ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ ΤΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΑ !!!!!

Και ήρθε η ώρα να τα βάλουμε και με τους εργαζόμενους στο Μετρό που απεργούν αυτές τις μέρες. Απεργούν και δεν μπορούμε, όσοι λίγοι έχουμε δουλειές, να πάμε στις δουλειές μας. Φταίνε οι εργαζόμενοι στο μετρό που το αφεντικό θα βάλει τις φωνές που αργήσαμε και θα μας καμτσικώσει. Κι όταν πια δεν θα έχουμε δουλειά, αυτή τη πολύωρη- κακοπληρωμένη δουλειά, θα εξακολουθούν να φταίνε οι εργαζόμενοι στο μετρό που δεν μπορούμε να πάμε να ψάξουμε για μία ταπεινωτική δουλειά.
Και ανακαλύψαμε ότι βρήκαν και τρόπο οι απεργοί να πληρώνονται. Και έσκασαν οι φλέβες από το κακό μας. “Ποιο Δ.Ν.Τ. , αυτοί μας πίνουν το αίμα” βοά το πλήθος!!!!
Και δεν μπορούμε να πάμε στα σχολειά και στα φροντιστήρια για να μάθουμε πως θα γίνουμε γλείφτες και προσκυνημένοι. Για να μάθουμε πως θα ανταγωνιστούμε τον Γιωργάκη και τη μικρή Μαρίνα, να γίνουμε καλύτεροι από αυτούς, να κρατήσουμε την ελληνική σημαία και να πει και
μπράβο η κυρία Μαρία, η γνωστή γειτόνισσα.
Σαφώς ναι ξέχασα υπάρχουν και αυτοί που πλουτίζουν από την κρίση. Τραπεζίτες κυρίως και καναλάρχες. Μεγαλοδικηγόροι που τρέχουν να βγάλουν τα σπίτια στο σφυρί, καρακοσύμβουλοι, χρυσά παιδιά, που τρέχουν να πάνε σε επιτροπές , να βρει το κρατικό χρήμα το σωστό αποδέκτη… Αλλά μην ανησυχείτε, με τις τόσες πια άξιες υπηρεσίες και θυσίες για εμάς, κουτό να σκεφτεί κανείς ότι έχουν ανάγκη το Μετρό. Πρόλαβαν και μάζεψαν μιά – δυό BMW, για ώρα ανάγκης, μη σκεφτείτε κάτι άλλο. Κατά τα άλλα για εσάς δουλεύουν. Κι έτσι δεν θα στερηθεί το έθνος, μην ανησυχείτε, τις υπηρεσίες τους λόγω της απεργίας στο Μετρό.
Η τραγωδία της οσφυοκαμψίας έγκειται στο ότι δε με νοιάζει, δεν με απασχολεί αν ο γείτονάς μου δεν έχει να φάει, να πληρώσει ρεύμα, να αγοράσει φάρμακα ή αν τον βιάζουν … Αρκεί να γλιτώσει το πολύτιμο τομάρι μου.
Αν όλοι κάθε φορά που μία επαγγελματική κατηγορία στέναζε και απεργούσε, σκεφτόμασταν να απεργήσουμε όλοι σε ένδειξη συμπαράστασης, τότε και ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας θα λειτουργούσαν διαφορετικά. Η κίνηση αυτή θα σήμαινε ότι είμαστε πια πολιτικά συνειδητοποιημένοι, κάτι έχει αλλάξει και στις αξίες μας και είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε τα περισσότερα κι όχι το ελάχιστο. Να αναδιαρθρώσουμε τις εργασιακές σχέσεις και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση με τους συμπολίτες μας. Στην Ελλάδα δεν αναπτύξαμε ποτέ αυτό που λέμε αλληλεγγύη ως μία σχέση διαρκή που σκοπό έχει να φέρει την προς τα πάνω εξίσωση, κοινωνική και οικονομική, των πολιτών με κριτήρια την προσφορά και τις ανάγκες μας. Παλεύουμε προς το παρόν να εξοβελίσουμε τον διπλανό μας και να βρεθεί χωρίς δουλειά, μόνο και μόνο, για να του κλέψουμε τα φραγκοδίφραγκα.
Κι αυτό που είναι κατάντια, το λέμε ευθαρσώς <<αξιοπρεπή αγώνα>> για μία <<νοικοκυρεμένη ζωή>>.

zenongardens.wordpress.com