ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός

Των Γιάννη Αλμπάνη, Ηρώς Διώτη και Ευκλείδη Τσακαλώτου

Δεν μας φοβίζει η σχετική δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί τα ποσοστά των κομμάτων το τελευταίο εξάμηνο κινούνται σε γενικές γραμμές στα ίδια επίπεδα. Δεύτερον, γιατί με την τερατώδη αποχή και άρνηση απάντησης που καταγράφουν οι μετρήσεις, πολύ δύσκολα μπορούν να βγουν ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα. Έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να κάνεις πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις -πόσο μάλλον σε μια εποχή πρωτοφανούς πολιτικής ρευστότητας. Αυτά που πραγματικά μας ανησυχούν είναι η υποχώρηση των κοινωνικών αντιστάσεων μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, καθώς και η αίσθηση που επιχειρείται να δημιουργηθεί, με την εργώδη προσπάθεια των ΜΜΕ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει σε τοποθετήσεις οι οποίες διαφοροποιούνται προς το συντηρητικότερο από τις συλλογικά διαμορφωμένες θέσεις του. Αν αυτά τα δύο φαινόμενα, δηλαδή η κινηματική υποχώρηση και η ενδεχόμενη προγραμματική μετατόπιση

του ΣΥΡΙΖΑ, επαληθευτούν, σε βάθος χρόνου, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε με στο να απολέσει η ελληνική Αριστερά μια ιστορική ευκαιρία, ανάλογη της οποίας για να βρούμε θα πρέπει να γυρίσουμε 70 χρόνια πίσω. Αυτός άλλωστε είναι και ο κεντρικός στόχος της τρόικας εσωτερικού, που επιχειρεί να τον πετύχει είτε δια της εξωφρενικής προπαγάνδας περί των "τρομοκρατών του ΣΥΡΙΖΑ", είτε δια της καταστολής των κοινωνικών αγώνων και της γενίκευσης του κοινωνικού αυτοματισμού.

Νομίζουμε ότι είναι η στιγμή που θα πρέπει να (ξανα)πούμε αυτά που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα:

Χωρίς μαζική κοινωνική αντίσταση ούτε μπορεί να υπάρξει αναχαίτιση της μνημονιακής πολιτικής ούτε γίνεται να ανοίξει η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης. Στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις, στο δρόμο χτίζονται οι νικηφόρες κοινωνικές συμμαχίες, στο δρόμο συγκροτείται εκείνη η πραγματική κοινωνική δύναμη που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση των πραγμάτων. Ειδικά μάλιστα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την κινηματική κίνηση της τελευταίας δωδεκαετίας, ο δρόμος είναι η μόνη διέξοδος από το τέλμα στο οποίο επιχειρούν να τον βυθίσουν τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Η κινηματική ανασυγκρότηση και η εξωστρεφής δράση συνιστούν την αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης για την πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλο πράγμα το να αρνείσαι συνειδητά να καπελώσεις τα κινήματα, και άλλο το να περιμένεις μακάρια κάποιους άλλους (ποιους;) κάποια στιγμή (πότε;) να πάρουν την πρωτοβουλία για την οργάνωση των αντιστάσεων. 

Σε μια εποχή όπου ο λεγόμενος μεσαίος χώρος αποσυντίθεται και η κοινωνία παρουσιάζει πρωτοφανή πόλωση, το στρογγύλεμα των συμφωνημένων πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοχειρία. Από τη μια μεριά, δεν θα μπορούσε να συγκινήσει τα συντηρητικά ακροατήρια (τα οποία έχουν άλλες πολύ πιο κοντινές πολιτικές εκφράσεις), και από την άλλη, θα οδηγούσε στην αποστράτευση τα (μαζικά πλέον) στρώματα που βιώνουν τις πιο βαριές συνέπειες της μνημονιακής λαίλαπας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι φτάσαμε στο 27% επειδή εκφράσαμε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του κόσμου της εργασίας, με την ταξική μεροληψία του προγράμματός μας, καθώς και την αταλάντευτη επιμονή μας στο κοινωνικό ζήτημα. Ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός τρόπος για να αυξηθεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να είμαστε η φωνή των ολοένα και περισσότερων φτωχών, των ολοένα και περισσότερων άνεργων, των ολοένα και περισσότερων αποκλεισμένων αυτού του συστήματος. Να κάνουμε δηλαδή σήμερα την πολιτική πρόταση μας πιο εμφατική, περισσότερη εύληπτη πιο συγκεκριμένη και δεσμευτική για την αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς. Το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς το να μεταφέρει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την πρωτοφανή πόλωση που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία.

Κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν νίκησε ποτέ όταν επέδειξε φόβο ή δεν είχε ενιαία γραμμή απέναντι στις επιθέσεις του αντιπάλου. Το τελευταίο διάστημα, σε σειρά ζητημάτων που ξεκινάνε από τη Villa Amalias και καταλήγουν στο χωρισμό κράτους-εκκλησίας, επιδεικνύουμε υποχωρητικότητα και σύγχυση. Κι επειδή από την εποχή του. Τσάμπερλεν, ο κατευνασμός οδηγεί τους πολιτικά αδίστακτους στην αποθράσυνση, οι αντίπαλοι μας γίνονται ακόμα πιο επιθετικοί. Επιπλέον, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν στελέχη μας εκφέρουν στα ΜΜΕ προσωπικές απόψεις τους ως συλλογικές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στην ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης, δεν μπορούν να μάς βοηθήσουν η ανασφάλεια, ο αυτοσχεδιασμός καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στις ιδέες μας, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν στη Διακήρυξη που ψήφισε η πρόσφατη Συνδιάσκεψη. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε σεβασμό στη συλλογικότητα, αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στο πολιτικό κριτήριο του κόσμου μας, πίστη στη δύναμη των οραμάτων και των αξιών της Αριστεράς.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του πιο άγριου καπιταλισμού, είναι απλά αστείο να υποτιμάει κανείς τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, να μην αντιλαμβάνεται ότι ο εθνικός απομονωτισμός διασφαλίζει την ήττα των δυνάμεων της εργασίας. Είναι απαραίτητη λοιπόν η οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών με τα κινήματα καταρχάς της Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου -ο αριστερός άνεμος που πνέει στη Λατινική Αμερική δυναμώνει και την δικιά μας ελπίδα. Επιπλέον, δεν είναι σε καμιά περίπτωση εκτός της πολιτικής μας ανάλυσης το ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όπου δημιουργούνται νέες αντιθέσεις, νέες αντιφάσεις, και ρωγμές στο σύστημα κυριαρχίας δια μέσου των οποίων η Αριστερά, ανά τον κόσμο, καλείται να κάνει πολιτική. Δηλαδή να εντοπίσει τις «τακτικές» συμμαχίες, να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις ενός συστήματος σε κρίση, όπου το ενδεχόμενο ενός νομισματικού και εμπορικού πολέμου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μόνο που αυτή η πολύ λεπτή επιχείρηση πρέπει να γίνει αντικείμενο διεξοδικής συζήτησης στα εκλεγμένα όργανα, να οργανωθεί με βάση την πολιτική ουσία και όχι την επικοινωνιακή σκοπιμότητα, να μην οδηγήσει σε υπονόμευση θεμελιωδών θέσεων της Αριστεράς, όπως η ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών χωρίς άνωθεν επιδιαιτησίες ή η υποστήριξη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Εν ολίγοις, ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός. Το αν εντέλει θα τα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε το μνημονιακό καθεστώς, δεν είναι βέβαια μόνο στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ζήτημα συνολικά των «από κάτω» που πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στον δεσποτισμό των τραπεζών. Στο χέρι μας όμως είναι να καταβάλουμε το μερίδιο που μάς αντιστοιχεί σε αυτόν τον ξεσηκωμό. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ

 http://rednotebook.gr