Έτυχε ποτέ να αναρωτηθείτε πως μια αχανής πόλη σαν το Λος Άντζελες δεν διαθέτει εκτενές σύστημα υπόγειου, επίγειου ή και υπέργειου (όπως το Σικάγο) αστικού σιδηρόδρομου, αλλά επί δεκαετίες ταλαιπωρείται από επικά μποτιλιαρίσματα; Η απάντηση είναι απλή: κάποτε διέθετε, αλλά η General Motors αγόρασε το μεγαλύτερο μέρος του από το 1936 μέχρι το ΄50, οπότε και το κατάργησε απλώς για να πουλήσει περισότερα αυτοκίνητα. Το υπόλοιπο έφθινε μέχρι που το 1963 έκλεισε. Αυτό συνέβη σε 45 συνολικά μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ με περισσότερες από 250 μικρές, τοπικές σιδηροδρομικές εταιρείες. Η αυτοκινητοβιομηχανία κατηγορήθηκε για μονοπωλιακές τακτικές, πλήρωσε κάποια ψωροεκατομμύρια δολάρια και συνέχισε να πουλάει αυτοκίνητα. Κι όταν έπεσε έξω, το 2009, το κράτος ήλθε πάλι να την σώσει. Σας θυμίζει κάτι; Την κατάργηση του τραμ από τον Καραμανλή πρεσβύτερο, που ταυτόχρονα μοίαρζε ιδιωτικές άδειες
ΚΤΕΛ και φορτηγών στους εθνικώς ορθόφρονες πολίτες; Όχι άδικα!
Έτσι δουλεύει η δημοκρατία μας: οι πλούσιοι ζητούν όλο και λιγότερο κράτος, αρκεί να τους δίνει εργολαβίες, να τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν δωρεάν τις υποδομές του, να τους ζητάει λιγότερους φόρους και να τους αφήνει να παραβιάζουν κατά το δοκούν τη νομοθεσία του. Όπως, ίσως, θα έχετε ήδη προσέξει, ο μύθος του εργατικού καπιταλιστή που αγοράζει φτηνά ένα μήλο, το γυαλίζει, το πουλάει ακριβά και με τα λεφτά αγοράζει δύο, που τα πουλάει κι αυτά για να πάρει τέσσερα, κοκ, δεν ισχύει ούτε στα εικονογραφημένα του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Πάντα σε κάποιο, μάλλον πρώιμο στάδιο της καρριέρας του, ο καλός μας καπιταλιστής κάνει μια συμφωνία με το κράτος για πωλήσεις μήλων στις ένοπλες δυνάμεις, ας πούμε, του πασάρει ό,τι πιο σκουληκιασμένο υπάρχει, χρεώνοντάς το για χαβιάρι, και το πολύ-πολύ μετά να πληρώσει ένα προστιμάκι, ενσωματωμένο ήδη στα υπερκέρδη από την αισχρή κερδοσκοπία. Έτσι είναι ο καπιταλισμός: θέλει να κάνει δουλειές με το κράτος αλλά όχι υπό την επίβλεψη των νόμων του.
Δείτε, πάλι, τις ΗΠΑ, όπου από την εποχή του Μπους τζούνιορ ιδιωτικοποιείται ακόμη και ο πόλεμος, ο οποίος διεξάγεται εν ονόματι ενός απροσδιόριστου αισθήματος ασφάλειας για το Έθνος αλλά αποφέρει σημαντικά κέρδη στους μετόχους του κόμματος, που βρίσκεται στην κυβέρνηση η οποία κήρυξε τον πόλεμο. Τα παραδείγματα είναι πολλά: από την Χαλιμπάρτον του αντιπροέδρου Τσέινι, η οποία χρέωνε τη βενζίνη από το Κουβέιτ στο στρατό στο Ιρακ, μιάμιση φορά ακριβότερα απ΄ ό,τι η ίδια πουλιόταν στις ΗΠΑ, μισό πλανήτη δυτικότερα, μέχρι τις διαρκείς ανατιμολογήσεις των απίστευτων πολεμικών αεροσκαφών 5ης γενεάς F35, τα οποία κοστίζουν στον φορολογούμενο το καθένα περίπου όσο ολόκληρη η ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Και οι διαμαρτυρίες είναι ελάχιστες.
Το κράτος, λοιπόν, χρησιμεύει στον καπιταλιστή μόνο για να του αναθέτει εργολαβίες. Όχι για να τον ελέγχει. Στα πλαίσια αυτά, στην ταπεινή μας Ψωροκώσταινα, ακόμη και τώρα, το κράτος εμφανίζεται πρόθυμο να πληρώσει μεγαλοκατασκευαστές για δρόμους που ποτέ δεν αποδόθηκαν πλήρεις, επιτρέποντάς τους παράλληλα να εισπράττουν διόδια σε δρόμους που είτε έχουν αποσβεσθεί, είτε δεν ανήκουν καν στην κατηγορία των εθνικών οδών. Το κράτος εθελοτυφλεί στις μεγάλες φορολογικές παραβάσεις, στα κολοσσιαία φέσια εργοδοτικών εισφορών και σε γιγαντιαίες πολεοδομικές απάτες, διασώζει χαριστικά τράπεζες, παραχωρώντας κι από πάνω δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής. Και πέραν αυτού τι κάνει; Συλλαμβάνει και διαπομπεύει μερικούς επιχειρηματίες που δεν ήταν αρκετά μεγάλοι για να σωθούν!
Έτσι, παραβιάζει σωρεία νόμων, που το ίδιο έχει θεσπίσει. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αλλάζουν διαρκώς τους κανόνες του παιχνιδιού κι εμείς προσπαθούμε να διαφυλάξουμε τα νομίμως κεκτημένα. Όπως έχετε δει, καμία προσπάθεια δεν καταβάλλεται για πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής κι όμως εμείς παλεύουμε για να ισχύσει το ρημάδι το Σύνταγμα, τη στιγμή που τις τύχες της χώρας τις διαχειρίζονται «τεχνοκράτες» που δεν είναι καν εκλεγμένοι! Καταλήγουμε, δηλαδή, ακόμη μια φορά να υπερασπιζόμαστε την αστική δημοκρατία, καθώς αυτοί που πίνουν νερό στ΄ όνομά της την υπονομεύουν με κάθε τρόπο. Κι αυτό, γιατί η κυβέρνηση εγκατέλειψε το κεντροδεξιό της προσωπείο και φόρεσε το ακροδεξιό της κράνος, ακόμα κι αν στηρίζεται σε κεντροαριστερά δεκανίκια.
Διοτι άμα χρειαστεί, το κράτος δεν κωλώνει να βγάλει και την ακροδεξιά από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, την χρηματοδοτεί υπογείως και την επισείει ως φόβητρο («θεωρία των δύο άκρων» τη βάφτισαν στα χωριά μας), για να ξαναβάλει τους αγανακτισμένους στο μαντρί της. Το είδαμε να γίνεται και παλιότερα. Και πήγαμε μισόν αιώνα πίσω.
Ο Νικολάι Κοντράτιεφ (1892-1938) είχε προτείνει τη θεωρία ότι οι δυτικές καπιταλιστικές οικονομίες κάνουν κύκλους ανάπτυξης και κρίσης, διάρκειας 50 με 60 ετών. Αυτοί οι κύκλοι ονομάστηκαν «κύματα Κοντράτιεφ». Αλλά τώρα, καθώς η κρίση αναδεικνύεται σε κανόνα και όχι σε εξαίρεση της λειτουργίας του συστήματος, η περίοδος της κρίσης όλο και επιμηκύνεται, τα βαθιά τμήματα των κυμάτων φαίνονται να γίνονται όλο και μακρύτερα, όλο και βαθύτερα. Γιατί προφανώς κάποια golden boys τα παρατείνουν για να σερφάρουν. Όταν πέσουν, όμως, ας μην γίνουμε τα σωσίβια που θα τους βοηθήσουν να επιπλεύσουν πάλι.
http://www.rednotebook.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου