Του Μιχάλη Υδραίου*Διανύουμε μια περίοδο με έντονα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας. Ευρύτερες δυνάμεις από τις κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα που πλήττονται από τις πολιτικές του Μνημονίου και την εφαρμογή των μέτρων εσωτερικής υποτίμησης επιμένουν να προσανατολίζονται, με όλες τις σχετικές αντιφάσεις και αναστολές, στην υιοθέτηση του αιτήματος της ανατροπής των Μνημονίων και της συγκρότησης της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Η κύρια αντίφαση της περιόδου συμπυκνώνεται στο γεγονός ότι διανύουμε μια περίοδο όξυνσης της πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία όμως έχει κεντρικά χαρακτηριστικά, διεξάγεται κυρίως στην αίθουσα του Κοινοβουλίου και στα στούντιο των τηλεοπτικών σταθμών, δεν συνοδεύεται από μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Η σχετική αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής επίθεσης του συστήματος, ο φόβος που επιβάλλει μέσω της έντασης της καταστολής, σε συνδυασμό με την απουσία μιας ταξικής συνδικαλιστικής ηγεσίας που θα αναλάμβανε την υπόθεση οργάνωσης κεντρικών δράσεων είναι μια σειρά από τις βασικές αιτίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη των μεγάλων κοινωνικών αγώνων. Κυριότερος, όμως, ανασταλτικός
παράγοντας παραμένει η κυριαρχία ανάμεσα στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα μίας λογικής ανάθεσης, λογικής που συμπυκνώνεται στη φράση "κάντε κάτι!", "οργανώστε αγώνες!", "ανατρέψτε τους!".
Στην καλύτερη περίπτωση αυτή η λογική της ανάθεσης συνδυάζεται και μετεξελίσσεται σε μια λογική αναμονής και τιμωρίας του συστήματος στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Στη χειρότερη περίπτωση, το σενάριο είναι όντως καταστροφικό, καθώς η ανάθεση υπάρχει πιθανότητα να μετεξελιχθεί σε αποδοχή των πολιτικών του Μνημονίου, σε αποδοχή της βίαιης συρρίκνωσης των εισοδημάτων, της ανεργίας ως μόνιμης κατάστασης, της διάλυσης των στοιχείων του κοινωνικού κράτους. Και η ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, τι οφείλει, τι μπορεί να κάνει στη δεδομένη φάση;
Είναι γεγονός ότι οι μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις δεν προαναγγέλλονται, προκαλούνται. Είναι επίσης γεγονός ότι η μορφή ενός μεγάλου κινήματος μεταλλάσσεται. Όσο πιθανό είναι να ξαναζήσουμε ένα νέο κίνημα πλατειών, άλλο τόσο πιθανό είναι να έχουμε μια άλλη μορφή μεγάλου κινηματικού γεγονότος, το οποίο σήμερα δεν μπορούμε να περιγράψουμε. Aφού υπενθυμίσω ότι σε μια αντίστοιχη κατάσταση είχαμε βρεθεί το 2010, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις που συνοδεύτηκαν από τα γεγονότα της Marfin, θέλω να επισημάνω ότι υπάρχει η δυνατότητα διάρθρωσης ενός κινήματος αντίστασης και αλληλεγγύης από κάτω προς τα πάνω, από το μερικό προς το γενικό.
Πέρυσι τέτοιο καιρό είχαμε αναπτύξει ένα εξαιρετικό κίνημα ενάντια στα χαράτσια της κυβέρνησης, με αιχμή το χαράτσι της ΔΕΗ. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να επικαιροποιήσουμε το πλαίσιο και να συνεχίσουμε. Το πρόβλημα της θέρμανσης, λόγω της εξομοίωσης του φόρου στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης, με τεράστιες οικονομικές και οικολογικές επιπτώσεις, τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων συμπολιτών μας εξαιτίας της παρατεταμένης ανεργίας ή της αδυναμίας καταβολής των ασφαλίστρων, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και η επιθετικότητα των τραπεζών, η διόγκωση του φαινομένου των άστεγων σε συνδυασμό με τη μη αξιοποίηση των δημόσιων ανεκμετάλλευτων χώρων, είναι μερικές ενδεικτικές θεματικές για τις οποίες μπορούμε να αναπτύξουμε κινηματικές δράσεις, εμπλέκοντας μαζικούς φορείς, συλλογικότητες, δομές αλληλεγγύης, οι οποίες γειώνονται με γεωμετρική μέθοδο ανταποκρινόμενες σε ένα εξαιρετικά σύνθετο κοινωνικό και πολιτικό καθήκον. Μια δουλειά μυρμηγκιού, μια μεθοδική παρέμβαση στη βάση της κοινωνίας για την ανάπτυξη ενός κινήματος αντίστασης και αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με την πολιτική εξωστρέφεια, την προγραμματική τεκμηρίωση και τη βελτίωση της επικοινωνιακής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μπορούν να αποτελέσουν τους βασικούς άξονες της προσπάθειάς μας, να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για τη φυγή προς τα εμπρός, για την ανατροπή και την πολιτική διέξοδο προς τα αριστερά.
* Ο Μιχάλης Υδραίος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου