχρόνια  εκτροπή της Ελληνικής κοινωνίας. Εκτροπή σε αργή κίνηση που εξυπηρετεί τους στόχους της κυριαρχίας και των πολιτικών εκπροσώπων της. Έπειτα από τρία χρόνια εκβιασμού μιας ολόκληρης κοινωνίας και χωρίς άλλα νομιμοποιητικά επιχειρήματα, η κυριαρχία βλέπει το ενδεχόμενο απώλειας ελέγχου ως πιθανό ενδεχόμενο μέσω μια αποτυχίας των πολιτικών εκπρόσωπων της. Για αυτό κλείνει το μάτι στην τελευταία εφεδρεία της, τις σκιές του παρακράτους, και επισπεύδει την περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων.

 Υπάρχουν λεπτομέρειες που αφορούν στην ουσία του τι συμβαίνει και που κάποιος θέλει να κρύψει. Λεπτομέρειες που θα άλλαζαν τις ερωτήσεις για το τι έχει γίνει σε αυτή τη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σε μια χώρα που για να βρεις τις σωστές ερωτήσεις πρέπει να κοπιάσεις πολύ, οι απαντήσεις δεν είναι διαθέσιμες άμεσα. Τι σημασία έχει που δημοσιογράφοι τρωγοπίνουν με τροϊκανους υπαλλήλους σε σπίτια στο Ψυχικό; Τι ρόλο έχει παίξει ότι όπως λέει στέλεχος του τραπεζικού τομέα «κάθε μικρό-εργοδοτικό συμφέρον έτρεχε στον Τράα και τους έλεγε να κάνει θέμα στις διαπραγματεύσεις το θέμα του»; Έπαιξε αυτό ρόλο στο χαρακτήρα της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα, και εξυπηρέτησε το «εθνικό συμφέρον» για το οποίο όλοι μαζί και καλά παλέψαμε; Τι σημαίνει ότι σύμβουλος υπουργού Προστασίας του Πολίτη έπεσε θύμα επίθεσης από αστυνομικούς της Δέλτα αφού είχαν εξακριβωθεί τα στοιχεία της; Τι σημαίνει ότι απεσταλμένος ξένου πρακτορείου το βράδυ που έφτανε ο Σαμαράς για επινίκιες δηλώσεις στο Ζάππειο γύρισε από την Συγγρού γελώντας «ανάπτυξη ε, αυτός τα έχει μοιράσει ήδη όλα ρε»; Για κάθε ιστορικό μύθο, για την επιβίωση του, δεν αρκεί να μην υπάρξουν σωστές απαντήσεις. Πρέπει να μην υπάρχουν και τα σωστά ερωτήματα.

Έτσι και όταν το μιντιακό απόθεμα της ψεύτικης «εξόδου από την κρίση» σωθεί, αφού έχουν πληβειοποιηθεί και άλλο τα μεσαία στρώματα, ο Σαμαράς θα βρει μπροστά του ένα πιο απόλυτο μέτωπο απονομιμοποίησης της λιτότητας. Θα είναι περίπου Φθινόπωρο και μετά τις Γερμανικές εκλογές θα είναι και αυτός αναλώσιμος. Αναγκαίος θα είναι τότε όχι ένας ακραίος που επιβάλει με πυγμή τα μέτρα. Αυτά έτσι και αλλιώς θα απομονωθούν ως επιλογή ενώ βαθαίνει στην Ευρωπη το επιχείρημα του ΔΝΤ ότι είναι αναγκαία η επιβράδυνση της λιτότητας και η εφαρμογή ήπιων αντί-υφεσιακών πολιτικών. Πως αυτός, που για να πάρει την εξουσία από πολέμιος της λιτότητας έγινε σε έξι μήνες ο πιο φανατικός υποστηρικτής της, θα αλλάξει γραμμή, είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό πρόβλημα. Όπως και εάν έχει, δεν θα είναι αναγκαίος. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το εάν αυτός και ο Βενιζέλος, στο κύκνειο άσμα της πολιτικής τους ζωής, θα τολμήσουν να γεμίσουν το τόπο αίμα για να μην χάσουν το μόνο πραγματικά πολιτικό στόχο της ζωής τους, την εξουσία. Η αλήθεια τότε θα είναι ότι ο Σαμαράς και ο Σαμαρισμός δεν θα είναι η σωτηρία από την κρίση αλλά ένα οργανωμένο αυταρχικό ψεύδος. Το λέει στις σημειώσεις της  ιστορίας και ας λέει άλλα σήμερα το MEGA τους.

 http://parallhlografos.wordpress.com